Zo nu en dan kon hij zich toch niet beheersen. Tijdens de vergadering van de universiteitsraad van vorige week moest Jan van Meer zich vanaf de publieke tribune nog even bemoeien met het werk van zijn opvolgers.
Delen
Het gefluister van de gebaarde volkstribuun had echter weinig effect, want TU 2000, anders altijd wel goed voor een paar wise cracks in de vergadering, zat er dit keer behoorlijk zwijgend bij.
De u-raad behandelde onder andere de financiële najaarsnota van het college, en daarin zaten een aantal heikele punten – de overschrijdingen van het Bureau, reorganisatiekosten, de tarieven van de vele externe adviseurs.
Van Meer, die in september afscheid nam van de raad, kon bij dat soort onderwerpen met een combinatie van stevig doorvragen, parlementaire routine en scherpe antennes voor de gewone TU-er op de Mekelweg, altijd wel wat bereiken of loskrijgen van het cvb. De scherpste vraag die deze keer over de najaarsnota op het college werd afgevuurd kwam van Hoogwater van THAkkoord, die zich druk maakte over een uitgavenpostje van dertigduizend gulden.
Natuurlijk waren er ook nog een paar schoten voor de boeg van het cvb, want de raad zou wel eens willen weten wanneer al die reorganisatiekosten nu aan de kreditzijde wat gaan opleveren. Lang geleden had het cvb daar al eens een scenario voor beloofd, en de raad zou die uitgaven toch mogen ’toetsen’ in een commissievergadering?
Het draait allemaal om het bekende rijtje: clusteren van faculteiten, reorganiseren van het Bureau, moderniseren van ondersteunende diensten en informatiesystemen. Allemaal zaken die het gezicht van de TU in de 21ste eeuw moeten bepalen, maar die deze zelfde u-raad, door Ritzen’s bestuurshervorming immers al feitelijk demissionair, niet meer zal meemaken. Het college is nu al niet royaal in het laten meedenken van de raad, en de frustratie daarover vertaalt zich dan, vorige week en deze week, in bozige opiniestukken in Delta.
,,De TU-trein rijdt, maar waarheen en hoeveel kost het”. ,,Clustering van faculteiten vergt openheid van college”. Dit soort vragen uit de u-raad geeft aan dat de politieke antennes van het college van bestuur en zijn adviseurs een betere afstelling behoeven.
Ter illustratie: half oktober kreeg het personeel van het Bureau van de universiteit en masse tekst en uitleg over de reorganisaties die in augustus volgend jaar hun beslag moeten hebben gekregen. Vanuit de zaal vertelde iemand dat de betrokkenen (zo’n duizend man) bij alle faculteiten en diensten nog van niks weten. ,,Die lui zien het als een probleem van het Bureau, terwijl ze er zelf ook door getroffen worden. Maar die zeggen: als we nog een plekje over hebben zullen we aan je denken.” Medewerkers vinden kennelijk dat zij over zaken die zeer wezenlijk zijn voor de instelling en hen persoonlijk versnipperd worden ingelicht: dat versterkt de argwaan op de werkvloer en doet de saamhorigheid verminderen.
Die argwaan vertaalt zich niet alleen in vragen vanuit de lame-duck universiteitsraad. Vorige week werkte het ook door naar de echte onderhandelingstafels: het overleg tussen college en vakbonden verliep vorige week, in de woorden van een vakbondsdeelnemer, ,,in een rampzalige sfeer”. Dagen later was dat gevoelen, en de mogelijke consequenties ervan, niet bekend in kringen rond het college. De bonden waren evenwel zó gefrustreerd dat zij, amper drie maanden na het moeizame akkoord met het cvb, het conflictmodel maar eens gingen afstoffen. Misschien kan de TU politieke antennes als die van Van Meer nog niet echt missen.
(R.M.)
Zo nu en dan kon hij zich toch niet beheersen. Tijdens de vergadering van de universiteitsraad van vorige week moest Jan van Meer zich vanaf de publieke tribune nog even bemoeien met het werk van zijn opvolgers. Het gefluister van de gebaarde volkstribuun had echter weinig effect, want TU 2000, anders altijd wel goed voor een paar wise cracks in de vergadering, zat er dit keer behoorlijk zwijgend bij.
De u-raad behandelde onder andere de financiële najaarsnota van het college, en daarin zaten een aantal heikele punten – de overschrijdingen van het Bureau, reorganisatiekosten, de tarieven van de vele externe adviseurs.
Van Meer, die in september afscheid nam van de raad, kon bij dat soort onderwerpen met een combinatie van stevig doorvragen, parlementaire routine en scherpe antennes voor de gewone TU-er op de Mekelweg, altijd wel wat bereiken of loskrijgen van het cvb. De scherpste vraag die deze keer over de najaarsnota op het college werd afgevuurd kwam van Hoogwater van THAkkoord, die zich druk maakte over een uitgavenpostje van dertigduizend gulden.
Natuurlijk waren er ook nog een paar schoten voor de boeg van het cvb, want de raad zou wel eens willen weten wanneer al die reorganisatiekosten nu aan de kreditzijde wat gaan opleveren. Lang geleden had het cvb daar al eens een scenario voor beloofd, en de raad zou die uitgaven toch mogen ’toetsen’ in een commissievergadering?
Het draait allemaal om het bekende rijtje: clusteren van faculteiten, reorganiseren van het Bureau, moderniseren van ondersteunende diensten en informatiesystemen. Allemaal zaken die het gezicht van de TU in de 21ste eeuw moeten bepalen, maar die deze zelfde u-raad, door Ritzen’s bestuurshervorming immers al feitelijk demissionair, niet meer zal meemaken. Het college is nu al niet royaal in het laten meedenken van de raad, en de frustratie daarover vertaalt zich dan, vorige week en deze week, in bozige opiniestukken in Delta.
,,De TU-trein rijdt, maar waarheen en hoeveel kost het”. ,,Clustering van faculteiten vergt openheid van college”. Dit soort vragen uit de u-raad geeft aan dat de politieke antennes van het college van bestuur en zijn adviseurs een betere afstelling behoeven.
Ter illustratie: half oktober kreeg het personeel van het Bureau van de universiteit en masse tekst en uitleg over de reorganisaties die in augustus volgend jaar hun beslag moeten hebben gekregen. Vanuit de zaal vertelde iemand dat de betrokkenen (zo’n duizend man) bij alle faculteiten en diensten nog van niks weten. ,,Die lui zien het als een probleem van het Bureau, terwijl ze er zelf ook door getroffen worden. Maar die zeggen: als we nog een plekje over hebben zullen we aan je denken.” Medewerkers vinden kennelijk dat zij over zaken die zeer wezenlijk zijn voor de instelling en hen persoonlijk versnipperd worden ingelicht: dat versterkt de argwaan op de werkvloer en doet de saamhorigheid verminderen.
Die argwaan vertaalt zich niet alleen in vragen vanuit de lame-duck universiteitsraad. Vorige week werkte het ook door naar de echte onderhandelingstafels: het overleg tussen college en vakbonden verliep vorige week, in de woorden van een vakbondsdeelnemer, ,,in een rampzalige sfeer”. Dagen later was dat gevoelen, en de mogelijke consequenties ervan, niet bekend in kringen rond het college. De bonden waren evenwel zó gefrustreerd dat zij, amper drie maanden na het moeizame akkoord met het cvb, het conflictmodel maar eens gingen afstoffen. Misschien kan de TU politieke antennes als die van Van Meer nog niet echt missen.
(R.M.)
Comments are closed.