Het Cultureel Centrum Mekelweg 10 bestaat nu een jaar. Het gebouw is een juweeltje, maar heeft nog weinig uitstraling. Het centrum kan een cultureel brandpunt worden op de campus, maar dan moeten gezelligheid en toegankelijkheid hoger in het vaandel staan.
Delen
Een gebruiker schrijft over zijn ervaringen.
Het is jammer dat de romantiek van de oude naam ‘Muzisch Centrum’ gelijk met het oude gebouw aan de Nieuwelaan bij het grof vuil is gezet. Ook al is niet elke student een gymnasiast, van de muzen uit de Griekse mythologie heeft hij of zij wel eens gehoord. Gelukkig hoor ik niemand zeggen dat hij ‘naar Mekelweg 10’ gaat; iedereen gaat ‘naar het Muzisch Centrum’. Desalniettemin zou dat laatste veel vaker te horen moeten zijn.
De voorzieningen in dit deel van de TU-wijk zijn mager, en er liggen dus kansen voor Sportcentrum en Muzisch Centrum om onder de bomen in de bocht van de Mekelweg een campusachtige sfeer te scheppen. Maar voordat zo’n stap vooruit kan worden gezet, moet met name het Muzisch Centrum een aantal primaire zaken regelen en wat meer krediet opbouwen bij de TU-studenten.
Het nieuwe gebouw overtreft het oude enorm – in indeling en schoonheid, maar ook in zoiets banaals als bijvoorbeeld de fietsenstalling. Sfeer en romantiek komen meestal wel vanzelf, al zou een goede bar daarbij helpen. Op dit moment is de hal van het Muzisch Centrum zo dood als een pier. Kaal licht, kale tafels, een verrijdbaar barretje in de hoek. De oude, vuile, van afvalhout getimmerde bar in de Nieuwelaan was misschien geen schoonheid, maar daaraan bleven tenminste mensen hangen aan het eind van een avond.
Prijzen
Het Muzisch Centrum heeft zich niet aantrekkelijker gemaakt door in het afgelopen jaar alle prijzen te verhogen. Drankprijzen van anderhalve gulden zijn nog okee, maar drie kwartjes voor koffie en thee is echt te veel. Tip voor gebruikers van het Muzisch Centrum: loop even die paar meter naar het Sportcentrum, de koffie kost daar vijftig cent. Ik heb dit jaar al mensen uit protest thermosflessen zien meenemen.
Toegankelijkheid en grote aantallen bezoekers, dat zou toch de doelstelling moeten zijn van het Muzisch Centrum. Dus: intensief gebruik tegen een zo laag mogelijke prijs. De prijs voor het verenigingspassepartout is dit jaar flink verhoogd, onder het mom van bestrijding van misbruik. Wat nu precies het misbruik zou kunnen zijn van een centrum dat de promotie van cultuur op de TU voorstaat is mij niet duidelijk. Ook de kleinere verhoging van de passepartout voor studenten valt in dit kader te betreuren.
Dan is er de gehate deelnemersbijdrage van vijftien gulden, die dit jaar afgekondigd werd voor de verenigingen in het Muzisch Centrum. Weinig subtiel om die in één jaar vanaf nulop te schroeven: op een contributie van rond de negentig gulden was dat best een forse verhoging.
Kortom: het Muzisch Centrum heeft geen goede start gemaakt op de nieuwe locatie door irritaties te laten ontstaan over de geboden gezelligheid en over de prijzen. Bovendien hebben deze irritaties zich vertaald in wrijvingen tussen het beheer van het MC en de besturen van de verenigingen die ervan gebruikmaken.
Langskomen
Een nieuwe locatie biedt ook nieuwe kansen. Het wordt hoog tijd dat het Muzisch Centrum daar gebruik van maakt. Ik geef maar een paar voorbeelden.
