Borrelplankpolitiek

De weken voor de verkiezingen heb ik, naast de debatten zelf, vooral gekeken naar de talkshows waarin die debatten werden besproken. En daar stonden ze steevast: de borrelplanken. Keurig opgemaakt met druiven, toastjes, kaasblokjes en hier en daar een bakje hummus. Gezellig lekker polderen samen. En ook heerlijk, zou je denken, voor de politici die bij deze talkshows aanschoven. Intens debatteren maakt tenslotte hongerig.

Toch viel me iets op. Hoe uitnodigend die planken er ook uitzagen, niemand raakte ze aan. De kaas bleef liggen, de druiven verschrompelden live in het studiolicht en de hummus kreeg van die vieze korstjes aan de rand van het schaaltje.

En toen begon ik me af te vragen waarom die planken er eigenlijk stonden. Was het om het beeld wat warmer te maken, dat de lijsttrekkers ieder moment gingen aanschuiven voor een koud pilske, glaasje wijn en een stukje brie? Of diende het slechts als decor voor de democratie als lifestyleprogramma? Want tijdens de debatten was er geen borrelplank te bekennen. Daar moest het blijkbaar niet te gezellig zijn, of in ieder geval niet die uitstraling hebben.

Bij iedere talkshow zag ik in gedachten hoe na afloop een stagiair al die planken de kliko in mocht mikken, terwijl de gasten alweer onderweg waren naar de volgende talkshow. Daar zouden weer nieuwe planken staan, even zorgvuldig neergezet, om opnieuw genegeerd te worden.

Ik ben wel benieuwd wie er voor welke snack zou gaan

Eerlijk gezegd had ik het juist toegejuicht als ze er wél van hadden gegeten. Laat die politici gerust een stukje brie nemen, een olijfje prikken of hun mond verbranden aan een bitterbal terwijl ze praten over het klimaat of de zorg. Misschien zouden we ze zelfs wat menselijker vinden. Ik ben wel benieuwd wie er voor welke snack zou gaan. Ik zie het al voor me: Geert die direct naar de leverworst grijpt, Dilan die op een stukje komkommer met hummus knabbelt, en Frans die met zorg een blokje oude kaas in de mosterd doopt.

Enfin, terwijl ik al die planken langzaam zag wegkwijnen op televisie, vroeg ik me nog iets af: zou het college van bestuur ook met borrelplanken vergaderen? Waarschijnlijk niet. Dat lijken me niet de meest gezellige bijeenkomsten – urenlang praten over bezuinigingen, reorganisaties en beleid. Wie wordt daar nou vrolijk van? Misschien zou een goed gevulde plank daar juist wonderen doen.

Laten we dat idee gewoon breder trekken. Een vergadering? Borrelplank. Een beoordelingsgesprek? Borrelplank. Ontslagronde? Borrelplank! Zelfs een crisisoverleg wordt draaglijker met een toastje of een prikkertje kaas en mini-augurk op tafel. Het zou de sfeer verzachten, en wie weet zelfs de besluiten.

We doen tenslotte allemaal graag een beetje gezellig. Een glaasje, een plakje, een blokje, of een bakje op tafel, en ineens lijkt alles minder erg. Misschien is dat wel de ware kracht van de borrelplank: hij lost niks op, maar hij maakt zelfs de grootste ellende net iets beter te verteren. Maar goed, moeten die planken natuurlijk wel in de begroting passen.