De beursvloer

Wanhopige handen zwaaien door de lucht, schreeuwend om aandacht.

Een interviewer vraagt een zakenman om een reactie. Als een revolverheld in een één op één duel staat hij met zijn mobieltje in de aanslag tegenover een manshoge monitor met groene lettertjes en cijfertjes. ‘Geen tijd,’ bromt hij en schudt zijn hoofd geërgerd. Blijkbaar is het handelen in aandelen iets waarbij elke seconde telt.

Ik heb nooit veel van AEX-en en Dow Jones-en begrepen, maar ik zet het volume van het RTL-Zakennieuws harder en probeer te begrijpen wat ik zie. Een financieel deskundige wordt geïnterviewd in een skybox boven de beursvloer. Welke aandelen zijn hot, wordt hem gevraagd. ,,Akzo Nobel. Het klinkt misschien wat wrang gezien de recente gebeurtenissen, maar ja, Akzo Nobel is wel de grootste leverancier van antidepressiva in de VS. Bedrijven die producten voor defensieve doeleinden maken, zijn ook erg in de lift.”

Investeren in oorlog: mijn vriend, de beurshandelaar. Op de achtergrond zie ik weer die nerveuze mannetjes met mobieltjes sprinten van monitor naar monitor. Ze dragen opvallende kleding. Glimmende rood-wit geblokte badjassen, knalgele sjaaltjes, dat soort dingen. Het zal wel een soort clubkleding zijn, denk ik. Zonder dat iemand het opmerkt, gaat in de hoek van het beeld een handelaar onderuit en blijft roerloos liggen. Geveld door de schommelende koersen. Ik stel me voor hoe zijn hartslagritme de onregelmatige hoekige grafiek van de AEX-index volgt.

Ik zet het RTL-Zakennieuws uit en fiets naar de TU. In een bushokje op de Mekelweg hangt een poster van het Wereld Natuur Fonds. Ik lees: Beleg in wild. Beleg in water. Beleg in later. Wat zou de financieel deskundige hiervan zeggen? Een uiterst speculatief gebeuren? Te lage rendementen op de lange termijn? De beursvloer, ik wil het niet eens begrijpen.

Een warme damp van angstzweet stijgt naar de nok van de Amsterdamse beurs. Een honderdtal gillende mannen staat te dringen voor een balie alsof er net een bom bij de voordeur ontploft is. Wanhopige handen zwaaien door de lucht, schreeuwend om aandacht.

Een interviewer vraagt een zakenman om een reactie. Als een revolverheld in een één op één duel staat hij met zijn mobieltje in de aanslag tegenover een manshoge monitor met groene lettertjes en cijfertjes. ‘Geen tijd,’ bromt hij en schudt zijn hoofd geërgerd. Blijkbaar is het handelen in aandelen iets waarbij elke seconde telt.

Ik heb nooit veel van AEX-en en Dow Jones-en begrepen, maar ik zet het volume van het RTL-Zakennieuws harder en probeer te begrijpen wat ik zie. Een financieel deskundige wordt geïnterviewd in een skybox boven de beursvloer. Welke aandelen zijn hot, wordt hem gevraagd. ,,Akzo Nobel. Het klinkt misschien wat wrang gezien de recente gebeurtenissen, maar ja, Akzo Nobel is wel de grootste leverancier van antidepressiva in de VS. Bedrijven die producten voor defensieve doeleinden maken, zijn ook erg in de lift.”

Investeren in oorlog: mijn vriend, de beurshandelaar. Op de achtergrond zie ik weer die nerveuze mannetjes met mobieltjes sprinten van monitor naar monitor. Ze dragen opvallende kleding. Glimmende rood-wit geblokte badjassen, knalgele sjaaltjes, dat soort dingen. Het zal wel een soort clubkleding zijn, denk ik. Zonder dat iemand het opmerkt, gaat in de hoek van het beeld een handelaar onderuit en blijft roerloos liggen. Geveld door de schommelende koersen. Ik stel me voor hoe zijn hartslagritme de onregelmatige hoekige grafiek van de AEX-index volgt.

Ik zet het RTL-Zakennieuws uit en fiets naar de TU. In een bushokje op de Mekelweg hangt een poster van het Wereld Natuur Fonds. Ik lees: Beleg in wild. Beleg in water. Beleg in later. Wat zou de financieel deskundige hiervan zeggen? Een uiterst speculatief gebeuren? Te lage rendementen op de lange termijn? De beursvloer, ik wil het niet eens begrijpen.