[Column] Jij bent van de columns toch?

Het is inmiddels meer dan een jaar geleden dat ik ben begonnen als columnist bij  TU Delta. In deze column wilde ik het daarover hebben.

Waar ik het vooral over wil hebben is de faam die je krijgt wanneer je columns schrijft. Dit klinkt alsof ik de supermarkt niet meer binnen kan zonder beveiliging, maar zo erg is het gelukkig niet. Helaas ben ik ook nog niet uitgenodigd voor De slimste mens of Wie is de mol. Ook denk ik niet dat ik word herkend als ik met mijn Allstars aan een hele dag daadkrachtig ga zitten rondkijken op een bankje. Wel heb ik gemerkt dat je vrienden en hun vrienden weten dat je columns schrijft. Op feestjes krijg ik vaak de vraag: “Jij bent van de columns toch?”

Het is leuk om herkend te worden, en als ik zo’n vraag krijg, vind ik het leuk om te testen of ze nepfans zijn of echte. De meeste mensen geven snel toe dat ze niet alles lezen of niks hebben gelezen, maar gek genoeg zijn er ook mensen die je columns hebben gelezen. Mijn ‘columns’ zijn eigenlijk vaak opiniestukken, ik houd ervan om mijn standpunt gedegen te onderbouwen. Hierdoor ontstaan er soms discussies over mijn standpunt. Vaak gaan de discussies over de hoofdzin van het stuk die buiten de context is en uiteindelijk ben je het dan toch met elkaar eens. Meestal zijn de interacties dus leuk, maar wat ik ook soms hoor is “je vorige column vond ik wel slecht”. Zonder onderbouwing. Probeer met zo’n opmerking in je hoofd maar eens in slaap te komen.

‘Ik heb licht narcistische trekjes’

Herkend worden voor je columns is meestal wel prettig, maar dit gebeurt soms op de meest willekeurige plekken. Ik was op Lowlands deze zomer, en ik werd daar op mijn schouders getikt door iemand met grote pupillen. Dit was de eerste keer dat ik hoorde dat mijn columns chill zijn.

Na een jaar heb ik ook ietsjes beter leren schrijven. Ik weet nog goed dat ik vol zelfvertrouwen mijn eerste stukje opstuurde. Dat zelfvertrouwen zonk weg toen ik het vol rode strepen teruggestuurd kreeg van de eindredacteur. Na een aantal revisies was het goedgekeurd en kreeg ik te horen dat dit een leerproces is. Inmiddels is het rode strepengehalte gehalveerd en hoeft de redactie niet meer te peinzen hoe ze wat zinnigs van mijn stukken kunnen maken.

Ik doe het met veel plezier, maar het blijft een opgave om je gedachten enigszins gestructureerd op papier te zetten. Ik heb licht narcistische trekjes, vind mijn eigen mening zeer belangrijk en vind het stiekem leuk als mensen mij herkennen van mijn columns. Hoe gek de interacties ook kunnen zijn.

Bas Rooijakkers is masterstudent technische natuurkunde. Hij is geboren in Brabant en heeft een aantal jaar van zijn jeugd op Curaçao gewoond. Hij houdt van hardlopen en sinds de coronapandemie wielrent hij ook. Verder is hij altijd te porren voor een koffietje of speciaal biertje.

Bas Rooijakkers / Columnist