Adviesparadox

Nothing is either good or bad,

Thinking makes it so *

Om in management succesvol te zijn, moet je ambitieus zijn in de zin dat je door hen die in hoogheid zijn gezeten, beter gevonden wordt dan alle anderen, maar zonder een bedreiging te vormen voor de top van de piramide. Dit lokt hanig gedrag in eigen kring uit. Iedere veer die in de staart gestoken wordt, iedere pluim op de kop noopt tot het paraderen in de zon, opdat de glans maar goed tot uiting komt. Wij mannen denken dat dit paraderen voor de vrouwtjes is, maar dat is niet zo. We doen het voor elkaar, om elkaar af te schrikken.

Er zijn meer middelen dan mooie veren om te imponeren. Het meest voor de hand liggende middel is natuurlijk geld en de dingen die je ermee kunt doen, zoals adviseurs inhuren. Het is moeilijker om kwaliteitscriteria te definiëren voor adviseurs dan voor auto’s, horloges en andere statussymbolen. Ook hier is ‘reputatie’ het voornaamste criterium, gemeten aan de hand van het tarief. In de advieswereld geldt de wet van Bommel: goed is duur, dus duur is goed.

Het is naïef te verwachten dat een manager een adviseur inhuurt voor zijn advies. Het zijn juist inhoudelijke adviezen die geruisloos in de bureaula verdwijnen. Voor een adviseur is dit noch leuk, noch goed voor zijn reputatie. Gelijk hebben is niet belangrijk, gelijk krijgen zonder het te hoeven hebben, wel. Alleen dàt levert een blijvende stroom van inkomsten op. Daarom doet hij er verstandig aan zijn opdrachtgever uit te horen over welke oplossingen hij acceptabel vindt. Dan verricht hij een uitgebreide sterkte/zwakte-analyse, door aan veel leden van de organisatie vragen te stellen waarop hij de gewenste antwoorden zal krijgen. Hiermee kan hij het advies onderbouwen dat zijn klant verlangt.

Deze werkwijze toont enige overeenkomst met die van het oudste beroep. Alleen zal een dame van mening zijn dat zij zelf nooit zoveel geld zou uitgeven voor een resultaat dat zo kortstondig is en langs andere weg zoveel eenvoudiger, veiliger en vooral ook goedkoper te bereiken is. Vrouwen zouden veel betere adviseurs zijn dan mannen, ware het niet dat zij van nature bezwaard zijn met een geweten dat zich verzet tegen de zelfbegoocheling die zij bij mannen tot stand brengen.

Getalsmatig zijn vrouwen zeer ondervertegenwoordigd in managementposities. Dat is natuurlijk niet omdat zij er minder geschikt voor zijn. Integendeel. Zij vormen echter een bedreiging voor de mannen die bepalen wie hun collegae zullen worden. Zij zijn effectiever in het oplossen van problemen, onder andere omdat hun hormonen hun minder in de weg staan. Als een vrouwadvies wil hebben vraagt zij het aan iemand die zij vertrouwt. Daar hoeft zij niet voor buiten de deur en zij hoeft er zeker niet veel voor te betalen. Voor vrouwen is het belangrijker dat de vertrouwensrelatie evenwichtig is en blijft.

Volgens sommige mannen zijn vrouwen per definitie niet geschikt voor posities met een grote verantwoordelijkheid, omdat zij voor een groot gedeelte van hun leven gestoord worden door een zeer regelmatige hormoonfluctuatie. Dit is een hanen-argument. Mannen hebben altijd een wild fluctuerende hormoonspiegel – denk maar aan Jack Kennedy. Door mooie vrouwen uit zijn omgeving te weren kan een manager zich hiertegen beschermen, maar dat is slecht voor zijn reputatie. Tegen de hormoonschommelingen ten gevolge van de glans op de veren van collegae is echter geen kruid gewassen.

(* Paradise Lost, John Milton)