Compumuziek

Dat computers ook op een andere manier kunnen worden gebruikt bij het maken van muziek, bewezen een aantal studenten van de Hogeschool voor de Kunsten uit Utrecht. Afgelopen dinsdag brachten zij hun composities ten gehore in Cultureel Centrum Mekelweg 10.

Muziek is niet helemaal het woord voor de geluiden die een zaal in Mekelweg 10 vulden. Drs. H. Timmermans, hoofddocent computermuziek en muzieksoftware-ontwikkeling aan de hogeschool, legt uit dat muziek eigenlijk niets anders is dan georganiseerd geluid. ,,Het maakt niet uit hoe, alleen al dát het georganiseerd is, maakt het muziek.”

Bij de eerste compositie valt meteen te horen wat hij bedoelt. Het is geen muziek, maar een verzameling geluiden. In een volgorde en met overlappingen die het logisch doen klinken. De titel ‘Knorrend Beest’ slaat op ‘het beest mens in een van zijn primitiefste vormen’. Fijn dat ‘componist’ Bastiaan Egberts dat even uitlegt. ‘Primitieve’ geluiden vormen dan ook bijna de hele compositie: piepende deuren, wc-geluiden en een opgenomen applaus (meteen al aan het begin!), maar ook een speech van Hitler.

De vijftien bezoekers die op het lunchpauze-concert zijn afgekomen – volgens Timmermans trekken dit soort concerten in het Utrechtse theater Kikker wel volle zalen – proberen thuis te brengen wat ze precies horen. Dat lukt lang niet altijd. Sommige geluiden zijn echt nieuw.

Het tweede optreden is een compositie voor dans, viool, video-sensor en live-elektronica. Een videocamera registreert de bewegingen van een danseres met een blauwe en rode handschoen en zet die bewegingen om in geluid. De danseres wordt ondersteund door een zangeres die ‘klinkers omzet in woorden en er vervolgens zinnen van maakt’. Voor wie dit niet begrijpt, is er na het concert een workshop. Daarin uitleg over de werking van alle apparaten en het onstaan van de composities.

Het concert is echter nog niet ten einde. Ook voor de derde compositie zijn dansers noodzakelijk, maar deze konden vandaag niet. De techniek staat voor niets en Frans-Jan Wind vervangt de dansers door muis en toetsenbord. Aangrijpend is het zeker.

Wat volgt is een optreden met een zogenaamde theremin, een houten kastje met drie antennes. De bewegingen ten opzichte van het kastje worden wederom door een videocamera en elektronica omgezet in geluid. Een wonderbaarlijk schouwspel. Niet alles verloopt vlekkeloos. ‘Studie 2′, een compositie van Timmermans zelf gaat niet door. De techniek voor het bespelen van de twee automatische piano’s laat het afweten. Handenwerk is dus toch betrouwbaarder.

Muziek is niet helemaal het woord voor de geluiden die een zaal in Mekelweg 10 vulden. Drs. H. Timmermans, hoofddocent computermuziek en muzieksoftware-ontwikkeling aan de hogeschool, legt uit dat muziek eigenlijk niets anders is dan georganiseerd geluid. ,,Het maakt niet uit hoe, alleen al dát het georganiseerd is, maakt het muziek.”

Bij de eerste compositie valt meteen te horen wat hij bedoelt. Het is geen muziek, maar een verzameling geluiden. In een volgorde en met overlappingen die het logisch doen klinken. De titel ‘Knorrend Beest’ slaat op ‘het beest mens in een van zijn primitiefste vormen’. Fijn dat ‘componist’ Bastiaan Egberts dat even uitlegt. ‘Primitieve’ geluiden vormen dan ook bijna de hele compositie: piepende deuren, wc-geluiden en een opgenomen applaus (meteen al aan het begin!), maar ook een speech van Hitler.

De vijftien bezoekers die op het lunchpauze-concert zijn afgekomen – volgens Timmermans trekken dit soort concerten in het Utrechtse theater Kikker wel volle zalen – proberen thuis te brengen wat ze precies horen. Dat lukt lang niet altijd. Sommige geluiden zijn echt nieuw.

Het tweede optreden is een compositie voor dans, viool, video-sensor en live-elektronica. Een videocamera registreert de bewegingen van een danseres met een blauwe en rode handschoen en zet die bewegingen om in geluid. De danseres wordt ondersteund door een zangeres die ‘klinkers omzet in woorden en er vervolgens zinnen van maakt’. Voor wie dit niet begrijpt, is er na het concert een workshop. Daarin uitleg over de werking van alle apparaten en het onstaan van de composities.

Het concert is echter nog niet ten einde. Ook voor de derde compositie zijn dansers noodzakelijk, maar deze konden vandaag niet. De techniek staat voor niets en Frans-Jan Wind vervangt de dansers door muis en toetsenbord. Aangrijpend is het zeker.

Wat volgt is een optreden met een zogenaamde theremin, een houten kastje met drie antennes. De bewegingen ten opzichte van het kastje worden wederom door een videocamera en elektronica omgezet in geluid. Een wonderbaarlijk schouwspel. Niet alles verloopt vlekkeloos. ‘Studie 2′, een compositie van Timmermans zelf gaat niet door. De techniek voor het bespelen van de twee automatische piano’s laat het afweten. Handenwerk is dus toch betrouwbaarder.