[Column] Vakantie

De eerste golf van omschakelwerk is voorbij. Een tweede – de voorbereidingen op een aangepaste start van het jaar in september – rolt onherroepelijk onze kant op. Iedereen is toe aan vakantie. Maar mij lukt het niet helemaal om daar naar uit te kijken. Het voelt vreemd om een paar weken te gaan zitten niksen of in de tuin te werken, terwijl de noodzaak om nóg een ronde vakken en evenementen om te katten als een zwaard van Damocles boven ons hoofd hangt.

Tegelijkertijd heb ik meer dan anders de behoefte aan pauze. Mijn werk voelde niet eerder zo erg als een baan met een baas. Waar ik me in het verleden een grotendeels zelfstandig werkende professional kon wanen, zijn er nu plots allerlei besluiten en opdrachten van hogerhand waar ik me maar naar te voegen heb.

Zo kwam er een rooster uit de hoge hoed met werktijden van voor 8 uur ’s ochtends tot na 8 uur ’s avonds. Mijn colleges zijn van dag gewisseld. Terwijl college op bepaalde dagen cruciaal was voor het ritme van opdrachten en deadlines van het vak. Dat moet nu dus op de schop.

Nu snap ik dat besluiten over virusmaatregelen snel en centraal genomen moeten worden. Maar met die snelheid viel het regelmatig tegen. En juist bij centraal genomen besluiten is het belangrijk om je daarover te verantwoorden. Ons bestuur spreekt graag in termen van de ‘TU Delft community’. Maar in de praktijk is dat ideaal vaak ver te zoeken.

‘Niet het goede voorbeeld op een instelling waar we kritische, sociaal bewuste ingenieurs op willen leiden’ 

Het antwoord op breed gedragen zorgen over invasieve online proctoring was kort, technocratisch, en wegwuivend. Niet het goede voorbeeld op een instelling waar we kritische, sociaal bewuste ingenieurs op willen leiden.

Het besluit dat Delftse promovendi niet op uitstel of compensatie voor vertraging hoeven te rekenen, heb ik überhaupt nergens kunnen lezen. De publieke aankondiging daarvan zat verstopt in een videoverslag van één van de opgetuigde taskforces waar volgens mij alleen vanuit een klein artikeltje in een nieuwsbrief naar gelinkt is. Ik hoop dat promovendi zelf hier netter over zijn geïnformeerd. Maar om dit soort besluiten nergens publiek aangekondigd en beargumenteerd te zien, geeft niet bepaald een gevoel van ‘community’.

Die taskforces droegen sowieso al bij aan mijn indruk werknemer bij het grootbedrijf te zijn, in plaats van docent aan een universiteit. Ze rapporteerden in gelikte, maar weinig inhoudelijke video’s. En ze lijken vooral uit management te bestaan. Ik zeg ‘lijken’, want het kost een hoop zoekwerk om uit te vogelen wie de leden überhaupt zijn. In de aankondiging staan alleen namen, geen titels of posities. Laat staan verantwoording of contactgegevens.

In een crisis tekenen verhoudingen die normaliter impliciet en onzichtbaar blijven zich altijd even scherper af.

Nou ja. Vakantie dus. Zonder golven, hopelijk.

Ik ga in Drenthe dromen van een democratische universiteit.

Bob van Vliet is docent op de faculteit 3mE, na eerder bij Industrieel Ontwerpen en Bouwkunde les te hebben gegeven.

Bob van Vliet / Columnist