Alles van waarde is weerloos

Met muziek, dans, klei, zand, computers, steen, ijs en conservenblik probeerden ze vorm te geven aan het thema ’ten minste houdbaar tot’.

De 115 deelnemers kwamen voornamelijk van industrieel ontwerpen en bouwkunde. Maar ook andere studenten en een enkele docent hadden getekend voor een weekend ideeën opdoen, filosoferen en fantasieën tastbaar maken. IO-docent Lau Langeveld is een die hard op het gebied van workshops. Hij vindt het ‘een must’ voor zijn studenten om een keer mee te doen. Want dan hoeven ze zich eens niet te houden aan het strak omschreven ontwerpproces.

Onder leiding van kunstenaars, ontwerpers en architecten werkten achttien groepen aan een project. 3D-Studio-specialist Driek Bernsen verkende met zijn clubje de grenzen tussen eeuwigheid en vergankelijkheid onder de titel ‘bitstream or shitstream‘. ”We hebben nagedacht over de kloof tussen de digitale wereld en de realiteit. Over het geloof van mensen nu, dat data eeuwig houdbaar is.”

De studenten die zich ingroeven in het project ‘zandkastelen’ waren bezig met echt zand in plaats van het moderne gebakken zand. Vele kubieke meters rivierbodem waren uitgestort in de practiumwerkplaats van IO. Resultaat van het weekendje filosoferen en spelen in het zand was een metershoge dinosaurus, met de voeten nog in het ei en bovenaan uitgestorven.

Blikkunstenaar Theo Berlie liet de studenten nadenken over de houdbaarheid van het lichaam. ‘Conservatio corporis‘: welk lichaamsdeel wil je inblikken na je dood? Bij de presentatie droegen de deelnemers een testament in dichtvorm voor en waren de uitgekozen lichaamsdelen omhuld met conserven. De één verpakte zijn ruggegraat (in stukken blik met opdrukken van Heineken-bierdopjes of de Fabeltjeskrant), een ander koos voor zijn hersens. Want, zo zei hij, dan kan zijn achterkleinzoon met ‘Windows 2095’ surfen over de brainwaves van zijn bet-overgrootvader.

Door de koude slaagde ook het ‘ijstijd’-project. Er waren prachtige sculpturen van ijs gemaakt, gekleurd met ecoline. Alleen jammer dat nog slechts een klein gedeelte van het oorspronkelijke resultaat zichtbaar was bij de presentatie op zondagavond.

”De mens, door de natuur in het tijdelijke begrensd, droomt van eeuwigheid. Door tempels en standbeelden op te richten, geeft hij zich de waan dingen te scheppen die niet zullen vergaan,” aldus een citaat uit het workshopboekje. Met het schoonmaken van de werkplaats zijn de meeste kunstwerken alweer verdwenen.

Ik ren door m’n agenda totdat de bom valt. Alles van waarde is weerloos. Rozen verwelken en schepen vergaan maar onze liefde blijft altijd bestaan.

Ofwel: de tand des tijds tast alles aan – met dat idee moesten deelnemers aan de workshop Object en Ruimte, georganiseerd door de studieverenigingen Stylos en ID, aan de slag. Met muziek, dans, klei, zand, computers, steen, ijs en conservenblik probeerden ze vorm te geven aan het thema ’ten minste houdbaar tot’.

De 115 deelnemers kwamen voornamelijk van industrieel ontwerpen en bouwkunde. Maar ook andere studenten en een enkele docent hadden getekend voor een weekend ideeën opdoen, filosoferen en fantasieën tastbaar maken. IO-docent Lau Langeveld is een die hard op het gebied van workshops. Hij vindt het ‘een must’ voor zijn studenten om een keer mee te doen. Want dan hoeven ze zich eens niet te houden aan het strak omschreven ontwerpproces.

Onder leiding van kunstenaars, ontwerpers en architecten werkten achttien groepen aan een project. 3D-Studio-specialist Driek Bernsen verkende met zijn clubje de grenzen tussen eeuwigheid en vergankelijkheid onder de titel ‘bitstream or shitstream‘. ”We hebben nagedacht over de kloof tussen de digitale wereld en de realiteit. Over het geloof van mensen nu, dat data eeuwig houdbaar is.”

De studenten die zich ingroeven in het project ‘zandkastelen’ waren bezig met echt zand in plaats van het moderne gebakken zand. Vele kubieke meters rivierbodem waren uitgestort in de practiumwerkplaats van IO. Resultaat van het weekendje filosoferen en spelen in het zand was een metershoge dinosaurus, met de voeten nog in het ei en bovenaan uitgestorven.

Blikkunstenaar Theo Berlie liet de studenten nadenken over de houdbaarheid van het lichaam. ‘Conservatio corporis‘: welk lichaamsdeel wil je inblikken na je dood? Bij de presentatie droegen de deelnemers een testament in dichtvorm voor en waren de uitgekozen lichaamsdelen omhuld met conserven. De één verpakte zijn ruggegraat (in stukken blik met opdrukken van Heineken-bierdopjes of de Fabeltjeskrant), een ander koos voor zijn hersens. Want, zo zei hij, dan kan zijn achterkleinzoon met ‘Windows 2095’ surfen over de brainwaves van zijn bet-overgrootvader.

Door de koude slaagde ook het ‘ijstijd’-project. Er waren prachtige sculpturen van ijs gemaakt, gekleurd met ecoline. Alleen jammer dat nog slechts een klein gedeelte van het oorspronkelijke resultaat zichtbaar was bij de presentatie op zondagavond.

”De mens, door de natuur in het tijdelijke begrensd, droomt van eeuwigheid. Door tempels en standbeelden op te richten, geeft hij zich de waan dingen te scheppen die niet zullen vergaan,” aldus een citaat uit het workshopboekje. Met het schoonmaken van de werkplaats zijn de meeste kunstwerken alweer verdwenen.