Customize Consent Preferences

We use cookies to help you navigate efficiently and perform certain functions. You will find detailed information about all cookies under each consent category below.

The cookies that are categorized as "Necessary" are stored on your browser as they are essential for enabling the basic functionalities of the site. ... 

Always Active

Necessary cookies are required to enable the basic features of this site, such as providing secure log-in or adjusting your consent preferences. These cookies do not store any personally identifiable data.

No cookies to display.

Functional cookies help perform certain functionalities like sharing the content of the website on social media platforms, collecting feedback, and other third-party features.

No cookies to display.

Analytical cookies are used to understand how visitors interact with the website. These cookies help provide information on metrics such as the number of visitors, bounce rate, traffic source, etc.

No cookies to display.

Performance cookies are used to understand and analyze the key performance indexes of the website which helps in delivering a better user experience for the visitors.

No cookies to display.

Advertisement cookies are used to provide visitors with customized advertisements based on the pages you visited previously and to analyze the effectiveness of the ad campaigns.

No cookies to display.

Opinie

Déjà Vu

De weergoden waren de jonge cursusleider welgezind. Het was zelfs te warm om aan de verlokkingen van het terras aan het water te denken. Koffie, thee en water waren in ruime hoeveelheden in de cursuszaal aanwezig, er was dus geen enkele reden om de schaduw te verlaten.

De roeiboten die voor tussen de middag gehuurd waren, bleven na tien minuten al leeg dobberen. Twee dagen zou de cursus personeelsbeoordeling voor leidinggevenden bij de TU Delft duren en na een kwartier had ik het al zo warm dat ik me niet kon voorstellen dat ik ook maar iets van het programma zou opsteken.

Dat pakte heel anders uit, de cursus bleek vreemd genoeg te boeien. Niet door de balpen, de bloknoot en de twee piepkleine rolletjes pepermunt met bedrijfslogo, die ik aan het begin op mijn plaats vond. Dit keer was er geen stotterende cursusleider, haperende overheadprojector, falende laptop of vrijwel onleesbare hanenpoten op de flap-over. De inhoud werd aantrekkelijk gebracht en zelfs mijn medecursisten vielen reuze mee. Het door mij zo vervloekte ‘rondje’, waarbij je moest zeggen wie je was en wat je op de TU deed, leek minder pijnlijk dan anders te zijn. Ik betrapte me er op dat ik luisterde naar wat de anderen te vertellen hadden.

De cursusleider startte met een elan dat bij veel onderwijsgevenden helaas ver te zoeken is. Theorie, video, zelfwerkzaamheid en rollenspel wisselden elkaar in hoog tempo af. Ik kreeg een applausje van mijn medecursisten voor de rol van de recalcitrante medewerker. Wisten zij veel dat dit soort gedrag mij geen enkele moeite kost, het onderdrukken ervan is overigens een heel ander verhaal. Aan het eind van de eerste dag begon het bij me te dagen wat het subtiele verschil was tussen het functioneringsgesprek en het beoordelingsgesprek. Ondanks dat leek ik het beoordelen toch niet zo heel slecht gedaan te hebben.

De tweede dag ging over het beoordelingsgesprek zelf. Mijn idyllische zelfbeeld was voor de koffie volledig onderuit gehaald. Langzaam werd duidelijk dat ik er echt helemaal niets had begrepen. Bij het zien van een video waarop een nonchalante, ongeïnteresseerde manager een glansrol speelde, kreeg ik een buitengewoon onplezierig déjà vu gevoel. Tijdens de evaluatie van de middag bleek ik in alle valkuilen gestapt te zijn die mijn medecursisten hadden kunnen verzinnen. Luisteren kon ik helemaal niet, als ik de tegenpartij na vier seconden niet onderbrak was dat toeval. Als klap op de vuurpijl bleek ik nare vooroordelen te bezitten en bleef er van mijn visie op jaarplannen en op het maken van heldere, haalbare en meetbare afspraken weinig over.

Als ik afga op de bij tijd en wijle vertrokken gezichten van mijn medecursisten, maakten een paar van hen ook zo’n crisis door. Dat belooft dan wat moois voor te toekomst, vooral als je er van uit gaat dat het merendeel van de leidinggevenden op de TU denken dat ze ook zonder cursus hun medewerkers goed kunnen beoordelen. Hoe kun je met zulke mensen in vredesnaam tot een moderne, lerende organisatie komen?

