Gist

Grijs en muizig in de miezer. Je passeert altijd net te snel om te zien of de wirwar van buizen ook ergens begint en ophoudt. Ten prooi gevallen aan overnames, in naam van de vooruitgang. Nu staat er Bacinol op de gevel. Dat klinkt als een broodsmeersel of een intiemspray. Ik weet niet of het wel ergens voor staat. Dat weet ik van de vorige naam, Broccade, ook niet. Elke keer als ik er langs kom zie ik meer ingetikte ruitjes, meer duivennesten op richels. Vervlogen tijden in het heden.

Haarlem, over het Spaarne blinkt mij een fabriek tegemoet. Een steeds krachtiger lentezon geeft de diepbruine bakstenen een warme gloed. Een fonkelend patroon van geopende en gesloten ramen, ontluikend groen er omheen. Ik zoek een stuk cake in mijn jaszak. Ik pak mis. Ik word genept door de fabriek. Als een sirene lokt ze me met haar cacaogeur. Droste! Van dat blik, met dat meisje erop met dat blik, met dat meisje erop met dat blik, met dat meisje erop% enfin, het effect. Nooit beseft dat die fabriek nog draait! De halve stad laat ze ruiken naar chocoladecake die net uit de oven komt. Ik betrap mezelf op jaloezie. Mijn gedachten fietsen van de Gelatine- naar de Gistfabriek. Ik kan niet kiezen naar welke locatie ik Droste, Verkade, Blooker én Van Houten het eerst laat verhuizen. De opwekkende stoffen uit de cacao zullen verbluffende sprongen in studieresultaten geven. De TUD zal het MIT voorbij streven!

We staan stil. De deuren schuiven open. Ik trek mijn kraag op. Ik haal diep adem, cacao in mijn hoofd, gist in mijn neus. Ik ben weer thuis.

Bouwkundestudent Claire van der Loo (26) is een van de twee nieuwe student-columnisten.

Ik ruik gist. De trein mindert vaart. Automatisch trek ik mijn jas aan en sta op. Die geur is thuis geworden. De fabriek waar het vandaan komt ook. Grauw en bedreigend in slagregens. Grijs en muizig in de miezer. Je passeert altijd net te snel om te zien of de wirwar van buizen ook ergens begint en ophoudt. Ten prooi gevallen aan overnames, in naam van de vooruitgang. Nu staat er Bacinol op de gevel. Dat klinkt als een broodsmeersel of een intiemspray. Ik weet niet of het wel ergens voor staat. Dat weet ik van de vorige naam, Broccade, ook niet. Elke keer als ik er langs kom zie ik meer ingetikte ruitjes, meer duivennesten op richels. Vervlogen tijden in het heden.

Haarlem, over het Spaarne blinkt mij een fabriek tegemoet. Een steeds krachtiger lentezon geeft de diepbruine bakstenen een warme gloed. Een fonkelend patroon van geopende en gesloten ramen, ontluikend groen er omheen. Ik zoek een stuk cake in mijn jaszak. Ik pak mis. Ik word genept door de fabriek. Als een sirene lokt ze me met haar cacaogeur. Droste! Van dat blik, met dat meisje erop met dat blik, met dat meisje erop met dat blik, met dat meisje erop% enfin, het effect. Nooit beseft dat die fabriek nog draait! De halve stad laat ze ruiken naar chocoladecake die net uit de oven komt. Ik betrap mezelf op jaloezie. Mijn gedachten fietsen van de Gelatine- naar de Gistfabriek. Ik kan niet kiezen naar welke locatie ik Droste, Verkade, Blooker én Van Houten het eerst laat verhuizen. De opwekkende stoffen uit de cacao zullen verbluffende sprongen in studieresultaten geven. De TUD zal het MIT voorbij streven!

We staan stil. De deuren schuiven open. Ik trek mijn kraag op. Ik haal diep adem, cacao in mijn hoofd, gist in mijn neus. Ik ben weer thuis.

Bouwkundestudent Claire van der Loo (26) is een van de twee nieuwe student-columnisten.