[Column] Festivaltherapie

De vroege vogels zitten al een dag onder hun pavillion tegen de tijd dat wij aan komen rijden, evengoed sta je een kilometer aan te schuiven om bij de parkeerplaats te komen. Ondertussen wordt de rij auto’s aan alle kanten gepasseerd door bolderkarren, steekwagentjes en de bijbehorende mensen volgepakt met bier, kampeerspullen en nog meer bier. Het bijkomende besef dat persoonlijke ruimte en privacy niet verder reiken dan de auto is altijd even slikken.

Vrouwen zijn niet minder onaangenaam dan mannen, bier is overal

Het vinden van een plek om te kamperen moet op beoordelingsvermogen. Zouden deze mensen irritant dronken worden? Hoe seksueel actief zou dit stelletje zijn? Zou hun muziek ’s nachts uit gaan? Deze inschatting blijkt meestal net zo betrouwbaar als redeneren bij roulette, evengoed heeft ervaring ons een aantal praktische inzichten meegegeven: dronken mensen vallen bergafwaarts, grote muziekinstallaties produceren veel geluid, mensen met Metallicakleding zijn niet eng, vrouwen zijn niet minder onaangenaam dan mannen, dertigplussers met een verwaarloosd uiterlijk zijn onberekenbaar, bier is overal. Eenmaal gevestigd worden de noodles uit de tas gehaald. Met de stoom uit het keteltje vervliegt ook het verzet tegen de nieuwe levenssituatie; alle omgevingsgeluid vloeit ineen tot een nostalgische ambiance en een bijna onvoorstelbare rust daalt over ons neer.

Wij komen naar Rock am Ring voor de muziek. Voordat de eerste artiest begint, staan we op het festivalterrein en pas na de laatste lopen we naar de tent. Gedurende de eerste paar uur wordt het terrein bevolkt door enkel toegewijde fans en muziekfanatici. Het leeuwendeel van de toeschouwers komt pas tegen de namiddag om de grote namen te zien. De muziek trekt de ervaring naar een nieuw niveau. Het is een onbeschrijflijke belevenis om samen met tienduizenden andere liefhebbers op tientallen meters afstand te staan van de artiest die de muziek tot leven brengt. Moshpits zijn een handelsmerk van het festival en essentieel voor de belevenis. De Pit is absoluut niet iets om van onder de indruk te zijn. Meegesleept door harde en snelle muziek is massaal rondjes rennen en ongenuanceerd door elkaar springen onverwacht vanzelfsprekend. Tegen de tijd dat je ’s nachts de tent inkruipt, ben je zo kapot dat je alleen maar hoeft te gaan liggen om in slaap te vallen.

Op een festival word je gedwongen alle gebruiken en verwachtingen van het alledaagse leven opzij te zetten en wordt je verantwoordelijkheid teruggebracht tot enkel je eigen behoeften; je perceptie wordt als het ware gereset. Hierdoor sta je des te meer open voor de belevenis van het festival en voelen enkele dagen als twee weken vakantie. Bovendien zijn bij thuiskomst alledaagse verschijningen als tafels, deuren en stoelen een buitengewone luxe. Het is een prijzige sessie, maar je kunt er een jaar op teren. Daar kan de Libelle Zomerweek nog een puntje aan zuigen.

Boudewijn de Roode is bachelorstudent werktuigbouwkunde. 

Klik op de tag om de andere columns van Boudewijn de Roode te lezen.

Boudewijn de Roode / Student en columnist