Customize Consent Preferences

We use cookies to help you navigate efficiently and perform certain functions. You will find detailed information about all cookies under each consent category below.

The cookies that are categorized as "Necessary" are stored on your browser as they are essential for enabling the basic functionalities of the site. ... 

Always Active

Necessary cookies are required to enable the basic features of this site, such as providing secure log-in or adjusting your consent preferences. These cookies do not store any personally identifiable data.

No cookies to display.

Functional cookies help perform certain functionalities like sharing the content of the website on social media platforms, collecting feedback, and other third-party features.

No cookies to display.

Analytical cookies are used to understand how visitors interact with the website. These cookies help provide information on metrics such as the number of visitors, bounce rate, traffic source, etc.

No cookies to display.

Performance cookies are used to understand and analyze the key performance indexes of the website which helps in delivering a better user experience for the visitors.

No cookies to display.

Advertisement cookies are used to provide visitors with customized advertisements based on the pages you visited previously and to analyze the effectiveness of the ad campaigns.

No cookies to display.

Opinie

Ommekeer

Waarom weet ik niet, maar het gebeurde. Ik werd gevraagd om stukjes te schrijven, veertien jaar geleden. Waar had ik dat aan te danken? Op de middelbare school werd mijn opstel er vaak uitgehaald als voorbeeld hoe het niet moest.

Ik kon niet schrijven. Het kostte me de grootste moeite, nog steeds trouwens.

De columnist van Deta was overleden: de kunstenaar Gerrit van Bakel. Ik kende zijn naam toen nog niet, maar hij werd later mijn favoriete kunstenaar toen ik met zijn werk kennis maakte in het Kröller-Mullermuseum.

Het verzoek van Delta was of ik stukjes wilde schrijven, te beginnen met een proefstukje. Dat eerste stukje werd onmiddellijk afgewezen; of ik niet wat losser uit de pols kon schrijven. Probeer het nog maar eens. Sindsdien schrijf ik elke veertien dagen een stukje, twee jaar voor Delta en twaalf jaar voor de Volkskrant, de rubriek Reflectie in het wetenschapskatern.

Het was een ommekeer in mijn bestaan. De druk van de tweewekelijkse klus gaf mij in de loop van de tijd een andere kijk op de wereld. Mijn leven ging er naar staan. Elke ervaring werd afgewogen met het idee dat er misschien een stukje over te schrijven zou zijn. Het was een kwelling van mijn geest, maar tegelijkertijd merkte ik dat mijn waarneming scherper werd.

Zoals een sportman in een fitnesscentrum zijn spieren kwelt en uiteindelijk met een gespierd lichaam uit de strijd komt, zo werd mijn geest gekweld door mijn huiswerk.

Het gestel is niet een gegeven. Het is aan verandering onderhevig. Nog meer geldt dit voor de geest. Intelligentie kun je vergroten, daar ben ik nu van overtuigd.

Lichaam en geest moeten gekweld worden om sterk te blijven. Het is zoals met tandvlees dat regelmatig gekweld moet worden door winterpenen, tandenstokers en dental floss, anders wordt het week en bloederig. Hoezeer was mijn geest in de jaren ervoor vertroebeld en hoe week was hij daardoor niet geworden? Het werd hoog tijd voor een loutering. Als een geschenk uit de hemel kwam het aanbod van Delta.

Iedereen zou columns moeten schrijven, net zo goed als iedereen zou moeten sporten.
Theo Jansen

De auteur is beeldend kunstenaar. Hij was van 1985 tot 1987 columnist van Delta.

De columnist van Deta was overleden: de kunstenaar Gerrit van Bakel. Ik kende zijn naam toen nog niet, maar hij werd later mijn favoriete kunstenaar toen ik met zijn werk kennis maakte in het Kröller-Mullermuseum.

Het verzoek van Delta was of ik stukjes wilde schrijven, te beginnen met een proefstukje. Dat eerste stukje werd onmiddellijk afgewezen; of ik niet wat losser uit de pols kon schrijven. Probeer het nog maar eens. Sindsdien schrijf ik elke veertien dagen een stukje, twee jaar voor Delta en twaalf jaar voor de Volkskrant, de rubriek Reflectie in het wetenschapskatern.

Het was een ommekeer in mijn bestaan. De druk van de tweewekelijkse klus gaf mij in de loop van de tijd een andere kijk op de wereld. Mijn leven ging er naar staan. Elke ervaring werd afgewogen met het idee dat er misschien een stukje over te schrijven zou zijn. Het was een kwelling van mijn geest, maar tegelijkertijd merkte ik dat mijn waarneming scherper werd.

Zoals een sportman in een fitnesscentrum zijn spieren kwelt en uiteindelijk met een gespierd lichaam uit de strijd komt, zo werd mijn geest gekweld door mijn huiswerk.

Het gestel is niet een gegeven. Het is aan verandering onderhevig. Nog meer geldt dit voor de geest. Intelligentie kun je vergroten, daar ben ik nu van overtuigd.

Lichaam en geest moeten gekweld worden om sterk te blijven. Het is zoals met tandvlees dat regelmatig gekweld moet worden door winterpenen, tandenstokers en dental floss, anders wordt het week en bloederig. Hoezeer was mijn geest in de jaren ervoor vertroebeld en hoe week was hij daardoor niet geworden? Het werd hoog tijd voor een loutering. Als een geschenk uit de hemel kwam het aanbod van Delta.

Iedereen zou columns moeten schrijven, net zo goed als iedereen zou moeten sporten.
Theo Jansen

De auteur is beeldend kunstenaar. Hij was van 1985 tot 1987 columnist van Delta.

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.