Ommekeer

Ik kon niet schrijven. Het kostte me de grootste moeite, nog steeds trouwens.

De columnist van Deta was overleden: de kunstenaar Gerrit van Bakel. Ik kende zijn naam toen nog niet, maar hij werd later mijn favoriete kunstenaar toen ik met zijn werk kennis maakte in het Kröller-Mullermuseum.

Het verzoek van Delta was of ik stukjes wilde schrijven, te beginnen met een proefstukje. Dat eerste stukje werd onmiddellijk afgewezen; of ik niet wat losser uit de pols kon schrijven. Probeer het nog maar eens. Sindsdien schrijf ik elke veertien dagen een stukje, twee jaar voor Delta en twaalf jaar voor de Volkskrant, de rubriek Reflectie in het wetenschapskatern.

Het was een ommekeer in mijn bestaan. De druk van de tweewekelijkse klus gaf mij in de loop van de tijd een andere kijk op de wereld. Mijn leven ging er naar staan. Elke ervaring werd afgewogen met het idee dat er misschien een stukje over te schrijven zou zijn. Het was een kwelling van mijn geest, maar tegelijkertijd merkte ik dat mijn waarneming scherper werd.

Zoals een sportman in een fitnesscentrum zijn spieren kwelt en uiteindelijk met een gespierd lichaam uit de strijd komt, zo werd mijn geest gekweld door mijn huiswerk.

Het gestel is niet een gegeven. Het is aan verandering onderhevig. Nog meer geldt dit voor de geest. Intelligentie kun je vergroten, daar ben ik nu van overtuigd.

Lichaam en geest moeten gekweld worden om sterk te blijven. Het is zoals met tandvlees dat regelmatig gekweld moet worden door winterpenen, tandenstokers en dental floss, anders wordt het week en bloederig. Hoezeer was mijn geest in de jaren ervoor vertroebeld en hoe week was hij daardoor niet geworden? Het werd hoog tijd voor een loutering. Als een geschenk uit de hemel kwam het aanbod van Delta.

Iedereen zou columns moeten schrijven, net zo goed als iedereen zou moeten sporten.
Theo Jansen

De auteur is beeldend kunstenaar. Hij was van 1985 tot 1987 columnist van Delta.

De columnist van Deta was overleden: de kunstenaar Gerrit van Bakel. Ik kende zijn naam toen nog niet, maar hij werd later mijn favoriete kunstenaar toen ik met zijn werk kennis maakte in het Kröller-Mullermuseum.

Het verzoek van Delta was of ik stukjes wilde schrijven, te beginnen met een proefstukje. Dat eerste stukje werd onmiddellijk afgewezen; of ik niet wat losser uit de pols kon schrijven. Probeer het nog maar eens. Sindsdien schrijf ik elke veertien dagen een stukje, twee jaar voor Delta en twaalf jaar voor de Volkskrant, de rubriek Reflectie in het wetenschapskatern.

Het was een ommekeer in mijn bestaan. De druk van de tweewekelijkse klus gaf mij in de loop van de tijd een andere kijk op de wereld. Mijn leven ging er naar staan. Elke ervaring werd afgewogen met het idee dat er misschien een stukje over te schrijven zou zijn. Het was een kwelling van mijn geest, maar tegelijkertijd merkte ik dat mijn waarneming scherper werd.

Zoals een sportman in een fitnesscentrum zijn spieren kwelt en uiteindelijk met een gespierd lichaam uit de strijd komt, zo werd mijn geest gekweld door mijn huiswerk.

Het gestel is niet een gegeven. Het is aan verandering onderhevig. Nog meer geldt dit voor de geest. Intelligentie kun je vergroten, daar ben ik nu van overtuigd.

Lichaam en geest moeten gekweld worden om sterk te blijven. Het is zoals met tandvlees dat regelmatig gekweld moet worden door winterpenen, tandenstokers en dental floss, anders wordt het week en bloederig. Hoezeer was mijn geest in de jaren ervoor vertroebeld en hoe week was hij daardoor niet geworden? Het werd hoog tijd voor een loutering. Als een geschenk uit de hemel kwam het aanbod van Delta.

Iedereen zou columns moeten schrijven, net zo goed als iedereen zou moeten sporten.
Theo Jansen

De auteur is beeldend kunstenaar. Hij was van 1985 tot 1987 columnist van Delta.