Vijfentwintig jaar na dato staat zaterdag de Delftse band Alquin weer op de planken van De Eland. Alquin – in die dagen wel omschreven als ‘TH-band’ – ontstond in het begin van de jaren zeventig in een oefenruimte van Virgiel, en luistert daarom niet geheel toevallig naar vrijwel dezelfde naam als de sociëteit, Alcuin.
Delen
br />
Dromerige blikken: Alquin? Menig Virgiliaan weet het niet. Dat in die door luierlucht, talkpoeder en Olvarit gedomineerde dagen uit de gelederen van hun tegenwoordige moederschoot een band opstond die nationaal doorbrak en de Golden Earring de titel van ‘Beste Nederlandse Popgroep’ ontnam. Datzelfde Alquin was support act van The Who, stond op Pinkpop, maakte een Europese tournee en speelde vijf jaar rol van betekenis in de Nederlandse muzieksscene.
Threshold Fear was oorspronkelijk de naam van de band die in 1970 populariteit genoot in het studentenmilieu van Delft. Job Tarenskeen, Ronald Ottenhof en Dick Franssen vormden het rhythm & blues-trio dat na toetreding van Ferdinand Bakker, Hein Mars en Paul Westrate de naam Alquin kiest (spreek uit: elkwin), naar de naam van hun repetitieruimte, Alcuin. De Delftse ‘TH-band’, aldus een omschrijving in de eerste editie van Oor’s Popencyclopedie, maakte uitgesponnen symfonische rocknummers zoals die wel meer in die dagen gemaakt werden; met een gemiddelde duur van tien minuten, en met titels als ‘Oriental Journey; the least you could do is send me some flowers’.
Al snel kreeg de groep platencontracten aangeboden, koos voor Polydor en debuteerde in 1972 met ‘Marks’, in 1973 gevolgd door ‘The Mountain Queen’ waarmee de band doorbrak. Met de komst van ‘mooie charismatische jongen’ Michel van Dijk, die de zang voor zijn rekening nam, werd de intellectualistische symfo-rock ingeruild voor de wat kortere rocknummers, en had de groep een bescheiden hit met ‘Wheelchair Groupie’.
Tijdens de punkexplosie maakten muzikale meningsverschillen in 1977 een einde aan Alquin. Vijf elpee’s maakte de band, plus het verzamelalbum ‘Alquin Crash’ waarmee de groep afscheid nam van het grote publiek. Een deel van de groep ging door in de new wave-band The Meteors, eentje begon een studio, een ander pakte zijn oude vak op, de elektrotechniek.
De in totaal zes reünie-optredens die nu gepland staan, en waarvan die in De Eland de eerste is, zijn te danken aan een 24-jarige fan uit Eindhoven. (H.O.)
Vijfentwintig jaar na dato staat zaterdag de Delftse band Alquin weer op de planken van De Eland. Alquin – in die dagen wel omschreven als ‘TH-band’ – ontstond in het begin van de jaren zeventig in een oefenruimte van Virgiel, en luistert daarom niet geheel toevallig naar vrijwel dezelfde naam als de sociëteit, Alcuin.
Dromerige blikken: Alquin? Menig Virgiliaan weet het niet. Dat in die door luierlucht, talkpoeder en Olvarit gedomineerde dagen uit de gelederen van hun tegenwoordige moederschoot een band opstond die nationaal doorbrak en de Golden Earring de titel van ‘Beste Nederlandse Popgroep’ ontnam. Datzelfde Alquin was support act van The Who, stond op Pinkpop, maakte een Europese tournee en speelde vijf jaar rol van betekenis in de Nederlandse muzieksscene.
Threshold Fear was oorspronkelijk de naam van de band die in 1970 populariteit genoot in het studentenmilieu van Delft. Job Tarenskeen, Ronald Ottenhof en Dick Franssen vormden het rhythm & blues-trio dat na toetreding van Ferdinand Bakker, Hein Mars en Paul Westrate de naam Alquin kiest (spreek uit: elkwin), naar de naam van hun repetitieruimte, Alcuin. De Delftse ‘TH-band’, aldus een omschrijving in de eerste editie van Oor’s Popencyclopedie, maakte uitgesponnen symfonische rocknummers zoals die wel meer in die dagen gemaakt werden; met een gemiddelde duur van tien minuten, en met titels als ‘Oriental Journey; the least you could do is send me some flowers’.
Al snel kreeg de groep platencontracten aangeboden, koos voor Polydor en debuteerde in 1972 met ‘Marks’, in 1973 gevolgd door ‘The Mountain Queen’ waarmee de band doorbrak. Met de komst van ‘mooie charismatische jongen’ Michel van Dijk, die de zang voor zijn rekening nam, werd de intellectualistische symfo-rock ingeruild voor de wat kortere rocknummers, en had de groep een bescheiden hit met ‘Wheelchair Groupie’.
Tijdens de punkexplosie maakten muzikale meningsverschillen in 1977 een einde aan Alquin. Vijf elpee’s maakte de band, plus het verzamelalbum ‘Alquin Crash’ waarmee de groep afscheid nam van het grote publiek. Een deel van de groep ging door in de new wave-band The Meteors, eentje begon een studio, een ander pakte zijn oude vak op, de elektrotechniek.
De in totaal zes reünie-optredens die nu gepland staan, en waarvan die in De Eland de eerste is, zijn te danken aan een 24-jarige fan uit Eindhoven. (H.O.)
Comments are closed.