[Column] Allemaal anders

Hun avontuur is ook groot en nieuw, maar anders dan waar ik heen wil.

Eerstejaars bachelorstudenten dus. Vers van de middelbare school. Gepassioneerd. Gretig. Gefocust. Allemaal – als het goed is – een studiekeuzecheck gedaan. Ze zien zich al als klinisch technoloog, civiel technicus, elektro-expert, marien techneut of luchtvaart- en ruimtevaartingenieur.

O, wat vergissen ze zich! Wat zitten ze ernaast! Nee, niet meteen de moed verliezen als je dit als kersverse TU-student toevallig leest. Zou zonde zijn. Er is ook volstrekt geen reden tot paniek, maar geloof me: het gaat héél anders lopen. Voor velen. Hoe toegewijd je ook aan het gekozen vakgebied bent, hoezeer je ook van kinds af… Het loopt vaak anders.

Neem mijn vrouw. Begon als achttienjarige Friezin in een Haags ziekenhuis aan een opleiding verpleegkunde. Nu – ruim dertig jaar later – is ze medisch fitnessinstructeur en lifestyle coach via een carrière als gipsverbandmeester.

Of een aantal van mijn collega’s uit mijn vorige leven, de journalistiek. Ik spoelde bij de toenmalige Leidse Courant aan met een lerarenopleiding huishoudkunde en biologie. Onder mijn collega’s waren een socioloog (die het schopte tot hoofdredacteur van het NOS Journaal) en ex-HEAO ‘er, een gesjeesde student Russisch en meerdere politicologen en doctorandussen geschiedenis.

Jaloers was ik lang op een klasgenoot die wél naar de sportacademie mocht. Hij maakte die studie af, maar later interviewde ik hem eens als manager van een ABN AMRO-vestiging. En mijn oudste zus? Was basisschooljuf. Doet nu iets op het gebied van persoonlijkheidsontwikkeling voor aanstormende managers op de Haagse Hogeschool.

Is dat switchen erg? Een onderwijsminister zal – met het oog op schijnbaar verspilde opleidingsgelden – denken: jazeker. Ik zeg: welnee. Het loopt zoals het loopt. Soms ligt je interesse toch op een ander gebied. Dat kun je niet voor de rest van je leven weten als op je vijftiende een vwo-profiel moet kiezen en enkele jaren later een serieuze studie. Wie heeft als 17-, 18- of 19-jarige de wijsheid in pacht? Veel 17-, 18- en 19-jarige roepen meteen: ik! Maar dat hoort bij de leeftijd. Daar zijn ze 17, 18 of 19 voor. Diep in hun hart weten ze beter. Wij ook.

Dus geen zorgen. Er begint een mooie tijd. Een tijd waarin je een vakgebied ontdekt. Een nieuw stuk van de wereld, jezelf, anderen. Een stap in de volwassenenwereld. Haal dat diploma en ga de wereld in, wat je er ook gaat doen. Je wordt vanzelf jezelf.