De beoordeelden zelf zijn onze enige hoop. Hier ligt een dankbare rol voor de vakbeweging. Weg met dat geneuzel over die fossiele ambtenarenstatus, geen verdediging meer van kwaadwillende werknemers. Allemaal overbodig. Op de barricades voor een verplichte cursus ‘goed beoordeeld worden’ voor iedere TU werknemer. Laat ze er maar voor zorgen dat al die leidinggevenden komen met heldere, haalbare en meetbare opdrachten. Dat wordt pas een revolutie. Beoordeelden aller faculteiten vereenigt u!

Rob Korving, beheerder academisch erfgoed bij het Techniek Museum Delft

De weergoden waren de jonge cursusleider welgezind. Het was zelfs te warm om aan de verlokkingen van het terras aan het water te denken. Koffie, thee en water waren in ruime hoeveelheden in de cursuszaal aanwezig, er was dus geen enkele reden om de schaduw te verlaten. De roeiboten die voor tussen de middag gehuurd waren, bleven na tien minuten al leeg dobberen. Twee dagen zou de cursus personeelsbeoordeling voor leidinggevenden bij de TU Delft duren en na een kwartier had ik het al zo warm dat ik me niet kon voorstellen dat ik ook maar iets van het programma zou opsteken.

Dat pakte heel anders uit, de cursus bleek vreemd genoeg te boeien. Niet door de balpen, de bloknoot en de twee piepkleine rolletjes pepermunt met bedrijfslogo, die ik aan het begin op mijn plaats vond. Dit keer was er geen stotterende cursusleider, haperende overheadprojector, falende laptop of vrijwel onleesbare hanenpoten op de flap-over. De inhoud werd aantrekkelijk gebracht en zelfs mijn medecursisten vielen reuze mee. Het door mij zo vervloekte ‘rondje’, waarbij je moest zeggen wie je was en wat je op de TU deed, leek minder pijnlijk dan anders te zijn. Ik betrapte me er op dat ik luisterde naar wat de anderen te vertellen hadden.

De cursusleider startte met een elan dat bij veel onderwijsgevenden helaas ver te zoeken is. Theorie, video, zelfwerkzaamheid en rollenspel wisselden elkaar in hoog tempo af. Ik kreeg een applausje van mijn medecursisten voor de rol van de recalcitrante medewerker. Wisten zij veel dat dit soort gedrag mij geen enkele moeite kost, het onderdrukken ervan is overigens een heel ander verhaal. Aan het eind van de eerste dag begon het bij me te dagen wat het subtiele verschil was tussen het functioneringsgesprek en het beoordelingsgesprek. Ondanks dat leek ik het beoordelen toch niet zo heel slecht gedaan te hebben.

De tweede dag ging over het beoordelingsgesprek zelf. Mijn idyllische zelfbeeld was voor de koffie volledig onderuit gehaald. Langzaam werd duidelijk dat ik er echt helemaal niets had begrepen. Bij het zien van een video waarop een nonchalante, ongeïnteresseerde manager een glansrol speelde, kreeg ik een buitengewoon onplezierig déjà vu gevoel. Tijdens de evaluatie van de middag bleek ik in alle valkuilen gestapt te zijn die mijn medecursisten hadden kunnen verzinnen. Luisteren kon ik helemaal niet, als ik de tegenpartij na vier seconden niet onderbrak was dat toeval. Als klap op de vuurpijl bleek ik nare vooroordelen te bezitten en bleef er van mijn visie op jaarplannen en op het maken van heldere, haalbare en meetbare afspraken weinig over.

Als ik afga op de bij tijd en wijle vertrokken gezichten van mijn medecursisten, maakten een paar van hen ook zo’n crisis door. Dat belooft dan wat moois voor te toekomst, vooral als je er van uit gaat dat het merendeel van de leidinggevenden op de TU denken dat ze ook zonder cursus hun medewerkers goed kunnen beoordelen. Hoe kun je met zulke mensen in vredesnaam tot een moderne, lerende organisatie komen?

De beoordeelden zelf zijn onze enige hoop. Hier ligt een dankbare rol voor de vakbeweging. Weg met dat geneuzel over die fossiele ambtenarenstatus, geen verdediging meer van kwaadwillende werknemers. Allemaal overbodig. Op de barricades voor een verplichte cursus ‘goed beoordeeld worden’ voor iedere TU werknemer. Laat ze er maar voor zorgen dat al die leidinggevenden komen met heldere, haalbare en meetbare opdrachten. Dat wordt pas een revolutie. Beoordeelden aller faculteiten vereenigt u!

Rob Korving, beheerder academisch erfgoed bij het Techniek Museum Delft

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.