Buongiorno

. een cd-rom van CareerFever, ‘de nieuwe manier van solliciteren’: oriënteer, solliciteer en sla direct de eerste ronde over.

Na twee runtime errors begint mijn virtuele sollicitatie. Met muisbewegingen kan ik rondkijken in de lobby van een spiegelglazen kantoorgebouw. Een rode loper, een glimmende tegelvloer, geen ficus. Volgens de oriëntatiemanager ligt mijn interesse bij het bedrijf Heineken. Goede tweede is Siemens Nederland. Ik drink Grolsch en telefoneer met een Nokia.

Eerst wordt van mij verwacht dat ik een hoofd uitzoek. Ik stap in de lift naar een nieuwe persoonlijkheid. Acht fris geschoren gladjakkers wachten op mijn muispijltje. Geen enkele leuke kop; ik krijg een even nietszeggend gelaat als de karikatuur bij deze column. In de kleedkamer kies ik een wit overhemd, zwarte schoenen en een stropdas met pisgoot. Op het antracietkleurige pak kan ik klikken wat ik wil, het wil mij niet. Voorzien van overhemd en das loop ik in mijn boxershort naar de Heinekenbalie.

De receptioniste staart me aan. De blondine in grijs mantelpak vraagt naar cijfers, studietempo en hobby’s. Op gezette tijden knippert ze met haar ogen en klappert haar kunstgebit. Ik blijk te voldoen aan het profiel van een Heinekenkandidaat en mag op gesprek. Ze vraagt niet waarom ik geen broek draag. Ik vraag haar niet wat een bouwkundestudent bij Heineken heeft te zoeken.

In de gesprekskamer zit een corporale kerel met een aardbol op zijn bureau. Een man van de wereld. Na vijfendertig oplossingen voor fictieve bedrijfssituaties is Heineken nog altijd geïnteresseerd. De virtuele corpsbal verzoekt de testresultaten te mailen zodat zijn bedrijf nog deze week kan bellen voor een echt gesprek. Zal mij benieuwen wat Freddy Heinekens secretaresse zegt wanneer ik volgende week voor haar sta: uitgestreken smoel, architectuurportfolio onder de arm, Buongiorno op mijn boxershort.

Ansichtkaart, twee acceptgiro’s en een dikke envelop. Onmiddellijk enthousiast: dikke pakketjes bevatten vaak een verrassing. Een puzzel van de NS, een cd van Appelsientje of… een cd-rom van CareerFever, ‘de nieuwe manier van solliciteren’: oriënteer, solliciteer en sla direct de eerste ronde over.

Na twee runtime errors begint mijn virtuele sollicitatie. Met muisbewegingen kan ik rondkijken in de lobby van een spiegelglazen kantoorgebouw. Een rode loper, een glimmende tegelvloer, geen ficus. Volgens de oriëntatiemanager ligt mijn interesse bij het bedrijf Heineken. Goede tweede is Siemens Nederland. Ik drink Grolsch en telefoneer met een Nokia.

Eerst wordt van mij verwacht dat ik een hoofd uitzoek. Ik stap in de lift naar een nieuwe persoonlijkheid. Acht fris geschoren gladjakkers wachten op mijn muispijltje. Geen enkele leuke kop; ik krijg een even nietszeggend gelaat als de karikatuur bij deze column. In de kleedkamer kies ik een wit overhemd, zwarte schoenen en een stropdas met pisgoot. Op het antracietkleurige pak kan ik klikken wat ik wil, het wil mij niet. Voorzien van overhemd en das loop ik in mijn boxershort naar de Heinekenbalie.

De receptioniste staart me aan. De blondine in grijs mantelpak vraagt naar cijfers, studietempo en hobby’s. Op gezette tijden knippert ze met haar ogen en klappert haar kunstgebit. Ik blijk te voldoen aan het profiel van een Heinekenkandidaat en mag op gesprek. Ze vraagt niet waarom ik geen broek draag. Ik vraag haar niet wat een bouwkundestudent bij Heineken heeft te zoeken.

In de gesprekskamer zit een corporale kerel met een aardbol op zijn bureau. Een man van de wereld. Na vijfendertig oplossingen voor fictieve bedrijfssituaties is Heineken nog altijd geïnteresseerd. De virtuele corpsbal verzoekt de testresultaten te mailen zodat zijn bedrijf nog deze week kan bellen voor een echt gesprek. Zal mij benieuwen wat Freddy Heinekens secretaresse zegt wanneer ik volgende week voor haar sta: uitgestreken smoel, architectuurportfolio onder de arm, Buongiorno op mijn boxershort.