[Column] Niks is normaal

Laatst stuitte ik op een artikel van de NOS over de “iGen”. De generatie die  is opgegroeid met een smartphone in de hand. Het artikel beschreef een onderzoek waaruit voortkwam dat zij die geboren zijn na 1995 lijden onder de digitalisering. Deze generatie heeft minder ‘analoog’ contact met vrienden, komt minder vaak buiten en slaapt slechter. Bovendien blijkt dat binnen deze generatie veel vaker angststoornissen en depressies voorkomen. Ik heb geen academisch referentiekader in de psychologie, maar ik kan me een goede voorstelling maken van de negatieve effecten van ‘levenslange’ blootstelling aan internet en sociale media.

Iedere leeftijdsgroep van de bevolking maakt zich schuldig aan uitstelgedrag, een fenomeen dat niet in geringe mate groeit dankzij de toegankelijkheid van het internet. Het is heel makkelijk om je geweten ervan te overtuigen dat het prima is om dringende verantwoordelijkheden een paar minuten op te schuiven. Werken en studeren doen we vaak al achter een bureau en het internet is simpelweg binnen handbereik.

In het openbaar is de smartphone ons sociaal psychologisch exoskelet. In een handomdraai vervang je de saaie, ongemakkelijke werkelijkheid door een werkelijkheid naar keuze. Het internet biedt oppervlakkig en direct vermaak dat bij uitstek geschikt  is om te ontsnappen aan gevoelens, variërend van simpelweg ongemak tot diep gewortelde depressie. In principe is het niet ongezond vervelende gevoelens uit de weg te gaan, maar blijkbaar kan dit vluchtgedrag grotere mate leiden tot een daadwerkelijk onvermogen met de wereld om te gaan. Generatie “iGen” weet niet beter. Wanneer je gewend bent te vluchten voor confrontaties met gevoelens en gedachten gaan kleine dingen snel een eigen leven leiden en zonder het onder ogen te zien zal er niets veranderen. Daar bovenop zijn verminderd sociaal contact en slaapgebrek directe oorzaken van geestelijke gezondheidsklachten.

Dan is er nog de inhoud van het oppervlakkige vermaak. Het internet is veelal fantastisch en bipolair. Indrukwekkende succesverhalen, nare oorlogsberichten, irritant fotogenieke mensen, mediazieke wereldleiders met het IQ van een zeekomkommer, terrorisme, onomkeerbare klimaatschade. Je wordt doodgegooid met ofwel onbereikbaar vergelijkingsmateriaal, ofwel deprimerende realiteiten. Als de extremen het uitgangspunt zijn, kun je lang zoeken naar voldoening. Niemand schrijft over het dagelijks leven, het echte leven, omdat er meestal niets uitzonderlijks gebeurt. Er wordt echter een volledige generatie aangewend om continu geprikkeld te worden.

Verveling van tijd tot tijd is niets om bang voor te zijn.

Boudewijn de Roode is bachelorstudent werktuigbouwkunde.

Klik op de tag om zijn andere columns te lezen.

Boudewijn de Roode / Student en columnist