Niet alleen prijs is belangrijk om veel mensen naar het Muzisch Centrum te krijgen, ook toegankelijkheid en promotie spelen een rol. Reserveren volgens het nieuwe systeem gebeurt middels een computer. Maar als het toch gecomputeriseerd is, waarom maakt het MC het dan niet toegankelijk via Internet op het www, of voor mijn part via primitievere methodes, zoals Telnet, BBS of e-mail? Ook hier wordt misbruik gevreesd (‘ik schrijf me maar even in want het is zo makkelijk’). Daar is best iets op te vinden. In het Dimes-lab reserveer je vantevoren, maar als die reservering 24 uur voor de besproken tijd niet is bevestigd kan die overgeschreven worden. Werkt perfect.
Goede informatie over de cursussen is ook nog een probleem. Het MC geeft nu een dunnere gids uit en verspreidt die onder meer studenten. Maar dat heeft helaas als consequentie dat de lezer helemaal geen idee meer krijgt wie de cursussen geeft of waar ze over gaan. De beloofde informatie achter de balie was deze week nog niet beschikbaar.
En als we het nu toch over gebruikersvriendelijkheid hebben: een gemiste kans is het simpele feitje dat in het schone nieuwe gebouw geen rookverbod is afgekondigd. De longen zijn voor zangers, blazers en toneelspelers een kostbaar lichaamsdeel. Voor iemand die er gevoelig voor is, is elke sigaret een klap in het gezicht.
Ook het aantrekken van nieuw publiek gaat het Muzisch Centrum nog niet vlot af. De middagconcerten van Rotterdamse conservatoriumstudenten zijn een aantrekkelijke activiteit en er zullen heel wat cultuurliefhebbers geïnteresseerd zijn in een gratis lunchconcert. Maar waarom worden ze zo minimaal aangekondigd? Met honderd gulden aan A3-posters kun je de TU van noord tot zuid volplakken.
En als het weer eens mooi weer wordt zou het MC de concertgangers best op een terrasje voor de deur kunnen trakteren (en een paar onderhoudende acts?). De Aula heeft deze zomer een terras voor de deur gehad, maar dat had het MC ook kunnen bedenken. Het gebouw moet in de loop komen, en studenten en medewerkers uit hun kantines en kantoren lokken. ‘Muzisch’ of ‘cultureel’ – maar dat ‘centrum’ moet er komen.
Het Cultureel Centrum Mekelweg 10 bestaat nu een jaar. Het gebouw is een juweeltje, maar heeft nog weinig uitstraling. Het centrum kan een cultureel brandpunt worden op de campus, maar dan moeten gezelligheid en toegankelijkheid hoger in het vaandel staan. Een gebruiker schrijft over zijn ervaringen.
Het is jammer dat de romantiek van de oude naam ‘Muzisch Centrum’ gelijk met het oude gebouw aan de Nieuwelaan bij het grof vuil is gezet. Ook al is niet elke student een gymnasiast, van de muzen uit de Griekse mythologie heeft hij of zij wel eens gehoord. Gelukkig hoor ik niemand zeggen dat hij ‘naar Mekelweg 10’ gaat; iedereen gaat ‘naar het Muzisch Centrum’. Desalniettemin zou dat laatste veel vaker te horen moeten zijn.
De voorzieningen in dit deel van de TU-wijk zijn mager, en er liggen dus kansen voor Sportcentrum en Muzisch Centrum om onder de bomen in de bocht van de Mekelweg een campusachtige sfeer te scheppen. Maar voordat zo’n stap vooruit kan worden gezet, moet met name het Muzisch Centrum een aantal primaire zaken regelen en wat meer krediet opbouwen bij de TU-studenten.
Het nieuwe gebouw overtreft het oude enorm – in indeling en schoonheid, maar ook in zoiets banaals als bijvoorbeeld de fietsenstalling. Sfeer en romantiek komen meestal wel vanzelf, al zou een goede bar daarbij helpen. Op dit moment is de hal van het Muzisch Centrum zo dood als een pier. Kaal licht, kale tafels, een verrijdbaar barretje in de hoek. De oude, vuile, van afvalhout getimmerde bar in de Nieuwelaan was misschien geen schoonheid, maar daaraan bleven tenminste mensen hangen aan het eind van een avond.
