Seizoenen

Erwin Kroll denkt namelijk dat er vier seizoenen zijn. De firma Blokker weet wel beter. Het zijn er drie. Van oktober tot januari is het kerst, van januari tot april is het opruiming en de rest van het jaar is het tuinartikelenseizoen.

Dichtbij mijn huis zit een filiaal van deze onvolprezen firma. Ik zie zingende kerstballen met verlichting langskomen, glow in the dark-spuitsneeuw voor op je ramen, tijdens de opruiming ab-trainers (net als op TV), Michael Knight-zonnebrillen en schoonmaakdoekjes die alleen op speciale zwabbers passen die niet meer te koop zijn.

Nu is het de tijd van de tuinmeubelen. Ik heb noch tuin noch balkon, maar ben intussen een expert. Om 9.00 uur precies gaat de koopwaar naar buiten. Verandaschommels, rieten bloemenruiven, vuurkorven, citronellafakkels, en metalen druiven om je plastic kleed over je teakhouten tafel te fixeren. Allemaal prima.

Als ze de bak met kikkers maar binnen lieten. Plastic kikkers met een bewegingssensor en een blikken geluidje. Wibbit, wibbit. Bedoeld om je vrienden te laten schrikken als die je Tanthoffelijk paradijsje betreden. Om deze doelgroep te lokken hebben de sadisten van Blokker de sensor uit een van de kikkers gehaald. Die wibbit elke dag van negen tot zes. Nou ja, maandag begint hij later en vrijdag gaat hij langer door. Continu. Wibbit, wibbit. Wibbit, wibbit. Wibbit, wibbit. Wibbit, wibbit. Toch worden ze wel verkocht. Iedereen die bij me op bezoek komt en er iets onaardigs over zegt krijgt er óók een. Zonder sensor. Fijn voor in de gemeenschappelijke ruimte.

Enthousiast vertelde Erwin Kroll deze week dat de meteorologische zomer is begonnen. En dat de gewone zomer pas drie weken later begint. Hetzelfde enthousiaste verhaal heb ik hem ook over de lente horen vertellen en voor de herfst en de winter kan ik het wel raden. Erwin Kroll denkt namelijk dat er vier seizoenen zijn. De firma Blokker weet wel beter. Het zijn er drie. Van oktober tot januari is het kerst, van januari tot april is het opruiming en de rest van het jaar is het tuinartikelenseizoen.

Dichtbij mijn huis zit een filiaal van deze onvolprezen firma. Ik zie zingende kerstballen met verlichting langskomen, glow in the dark-spuitsneeuw voor op je ramen, tijdens de opruiming ab-trainers (net als op TV), Michael Knight-zonnebrillen en schoonmaakdoekjes die alleen op speciale zwabbers passen die niet meer te koop zijn.

Nu is het de tijd van de tuinmeubelen. Ik heb noch tuin noch balkon, maar ben intussen een expert. Om 9.00 uur precies gaat de koopwaar naar buiten. Verandaschommels, rieten bloemenruiven, vuurkorven, citronellafakkels, en metalen druiven om je plastic kleed over je teakhouten tafel te fixeren. Allemaal prima.

Als ze de bak met kikkers maar binnen lieten. Plastic kikkers met een bewegingssensor en een blikken geluidje. Wibbit, wibbit. Bedoeld om je vrienden te laten schrikken als die je Tanthoffelijk paradijsje betreden. Om deze doelgroep te lokken hebben de sadisten van Blokker de sensor uit een van de kikkers gehaald. Die wibbit elke dag van negen tot zes. Nou ja, maandag begint hij later en vrijdag gaat hij langer door. Continu. Wibbit, wibbit. Wibbit, wibbit. Wibbit, wibbit. Wibbit, wibbit. Toch worden ze wel verkocht. Iedereen die bij me op bezoek komt en er iets onaardigs over zegt krijgt er óók een. Zonder sensor. Fijn voor in de gemeenschappelijke ruimte.