Customize Consent Preferences

We use cookies to help you navigate efficiently and perform certain functions. You will find detailed information about all cookies under each consent category below.

The cookies that are categorized as "Necessary" are stored on your browser as they are essential for enabling the basic functionalities of the site. ... 

Always Active

Necessary cookies are required to enable the basic features of this site, such as providing secure log-in or adjusting your consent preferences. These cookies do not store any personally identifiable data.

No cookies to display.

Functional cookies help perform certain functionalities like sharing the content of the website on social media platforms, collecting feedback, and other third-party features.

No cookies to display.

Analytical cookies are used to understand how visitors interact with the website. These cookies help provide information on metrics such as the number of visitors, bounce rate, traffic source, etc.

No cookies to display.

Performance cookies are used to understand and analyze the key performance indexes of the website which helps in delivering a better user experience for the visitors.

No cookies to display.

Advertisement cookies are used to provide visitors with customized advertisements based on the pages you visited previously and to analyze the effectiveness of the ad campaigns.

No cookies to display.

Campus

Love handles

,,Zo, zo”, zegt een clubgenoot terwijl hij me bij wijze van begroeting twee klopjes op mijn buik geeft. ,,Die is ook wel eens wat kleiner geweest of niet?”Twee meisjes die naast me aan de bar zitten, beginnen te giechelen.

Ik voel een onzekerheid zich van me meester maken, een onzekerheid die ik sinds mijn eerste dag met buitenboordbeugel op het schoolplein niet meer heb gevoeld. ,,Dat zijn gewoon verwaarloosde spieren, joh”, lach ik en verander snel van onderwerp.

’s Ochtends bestudeer ik mezelf in de badkamerspiegel. Verdomme, het is waar! Zelfs als ik mijn buik intrek is er in de verste verte geen sixpack meer te bekennen. En het allerergste: waar ooit mijn heupen zaten, pronken nu twee vetkussentjes, ook wel love handles genoemd. Beelden van weight watchers, Montignacdiëten en calorie-telschriften doemen op. Ik zie mezelf in Big Diet,the student edition‘ met mijn kwabben van links naar rechts wiegen op een hippe R&B-beat, terwijl een atletische neger in strak wielrennersbroekje overenthousiast ‘een, twee, drie, en, draai met die kont, twee, drie, vier’ in zijn MacDonaldsmicrofoontje roept. ,,Nou, je hebt nog wel wat kilootjes te gaan, maar je gaat de goede kant op”, stelt Robert ten Brink me na de derde week gerust als twee gewichtheffers me van de vleeshaak halen. Een camera zoomt in op mijn blubberbuik waar voor de kijkers thuis een grafiek met mijn gewicht tegen de tijd op wordt geprojecteerd.

Ik kijk nogmaals in de spiegel en hou mijn buik in. Misschien overdrijf ik: iedere student komt tenslotte wel een paar kilootjes aan tijdens zijn studententijd. Tussen mijn duim- en wijsvinger pak ik één van mijn centimeterdikke love handles vast. Nee, ik overdrijf niet. Ik ben drieëntwintig, het moment van lichamelijk verval is aangebroken.

,,Zo, zo”, zegt een clubgenoot terwijl hij me bij wijze van begroeting twee klopjes op mijn buik geeft. ,,Die is ook wel eens wat kleiner geweest of niet?”

Twee meisjes die naast me aan de bar zitten, beginnen te giechelen. Ik voel een onzekerheid zich van me meester maken, een onzekerheid die ik sinds mijn eerste dag met buitenboordbeugel op het schoolplein niet meer heb gevoeld. ,,Dat zijn gewoon verwaarloosde spieren, joh”, lach ik en verander snel van onderwerp.

’s Ochtends bestudeer ik mezelf in de badkamerspiegel. Verdomme, het is waar! Zelfs als ik mijn buik intrek is er in de verste verte geen sixpack meer te bekennen. En het allerergste: waar ooit mijn heupen zaten, pronken nu twee vetkussentjes, ook wel love handles genoemd. Beelden van weight watchers, Montignacdiëten en calorie-telschriften doemen op. Ik zie mezelf in Big Diet,the student edition‘ met mijn kwabben van links naar rechts wiegen op een hippe R&B-beat, terwijl een atletische neger in strak wielrennersbroekje overenthousiast ‘een, twee, drie, en, draai met die kont, twee, drie, vier’ in zijn MacDonaldsmicrofoontje roept. ,,Nou, je hebt nog wel wat kilootjes te gaan, maar je gaat de goede kant op”, stelt Robert ten Brink me na de derde week gerust als twee gewichtheffers me van de vleeshaak halen. Een camera zoomt in op mijn blubberbuik waar voor de kijkers thuis een grafiek met mijn gewicht tegen de tijd op wordt geprojecteerd.

Ik kijk nogmaals in de spiegel en hou mijn buik in. Misschien overdrijf ik: iedere student komt tenslotte wel een paar kilootjes aan tijdens zijn studententijd. Tussen mijn duim- en wijsvinger pak ik één van mijn centimeterdikke love handles vast. Nee, ik overdrijf niet. Ik ben drieëntwintig, het moment van lichamelijk verval is aangebroken.

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.