Altijd zo geweescht – Olympische drank

Ze nuttigen een drankje waarin ingrediënten zijn verwerkt van Proteeërs die ooit een Olympische medaille veroverden. Bloed van Harry Droog, die tijdens zijn zilveren race in de dubbeltwee (Mexico, 1968) zijn handen openhaalde aan de riemen. Zweet van Niels van der Zwan die, na een eerdere mislukte poging, in Atlanta (1996) alsnog goud won met de Holland Acht. Tranen van Carin ter Beek, die in Sydney (2000) na de finish in huilen uitbarstte, omdat het zilver binnen was met de damesacht. Laatst toegevoegd is het vuur van zilveren medaillewinnaar Gerritjan Eggenkamp, ‘de beul’ van de Holland Acht in Athene (2004).
“Zo krijgen ze de inspiratie van hun Olympische voorgangers mee”, verklaart bestuurslid Simon Fibbe. Het vuur zit er letterlijk in, de rest is symbolisch. De echte ingrediënten zijn geheim en worden van wedstrijdcommissaris aan wedstrijdcommissaris doorgegeven. “Je wordt er niet ziek van, maar lekker is het niet.”
Het ritueel is een heel speciale gelegenheid. “Dat is het moment van waar af ze er echt voor moeten gaan. Voor veel studenten is het een hele opoffering om geen bier te kunnen drinken en om twaalf uur op bed te moeten liggen.”
Aan het einde van het seizoen is de verplichting voorbij, waarna het ritueel zich in het voorjaar herhaalt. “Het gebeurt per ploeg. Ze komen dan met elkaar bij het bestuur. Daarna is het groot feest. Als dat voorbij is, stopt hun sociale leven.”

Optreden
Daarom heeft ze zich ook opgegeven om samen met de dames van de TU-bibliotheek het ‘Rock Band’-spel van de Game-in Open Air te spelen. Ze noemen zich de ‘Naughty Librarians’. De ondeugende bibliothecaressen worden voor hun optreden naar het scherm geroepen. Ardi neemt plaats achter de gitaar, Naughty Librarian Wilma pakt de microfoon als een echte rockchick met beide handen vast. De bibliothecaressen willen geen up-tempo rocknummer. “Dat is veel te moeilijk”, zegt Ardi. “Dames, jullie zijn een rockband, geen balladband”, zegt jurylid Skate, bekend van zijn gameprogramma op televisiezender TMF. Uiteindelijk kiezen ze voor het nummer ‘Creep’, van Radiohead. De basgitariste gilt: “Nee, nee, nee!” als ze per ongeluk het expertlevel heeft ingedrukt, in plaats van het makkelijkste speellevel. Ze kan het nog net op tijd veranderen. De drum begint rustig. Henry klapt met de maat mee. “I wish I was special”, zingt Wilma gepassioneerd met haar ogen half dicht. “I’m a creep, I’m a weirdo.” Ze haalt de tonen gemakkelijk. Ardi ramt op haar gitaar, maar haalt niet alle akkoorden. Op het scherm staan de tonen en de tekst die er nog aankomen. Wilma heeft twee lange, hoge uithalen in het vooruitzicht. Zal ze die halen? Wilma haalt diep adem en zingt de noten, hard, lang en hoog. Ze krijgt bonuspunten. Weer een lange uithaal, en weer haalt ze het. Het publiek applaudisseert. Dan trekt Skate per ongeluk de stekker eruit en houdt de muziek op. De Naughty Librarians kijken teleurgesteld. “We worden er zomaar uitgegooid”, zegt Ardi licht verontwaardigd. Maar ze is haar verontwaardiging snel kwijt. “Het was echt heel grappig en spannend. Hebben we bonuspunten door een lange uithaal van Wilma? Dat had ik helemaal niet door, ik was zo gefocust op mijn eigen gitaarlijn. Dat was al lastig genoeg.”

Ze wachten in spanning op de volgende band die zal optreden. Het zijn de E.M. Brothers, naar Edwin (24) en Mark (22) Vielvooije. Edwin Vielvooije is net afgestuurd bij technische informatica en speelt samen met broertje Mark het liedje ‘Monsoon’ van Tokio Hotel.
De E.M. Brothers zien er met hun brillen niet zo hip uit als de leden van Tokio Hotel met hun wilde haren. En ook met hun zangkunsten zullen ze geen schare wild gillende meisjes achter zich aan krijgen. Mark Vielvooije zingt geen noot zuiver en is zo schor als een kraai, maar veel lijkt het de broers niet te kunnen schelen. “Ik was al lang blij dat we het einde van het liedje haalden”, zegt Edwin Vielvooije. “We mochten eerst een keer proef spelen en dat was rampzalig.” Mark: “Ik kende dat liedje, en dus de noten niet, waardoor ik alles in de verkeerde toon zong. Daardoor werden we van het virtuele podium af gegooid.” Edwin: “Maar nu haalden we het gelukkig wel, want ‘Monsoon’ van Tokio Hotel kennen we wel.” De E.M. Brothers weten niet of hun optreden geslaagd is. Edwin: “Maar we hebben ook niet meegedaan voor het optreden. We wilden het spelletje graag uitproberen en dat kon alleen maar door op te treden.”

Echte rocksterren worden de E.M. Brothers in ieder geval niet, door toedoen van het spelletje. “Ik was erg blij dat we met ons gezicht naar het scherm stonden, zodat we het publiek niet hoefden aan te kijken”, zegt Edwin. “Ik denk niet dat ik had durven optreden, als ik naar al die gezichten had moeten kijken.”