Bomenkap (1)

Bij mijn weten is dit de eerste keer in de geschiedenis dat de aanleg van een park begint met het rooien van bomen.

Het enkele weken eerder weghalen van wat schriele staakjes en enkele naaldbomen die de zichtlijnen breken, kan ik begrijpen. Voor populieren is er misschien het argument dat ze aan het einde van hun levensduur zijn, maar voor platanen en treurwilgen gaat dat niet op. Het moedwillig kapotmaken van zulke juweeltjes van volgroeide bomen is onvergeeflijk. Zeker omdat het minimaal een paar decennia duurt voordat we weer dergelijke exemplaren kunnen bewonderen.

Het huidige politieke klimaat waarin het compenseren van CO2-uitstoot door het aanplanten van bomen centraal staat, maakt deze daad van vandalisme nog onbegrijpelijker. Net als de wereldwijde bezorgdheid over het snelle kappen van oerwoud in de tropen. De TU Delft heeft op het terrein van duurzaamheid geen recht van spreken meer. Bij het nihileren van een vorige rij volwassen bomen (langs het gebouw van Elektro) voor een fietspad, werd als smoes het verstoren van het uitzicht opgevoerd. Alsof men vanuit de laagbouw in Elektro liever naar de monotone wand van Civiele Techniek kijkt. Een dergelijk obligaat wauwelverhaal gaat nu niet op. Integendeel.

Het Mekelparkplan is zojuist tot Nieuwe Delft gedoopt. Als ik mij niet vergis is een belangrijk kenmerk van de Oude Delft, en van de beroemde Hollandse grachten in het algemeen, de rijkheid aan bomen. Al in de Gouden Eeuw roemden buitenlandse reizigers het loofrijke groen langs de Amsterdamse grachten. Of bewijst de leiding van de TU Delft alleen lippendienst aan enige gelijkenis met de Oude Delft? En dat terwijl dit campusgroen na het jammerlijke (maar vanwege kosten begrijpelijke) van-de-hand-doen van de karakteristieke ‘Ivy league’-gebouwen het enige overgebleven sfeerbepalende element van de TU Delft was.

De universiteiten MIT en Cambridge, toch grote voorbeelden van de TU Delft, zetten foto’s van hun lommerrijke campus op hun website. Wij moeten het na de kaalslag doen met een grote grasvlakte met misschien wat overgebleven en herplaatste staakjes. Met onverbloemd uitzicht op onze vermaarde gevelarchitectuur. Hopelijk worden als toekomstinvestering wat beuken aangeplant, opdat onze achterachterkleinkinderen tenminste wel kunnen keuvelen en discussiëren onder de effectieve paraplu of juist de weldadige schaduw of van het bladerdak van machtige campusreuzen. Voor het idee van het aanleggen van het Mekelpark complimenteer ik de organisatie, ik betreur de buitengewoon jammerlijke uitwerking.

Gerben de Boer, promovendus bij civiele techniek.

Bomenkap (1)

Met ontsteltenis heb ik moeten constateren dat deze week een prachtige rij volwassen bomen op de Mekelweg gerooid is. Bij mijn weten is dit de eerste keer in de geschiedenis dat de aanleg van een park begint met het rooien van bomen.

Het enkele weken eerder weghalen van wat schriele staakjes en enkele naaldbomen die de zichtlijnen breken, kan ik begrijpen. Voor populieren is er misschien het argument dat ze aan het einde van hun levensduur zijn, maar voor platanen en treurwilgen gaat dat niet op. Het moedwillig kapotmaken van zulke juweeltjes van volgroeide bomen is onvergeeflijk. Zeker omdat het minimaal een paar decennia duurt voordat we weer dergelijke exemplaren kunnen bewonderen.

Het huidige politieke klimaat waarin het compenseren van CO2-uitstoot door het aanplanten van bomen centraal staat, maakt deze daad van vandalisme nog onbegrijpelijker. Net als de wereldwijde bezorgdheid over het snelle kappen van oerwoud in de tropen. De TU Delft heeft op het terrein van duurzaamheid geen recht van spreken meer. Bij het nihileren van een vorige rij volwassen bomen (langs het gebouw van Elektro) voor een fietspad, werd als smoes het verstoren van het uitzicht opgevoerd. Alsof men vanuit de laagbouw in Elektro liever naar de monotone wand van Civiele Techniek kijkt. Een dergelijk obligaat wauwelverhaal gaat nu niet op. Integendeel.

Het Mekelparkplan is zojuist tot Nieuwe Delft gedoopt. Als ik mij niet vergis is een belangrijk kenmerk van de Oude Delft, en van de beroemde Hollandse grachten in het algemeen, de rijkheid aan bomen. Al in de Gouden Eeuw roemden buitenlandse reizigers het loofrijke groen langs de Amsterdamse grachten. Of bewijst de leiding van de TU Delft alleen lippendienst aan enige gelijkenis met de Oude Delft? En dat terwijl dit campusgroen na het jammerlijke (maar vanwege kosten begrijpelijke) van-de-hand-doen van de karakteristieke ‘Ivy league’-gebouwen het enige overgebleven sfeerbepalende element van de TU Delft was.

De universiteiten MIT en Cambridge, toch grote voorbeelden van de TU Delft, zetten foto’s van hun lommerrijke campus op hun website. Wij moeten het na de kaalslag doen met een grote grasvlakte met misschien wat overgebleven en herplaatste staakjes. Met onverbloemd uitzicht op onze vermaarde gevelarchitectuur. Hopelijk worden als toekomstinvestering wat beuken aangeplant, opdat onze achterachterkleinkinderen tenminste wel kunnen keuvelen en discussiëren onder de effectieve paraplu of juist de weldadige schaduw of van het bladerdak van machtige campusreuzen. Voor het idee van het aanleggen van het Mekelpark complimenteer ik de organisatie, ik betreur de buitengewoon jammerlijke uitwerking.

Gerben de Boer, promovendus bij civiele techniek.