Prijzen
Het Muzisch Centrum heeft zich niet aantrekkelijker gemaakt door in het afgelopen jaar alle prijzen te verhogen. Drankprijzen van anderhalve gulden zijn nog okee, maar drie kwartjes voor koffie en thee is echt te veel. Tip voor gebruikers van het Muzisch Centrum: loop even die paar meter naar het Sportcentrum, de koffie kost daar vijftig cent. Ik heb dit jaar al mensen uit protest thermosflessen zien meenemen.
Toegankelijkheid en grote aantallen bezoekers, dat zou toch de doelstelling moeten zijn van het Muzisch Centrum. Dus: intensief gebruik tegen een zo laag mogelijke prijs. De prijs voor het verenigingspassepartout is dit jaar flink verhoogd, onder het mom van bestrijding van misbruik. Wat nu precies het misbruik zou kunnen zijn van een centrum dat de promotie van cultuur op de TU voorstaat is mij niet duidelijk. Ook de kleinere verhoging van de passepartout voor studenten valt in dit kader te betreuren.
Dan is er de gehate deelnemersbijdrage van vijftien gulden, die dit jaar afgekondigd werd voor de verenigingen in het Muzisch Centrum. Weinig subtiel om die in één jaar vanaf nulop te schroeven: op een contributie van rond de negentig gulden was dat best een forse verhoging.
Kortom: het Muzisch Centrum heeft geen goede start gemaakt op de nieuwe locatie door irritaties te laten ontstaan over de geboden gezelligheid en over de prijzen. Bovendien hebben deze irritaties zich vertaald in wrijvingen tussen het beheer van het MC en de besturen van de verenigingen die ervan gebruikmaken.
Langskomen
Een nieuwe locatie biedt ook nieuwe kansen. Het wordt hoog tijd dat het Muzisch Centrum daar gebruik van maakt. Ik geef maar een paar voorbeelden.
Niet alleen prijs is belangrijk om veel mensen naar het Muzisch Centrum te krijgen, ook toegankelijkheid en promotie spelen een rol. Reserveren volgens het nieuwe systeem gebeurt middels een computer. Maar als het toch gecomputeriseerd is, waarom maakt het MC het dan niet toegankelijk via Internet op het www, of voor mijn part via primitievere methodes, zoals Telnet, BBS of e-mail? Ook hier wordt misbruik gevreesd (‘ik schrijf me maar even in want het is zo makkelijk’). Daar is best iets op te vinden. In het Dimes-lab reserveer je vantevoren, maar als die reservering 24 uur voor de besproken tijd niet is bevestigd kan die overgeschreven worden. Werkt perfect.
Goede informatie over de cursussen is ook nog een probleem. Het MC geeft nu een dunnere gids uit en verspreidt die onder meer studenten. Maar dat heeft helaas als consequentie dat de lezer helemaal geen idee meer krijgt wie de cursussen geeft of waar ze over gaan. De beloofde informatie achter de balie was deze week nog niet beschikbaar.
En als we het nu toch over gebruikersvriendelijkheid hebben: een gemiste kans is het simpele feitje dat in het schone nieuwe gebouw geen rookverbod is afgekondigd. De longen zijn voor zangers, blazers en toneelspelers een kostbaar lichaamsdeel. Voor iemand die er gevoelig voor is, is elke sigaret een klap in het gezicht.
Ook het aantrekken van nieuw publiek gaat het Muzisch Centrum nog niet vlot af. De middagconcerten van Rotterdamse conservatoriumstudenten zijn een aantrekkelijke activiteit en er zullen heel wat cultuurliefhebbers geïnteresseerd zijn in een gratis lunchconcert. Maar waarom worden ze zo minimaal aangekondigd? Met honderd gulden aan A3-posters kun je de TU van noord tot zuid volplakken.
En als het weer eens mooi weer wordt zou het MC de concertgangers best op een terrasje voor de deur kunnen trakteren (en een paar onderhoudende acts?). De Aula heeft deze zomer een terras voor de deur gehad, maar dat had het MC ook kunnen bedenken. Het gebouw moet in de loop komen, en studenten en medewerkers uit hun kantines en kantoren lokken. ‘Muzisch’ of ‘cultureel’ – maar dat ‘centrum’ moet er komen.
Comments are closed.