Je laat je blik over de terrassen gaan tot je haar ziet.’Lekker ding’, denk je bij jezelf en je loopt richting het tafeltje dat het dichtst bij haar staat.
Delen
,,Lekker, daar zit je in de schaduw”, verklaar je tegen je vrienden, die er net zo over lijken te denken.
Het is zomer en de Beestenmarkt lijkt de Wijnhaven wel. Je zit met drie of vijf vrienden aan een truttig tafeltje. Belangstellend informeer je hoe het met hen gaat.
-Hoe gaat het?
Daarbij kijk je net langs ze heen, want je bent op zoek naar die leuke blonde.
-Goed, en met jou?
Daarbij kijken ze net langs je heen, naar die leuke blonde achter je, die jij zelf niet kunt zien omdat je te laat was en op het enige stoeltje zonder uitzicht moest gaan zitten. Dan bespreek je je vakanties en je relaties, en als die onderwerpen zijn uitgeput heb je al genoeg gedronken om op lichtere zaken over te gaan. Je gaat wat harder praten, zodat het meisje onder de indruk kan raken. Altijd leuk, een beetje consequentieloos discussiëren.
Over het milieu zijn jullie het eens. Gaat best goed. De Brent Spar had gewoon afgezonken moeten worden want olie is een natuurprodukt, net als het broeikaseffect en het gat in de ozonlaag trouwens, verzekert de Scheiko tegenover je. En in de gracht voor je huis is de hoeveelheid waterplanten groter en zijn de karpers dikker dan ooit tevoren.
Joegoslavië? Hek eromheen en afwachten. Veel meer dan tien jaar kan het toch niet duren voordat ze zichzelf moe zijn? Ingrijpen heeft echt geen zin, het blijft wel de Balkan. Het is al eeuwen lang onrustig daar. Kan jij het nog uit elkaar houden? Slovenië, Slavonië, Kroatië, Kraotië: je wisselt een paar klinkers en je hebt weer een gebied dat zich onafhankelijk verklaart.
Je lacht, maar het meisje zit nog steeds alleen en lijkt verveeld. Whisky. Nadenken. Nieuwe tactiek. Deze wil blijkbaar geen cynische praat van indolente strontzakken, maar idealistische romantiek van doortastende dromers, het Artsen-zonder-grenzen-type. Zo iemand die je vroeger was, voordat je naar Delft kwam, toen je nog het idee had dat je iets ging doen in de wereld, iets ging zeggen, maken of veranderen, en nog niet wist dat je gewoon een kunstje zou gaan leren, dat je je bezig zou gaan houden met het berekenen van de optimale lengte van spaghettislierten in plaats van het oplossen van hongersnood.
Nieuwe tactiek dus. Idealistischer. Met het glas in de hand en je oog op die leuke blonde roep je dat je het niet langer kunt aanzien, dat we ons de rest van ons leven moeten schamen als we nu geen daad stellen, en dat we partij moeten kiezen. We gaan Sarajevo verdedigen! Je haalt Sartre erbij en Camus, het engagement en de opstand, je begint er nu zelf in te geloven, maar voelt nog steeds geen bewondering schuin achter je. Eenschepje erbovenop. Harder praten. Je zegt dat je je al aangemeld hebt bij de Bosnische ambassade in Brussel en dat je er klaar voor bent. Je vrienden beginnen nu fluistergebaren te maken, en schuiven hun stoelen een stukje van je vandaan, maar van haar nog geen reactie.
Nog meer vuur dan. Je haalt diep adem, wilt zeggen dat je niet bang bent voor de dood, maar iemand buigt zich naar haar toe.
-Weet je misschien hoe laat het is?
Ze haalt haar schouders op. Minuten later dringt het antwoord tot je door.
-Sorry, I don’t speak Dutch.
Je laat je blik over de terrassen gaan tot je haar ziet.
‘Lekker ding’, denk je bij jezelf en je loopt richting het tafeltje dat het dichtst bij haar staat. ,,Lekker, daar zit je in de schaduw”, verklaar je tegen je vrienden, die er net zo over lijken te denken.
Het is zomer en de Beestenmarkt lijkt de Wijnhaven wel. Je zit met drie of vijf vrienden aan een truttig tafeltje. Belangstellend informeer je hoe het met hen gaat.
-Hoe gaat het?
Daarbij kijk je net langs ze heen, want je bent op zoek naar die leuke blonde.
-Goed, en met jou?
Daarbij kijken ze net langs je heen, naar die leuke blonde achter je, die jij zelf niet kunt zien omdat je te laat was en op het enige stoeltje zonder uitzicht moest gaan zitten. Dan bespreek je je vakanties en je relaties, en als die onderwerpen zijn uitgeput heb je al genoeg gedronken om op lichtere zaken over te gaan. Je gaat wat harder praten, zodat het meisje onder de indruk kan raken. Altijd leuk, een beetje consequentieloos discussiëren.
Over het milieu zijn jullie het eens. Gaat best goed. De Brent Spar had gewoon afgezonken moeten worden want olie is een natuurprodukt, net als het broeikaseffect en het gat in de ozonlaag trouwens, verzekert de Scheiko tegenover je. En in de gracht voor je huis is de hoeveelheid waterplanten groter en zijn de karpers dikker dan ooit tevoren.
Joegoslavië? Hek eromheen en afwachten. Veel meer dan tien jaar kan het toch niet duren voordat ze zichzelf moe zijn? Ingrijpen heeft echt geen zin, het blijft wel de Balkan. Het is al eeuwen lang onrustig daar. Kan jij het nog uit elkaar houden? Slovenië, Slavonië, Kroatië, Kraotië: je wisselt een paar klinkers en je hebt weer een gebied dat zich onafhankelijk verklaart.
Je lacht, maar het meisje zit nog steeds alleen en lijkt verveeld. Whisky. Nadenken. Nieuwe tactiek. Deze wil blijkbaar geen cynische praat van indolente strontzakken, maar idealistische romantiek van doortastende dromers, het Artsen-zonder-grenzen-type. Zo iemand die je vroeger was, voordat je naar Delft kwam, toen je nog het idee had dat je iets ging doen in de wereld, iets ging zeggen, maken of veranderen, en nog niet wist dat je gewoon een kunstje zou gaan leren, dat je je bezig zou gaan houden met het berekenen van de optimale lengte van spaghettislierten in plaats van het oplossen van hongersnood.
Nieuwe tactiek dus. Idealistischer. Met het glas in de hand en je oog op die leuke blonde roep je dat je het niet langer kunt aanzien, dat we ons de rest van ons leven moeten schamen als we nu geen daad stellen, en dat we partij moeten kiezen. We gaan Sarajevo verdedigen! Je haalt Sartre erbij en Camus, het engagement en de opstand, je begint er nu zelf in te geloven, maar voelt nog steeds geen bewondering schuin achter je. Eenschepje erbovenop. Harder praten. Je zegt dat je je al aangemeld hebt bij de Bosnische ambassade in Brussel en dat je er klaar voor bent. Je vrienden beginnen nu fluistergebaren te maken, en schuiven hun stoelen een stukje van je vandaan, maar van haar nog geen reactie.
Nog meer vuur dan. Je haalt diep adem, wilt zeggen dat je niet bang bent voor de dood, maar iemand buigt zich naar haar toe.
-Weet je misschien hoe laat het is?
Ze haalt haar schouders op. Minuten later dringt het antwoord tot je door.
-Sorry, I don’t speak Dutch.
Comments are closed.