Verstandshuwelijk

br />
‘Door haar hoge betrokkenheid is de bijdrage van de echtgenote aan de inhoud van het proefschrift moeilijk te overschatten’, staat er tussen de bij het proefschrift behorende stellingen van Frank van Vliet, die ook op 10 maart promoveerde.

Vroegindeweij en Van Vliet leerden elkaar kennen rond hun afstuderen. ,,Dan heb je even wat lucht, en dan ben je dus wat vatbaarder om leuke mensen tegen te komen”, vindt Van Vliet. Ze hadden allebei het plan om te gaan promoveren. Hij in Delft, bij Elektrotechniek; zij in Petten, bij het ECN. In een atlas trokken ze een lijn tussen die twee plaatsen en gingen wonen bij het NS-station dat het dichtst bij het midden van die lijn lag: Heemstede. Anderhalf jaar geleden zijn ze getrouwd, en anderhalve week geleden vierden ze hun promotie op proefschriften die uiterlijk als twee druppels op elkaar leken.

Zij: ,,Twee promoties voor de prijs van één.”

Hij: ,,De hoogleraren hebben ook nog even gecontroleerd of het wel twee verschillende proefschriften waren. Maar op de laatste zin van onze dankwoorden na zijn ze compleet verschillend.”

‘Thanks for your never ending patience and support’, luidt die zin. Zij: ,,Ja, een groot voordeel is dat je altijd een dankbaar slachtoffer in de buurt hebt.”

Hij: ,,Je kunt je onderzoek vier jaar lang van je af praten. Op het werk is dat toch moeilijk. Het is eenzamer werk dan je in eerste instantie verwacht.”

Een ander voordeel van hun huwelijk vinden ze dat ze de praktische promotiedingetjes maar één keer hoefden uit te zoeken. Hij: ,,De drukker, het diner, de receptie, het aanvragen van het ISBN-nummer en meer van dat soort dingen.”

Het tweetal had slechts één computer, maar beiden ontkennen dat ze intekenlijsten hadden. Hij: ,,Hoewel we er wel duidelijke afspraken over maakten. Ik was af, maar dan wil ik daarna wel de computer, zei ik dan.”

Zij: ,,Ik denk dat geen enkele huiselijke computer in Nederland zoveel overuren heeft gemaakt als de onze. En zelf maak je natuurlijk ook lange dagen. Vooral nadat we gingen samenwonen werd het soms aardig vermoeiend.”

Gaat er iets veranderen, nu ze ‘gewoon’ gaan werken? Hij: ,,Ach, het zou ook wel eens prettig zijn om thuis te komen en dan het eten op tafel klaar te zien staan”, zegt hij. ,,Maar ik denk niet dat er veel verandert. Tijdsgebrek is een levenshouding. Die kun je jezelf verwijten, maar veel valt er niet aan te doen.”
(M.P.)

‘Door zijn hoge betrokkenheid is de bijdrage van de echtgenoot aan de inhoud van het proefschrift moeilijk te overschatten’, staat er tussen de bij het proefschrift behorende stellingen van Corine Vroegindeweij, die 10 maart promoveerde.

‘Door haar hoge betrokkenheid is de bijdrage van de echtgenote aan de inhoud van het proefschrift moeilijk te overschatten’, staat er tussen de bij het proefschrift behorende stellingen van Frank van Vliet, die ook op 10 maart promoveerde.

Vroegindeweij en Van Vliet leerden elkaar kennen rond hun afstuderen. ,,Dan heb je even wat lucht, en dan ben je dus wat vatbaarder om leuke mensen tegen te komen”, vindt Van Vliet. Ze hadden allebei het plan om te gaan promoveren. Hij in Delft, bij Elektrotechniek; zij in Petten, bij het ECN. In een atlas trokken ze een lijn tussen die twee plaatsen en gingen wonen bij het NS-station dat het dichtst bij het midden van die lijn lag: Heemstede. Anderhalf jaar geleden zijn ze getrouwd, en anderhalve week geleden vierden ze hun promotie op proefschriften die uiterlijk als twee druppels op elkaar leken.

Zij: ,,Twee promoties voor de prijs van één.”

Hij: ,,De hoogleraren hebben ook nog even gecontroleerd of het wel twee verschillende proefschriften waren. Maar op de laatste zin van onze dankwoorden na zijn ze compleet verschillend.”

‘Thanks for your never ending patience and support’, luidt die zin. Zij: ,,Ja, een groot voordeel is dat je altijd een dankbaar slachtoffer in de buurt hebt.”

Hij: ,,Je kunt je onderzoek vier jaar lang van je af praten. Op het werk is dat toch moeilijk. Het is eenzamer werk dan je in eerste instantie verwacht.”

Een ander voordeel van hun huwelijk vinden ze dat ze de praktische promotiedingetjes maar één keer hoefden uit te zoeken. Hij: ,,De drukker, het diner, de receptie, het aanvragen van het ISBN-nummer en meer van dat soort dingen.”

Het tweetal had slechts één computer, maar beiden ontkennen dat ze intekenlijsten hadden. Hij: ,,Hoewel we er wel duidelijke afspraken over maakten. Ik was af, maar dan wil ik daarna wel de computer, zei ik dan.”

Zij: ,,Ik denk dat geen enkele huiselijke computer in Nederland zoveel overuren heeft gemaakt als de onze. En zelf maak je natuurlijk ook lange dagen. Vooral nadat we gingen samenwonen werd het soms aardig vermoeiend.”

Gaat er iets veranderen, nu ze ‘gewoon’ gaan werken? Hij: ,,Ach, het zou ook wel eens prettig zijn om thuis te komen en dan het eten op tafel klaar te zien staan”, zegt hij. ,,Maar ik denk niet dat er veel verandert. Tijdsgebrek is een levenshouding. Die kun je jezelf verwijten, maar veel valt er niet aan te doen.”
(M.P.)