Professionele ergernissen

Normaal gezien ben ik niet zo actief op LinkedIn, maar tijdens mijn vakantie had ik alle tijd om dagelijks doelloos door het overzicht te scrollen. Wat een eindeloze stroom aan zelfverheerlijking en pseudo-wijsheden.

Ooit was LinkedIn bedoeld als professioneel platform, maar nu heeft het meer weg van een digitale kermis waar iedereen tegelijkertijd clown, ondernemer en zelfverklaarde ‘agile guru’ is. LinkedIn is kapot. Dood. Overreden door een Tesla van iemand met ‘impact’ in zijn kopregel. Het is de professionele versie van Facebook geworden – zelfs tante Joke zit erop die gelooft in vaccins met nanochips, en die zichzelf CEO noemt van een consultancy die bestaat uit exact één persoon.

Iedereen is fantastisch, maar tegelijkertijd ook ‘humbled’ om een award in ontvangst te nemen die niemand kent. En bovenal: iedereen is ‘happy to share’. Natuurlijk ben je er zelf vast heel blij mee, maar de echte reden dat je dit op LinkedIn hebt gegooid is omdat het nou eenmaal zo hoort. En dus doe ik er zelf ook nog steeds aan mee. Want als je het niet deelt, bestaat het niet. En ja, eerlijk is eerlijk: als je niks post, leest ook niemand je werk.

Je wil niet weten hoeveel ‘professionele’ droeftoeters blijkbaar geen schaamte meer hebben

Maar weet je wat nóg eerlijker is? Bijna niemand leest het tóch. De meeste mensen klikken niet op je paper. Ze geven je een duimpje omdat ze je ooit op een conferentie zagen, of omdat jij ook ooit op hun ‘nieuwe baan!’-post hebt gereageerd. Niemand gaat er ‘s avonds eens even lekker voor zitten om vrijwillig mijn of jouw beleidsrapport door te spitten. Het is een illusie. En we spelen allemaal mee.

Ondertussen verzuipt het platform in middle management-poëzie en leiderschapsverhalen die beginnen met “Ik stond in de rij bij de Appie…” en eindigen met een scène waar iedereen in de winkel stond te klappen, en een les in strategisch denken. Maar het gaat verder dan zulke ijdelheid. Waar ik echt klaar mee ben: de openlijke intolerantie die steeds vaker de kop opsteekt. Zo maakte vorige week GroenLinks-PvdA zijn kandidatenlijst bekend. Nou, je wil niet weten hoeveel ‘professionele’ droeftoeters blijkbaar geen schaamte meer hebben, denken dat racisme een mening is of dat klimaatverandering een linkse hobby is. Sinds wanneer is ‘schrijft op persoonlijke titel’ een vrijbrief voor openlijk racisme?

Ik ben er eigenlijk wel klaar mee. Klaar met de mensen die bij elke kop koffie een revolutionair inzicht krijgen. Klaar met mensen die een lekke fietsband omtoveren tot een metafoor voor veerkracht “soms moet je stoppen om verder te komen” – zucht. En al helemaal klaar met ‘collega’-wetenschappers die een figuur uit andermans paper jatten, er een AI-samenvatting onder plakken, en vervolgens de credits ervoor opstrijken. Mind = Blown!

Misschien is het maar goed dat mijn vakantie erop zit. Nu heb ik tenminste weer minder tijd om te lezen hoe iemand zijn airfryer of bezoek aan de Efteling heeft weten om te toveren tot een diep persoonlijk leiderschapsmoment.