Brassen met bakmeel

Als elk jaar beet afgelopen maandag wiskundevereniging Christiaan Huygens het spits af. De komende twee weken wisselen de besturen van de rest van de studieverenigingen.

Het begint rustig, deze maandag. Het 47ste bestuur van Christiaan Huygens staat wat knullig weggemoffeld in een grote metalen kooi van de fietsenstalling aan Mekelweg 4. Lekker veilig, de gebouwenbeheerder is bang dat de studenten anders van alles kapot maken in zijn mooie bar. De eerste jenever vloeit. Commissieleden en oud-besturen feliciteren het bestuur en overgieten ze met ranja en bakmeel. De eerste antieke monitor van de middag wordt cadeau gegeven. En een halve minuut later tegen de muur kapot geslagen.

Om een uur of zes barst de hel los. De besturen van de andere verenigingen komen binnen, de opening van het academisch jaar net achter de rug. Daar is duidelijk al wat gedronken. De Elektrotechnische Vereeniging neemt zijn eigen pedel mee om het nieuwe bestuur snel de hand te mogen schudden. Er wordt gebrast om eerder te mogen recipiëren. Dronken mannen trekken verwoed aan elkaars bestuursvestje of dasje. Ze rollen over de grond tussen het bier en bakmeel. Maar stiekem zijn het allemaal goed opgevoede jongens. Ze luisteren misschien niet naar het luid geschreeuwde ‘politesse’, maar als een meisje met een gebroken enkel vraagt of ze een beetje op willen letten, gaat iedereen netjes opzij.

Dit soort borrels blijken typisch Delfts. Marieke van Dijk is speciaal met haar bestuur uit Twente gekomen om het fenomeen hier eens mee te maken. In Enschede zijn de studieverenigingen niet zo studentikoos. Er zijn geen tradities zoals receptieboek jatten. Ze vindt het maar raar. ,,Bij ons wordt er helemaal niet met bier gegooid en de cadeaus blijven gewoon heel.” Intussen wordt de speelgoedauto die Vereniging voor Technische Physica heeft meegenomen tegen de muur gesloopt.

Na de borrel eet de hele troep bij De Wijnhaven. Elk jaar moet er een nieuwe plek gezocht worden, omdat geen enkel restaurant de groep terug wil zien. Ook dit jaar is het raak. Dronken toespraken van mensen die niet stil te krijgen zijn. Luid gezang. Geschreeuw. En serveersters die het wel gehad hebben.

De lange reeks bestuurswissels. Nog twee weken te gaan. Elk avond is precies hetzelfde voor een buitenstaander. ,,Maar de invulling is elk jaar uniek”, aldus Harry Seip, oud-voorzitter van Christiaan Huygens wat weemoedig. ,,Het zijn toch steeds andere individuen die er staan.”

Monitoren uit 1984, kapotte stofzuigers, honderd kilo bedorven paneermeel, hamers en oude zooi. Het zijn standaardcadeaus bij de reeks bestuurswissels aan het begin van het collegejaar. Als elk jaar beet afgelopen maandag wiskundevereniging Christiaan Huygens het spits af. De komende twee weken wisselen de besturen van de rest van de studieverenigingen.

Het begint rustig, deze maandag. Het 47ste bestuur van Christiaan Huygens staat wat knullig weggemoffeld in een grote metalen kooi van de fietsenstalling aan Mekelweg 4. Lekker veilig, de gebouwenbeheerder is bang dat de studenten anders van alles kapot maken in zijn mooie bar. De eerste jenever vloeit. Commissieleden en oud-besturen feliciteren het bestuur en overgieten ze met ranja en bakmeel. De eerste antieke monitor van de middag wordt cadeau gegeven. En een halve minuut later tegen de muur kapot geslagen.

Om een uur of zes barst de hel los. De besturen van de andere verenigingen komen binnen, de opening van het academisch jaar net achter de rug. Daar is duidelijk al wat gedronken. De Elektrotechnische Vereeniging neemt zijn eigen pedel mee om het nieuwe bestuur snel de hand te mogen schudden. Er wordt gebrast om eerder te mogen recipiëren. Dronken mannen trekken verwoed aan elkaars bestuursvestje of dasje. Ze rollen over de grond tussen het bier en bakmeel. Maar stiekem zijn het allemaal goed opgevoede jongens. Ze luisteren misschien niet naar het luid geschreeuwde ‘politesse’, maar als een meisje met een gebroken enkel vraagt of ze een beetje op willen letten, gaat iedereen netjes opzij.

Dit soort borrels blijken typisch Delfts. Marieke van Dijk is speciaal met haar bestuur uit Twente gekomen om het fenomeen hier eens mee te maken. In Enschede zijn de studieverenigingen niet zo studentikoos. Er zijn geen tradities zoals receptieboek jatten. Ze vindt het maar raar. ,,Bij ons wordt er helemaal niet met bier gegooid en de cadeaus blijven gewoon heel.” Intussen wordt de speelgoedauto die Vereniging voor Technische Physica heeft meegenomen tegen de muur gesloopt.

Na de borrel eet de hele troep bij De Wijnhaven. Elk jaar moet er een nieuwe plek gezocht worden, omdat geen enkel restaurant de groep terug wil zien. Ook dit jaar is het raak. Dronken toespraken van mensen die niet stil te krijgen zijn. Luid gezang. Geschreeuw. En serveersters die het wel gehad hebben.

De lange reeks bestuurswissels. Nog twee weken te gaan. Elk avond is precies hetzelfde voor een buitenstaander. ,,Maar de invulling is elk jaar uniek”, aldus Harry Seip, oud-voorzitter van Christiaan Huygens wat weemoedig. ,,Het zijn toch steeds andere individuen die er staan.”