,,Naar wat voor mensen zijn wij op zoek?”, vraagt een recruitster terwijl boven haar hoofd in trendy letters ‘Our People’ wordt geprojecteerd.
In een zaaltje van de Jaarbeurs Utrecht zit ik met een groep twintigers in jasjes, dasjes en mantelpakjes te luisteren naar een presentatie van ‘IT makes sense‘, volgens de folder een ‘jong, dynamisch en groeiend consultancybedrijf op het gebied van information communication technology‘. Even later heeft ze het over steile leercurves, geëngageerde werknemers, over lease-auto%s, over deliverables.
Een kort en zacht applaus, de presentatie is afgelopen. Bij de uitgang reikt de recruitster me een fortune cookie uit. ,,Wel openmaken hè”, zegt ze en geeft me knipoog.
Ik ga op een bankje zitten aan de rand van de grote hal met tientallen standjes met bedrijven. Naast me staan twee jongens in driedelig pak bij de stand van een multinational, de borst naar voren, de handen relaxed in de zakken. Ze zijn jong, intelligent, hebben ongetwijfeld een bestuurtje bij een studentenvereniging gedaan, vast en zeker een leuke medicijnenstudente bij een zustervereniging in Leiden aan de haak geslagen, voelen zich heel wat. Een van de twee geeft een A4’tje aan een man met een scheerapparatenreclamegezicht, die een korte blik op het papiertje werpt en bewonderend knikt; blijkbaar staan de juiste commissies en Rotaryjeugduitwisselingen op de juiste plek op het cv. Het zal niet lang meer duren of de twee laten zich gewillig opsluiten in de gevangenis van prestatie-indicatoren, aandeelhouders, businessjournals, het afstoten van niet veelbelovende onderzoekscentra. Ik kijk om me heen en zie niets dan vriendelijke glimlachen, visitekaartjes en holle wervingsleuzen op manshoge borden. De recruitster van IT makes sense loopt met driftige korte pasjes met een doos vol folders naar haar standje.
,,Is dit nou echt de wereld die op mij wacht?”, vraag ik mezelf af terwijl ik diep inadem en de lucht langzaam met bolle wangen tussen mijn lippen door blaas. Ik breek mijn fortune cookie in tweeën en lees op een glimmend papiertje mijn toekomstvoorspelling: ,,Er wacht u een glanzende carrière bij IT makes sense.”
,,Naar wat voor mensen zijn wij op zoek?”, vraagt een recruitster terwijl boven haar hoofd in trendy letters ‘Our People‘ wordt geprojecteerd. In een zaaltje van de Jaarbeurs Utrecht zit ik met een groep twintigers in jasjes, dasjes en mantelpakjes te luisteren naar een presentatie van ‘IT makes sense‘, volgens de folder een ‘jong, dynamisch en groeiend consultancybedrijf op het gebied van information communication technology‘. Even later heeft ze het over steile leercurves, geëngageerde werknemers, over lease-auto%s, over deliverables.
Een kort en zacht applaus, de presentatie is afgelopen. Bij de uitgang reikt de recruitster me een fortune cookie uit. ,,Wel openmaken hè”, zegt ze en geeft me knipoog.
Ik ga op een bankje zitten aan de rand van de grote hal met tientallen standjes met bedrijven. Naast me staan twee jongens in driedelig pak bij de stand van een multinational, de borst naar voren, de handen relaxed in de zakken. Ze zijn jong, intelligent, hebben ongetwijfeld een bestuurtje bij een studentenvereniging gedaan, vast en zeker een leuke medicijnenstudente bij een zustervereniging in Leiden aan de haak geslagen, voelen zich heel wat. Een van de twee geeft een A4’tje aan een man met een scheerapparatenreclamegezicht, die een korte blik op het papiertje werpt en bewonderend knikt; blijkbaar staan de juiste commissies en Rotaryjeugduitwisselingen op de juiste plek op het cv. Het zal niet lang meer duren of de twee laten zich gewillig opsluiten in de gevangenis van prestatie-indicatoren, aandeelhouders, businessjournals, het afstoten van niet veelbelovende onderzoekscentra. Ik kijk om me heen en zie niets dan vriendelijke glimlachen, visitekaartjes en holle wervingsleuzen op manshoge borden. De recruitster van IT makes sense loopt met driftige korte pasjes met een doos vol folders naar haar standje.
,,Is dit nou echt de wereld die op mij wacht?”, vraag ik mezelf af terwijl ik diep inadem en de lucht langzaam met bolle wangen tussen mijn lippen door blaas. Ik breek mijn fortune cookie in tweeën en lees op een glimmend papiertje mijn toekomstvoorspelling: ,,Er wacht u een glanzende carrière bij IT makes sense.”

Comments are closed.