,,Ze hebben er twintig jaar over gedaan om me Coby te noemen”

/strong>

,,Mijn sollicitatie leek nergens op. Er was enige kennis van computers vereist en ik had er zelfs nog nooit één gezien. Ik deed alle administratie gewoon met een carbonvelletje ertussen”, vertelt Coby van Rossum. Toch mocht ze vanaf 4 januari 1980 komen, bij ‘de studenten’, voor dertien uur per week.

Volgens de toen werkzame administrateur beging ze direct een fout. ,,Ik stelde me aan personeel en bestuur voor als Coby van Rossum. Me met mijn voornaam voorstellen was niet de bedoeling, verschil moest er wezen, vond hij.”

Maar dat wilde zij juist niet: ,,Ik voelde me niet boven het gewone personeel staan. Ook tegen de bestuursleden zei ik altijd dat ze me Coby moesten noemen. Maar dat deden ze niet. Zelfs bij mijn afscheidsfeest hoorde ik een oud-penningmeester zijn bestuursgenoten nog vermanen ‘En denk erom, mevrouw van Rossum’, die had er dus niets van begrepen. Pas dit jaar is het voor het eerst dat het hele bestuur gewoon Coby zegt.”
Pestzooi

In twintig jaar is er meer veranderd op de vereniging. Zo groeide Virgiel met duizend studenten. Toch merkte Van Rossum daar niet veel van. ,,De schoonmakers zien dat beter. Zij maken de hele dag schoon tussen de leden, frustrerend want de volgende dag is alles telkens weer een pestzooi. De administratie zit in hokken aan de voorkant van het pand, aan de gracht bij het bestuur. Daardoor zien wij niet hoe het er in de sociëteit aan toe gaat.”

Ondertussen moest Van Rossum wel aan computers geloven. De carbonvelletjes verdwenen, het papierwerk werd niet langer opgestuurd naar een computerbureau, maar een pc kwam op haar bureau te staan. Nog lang heeft ze het handwerk gemist. ,,Ook al is het uiteindelijk handiger, een computer. Het lastige is dat elk bestuur iets anders wil. En soms gaat er natuurlijk wel iets mis. Dat hadden we vroeger niet met carbonpapier, zei ik dan.”

Tussen de eenentwintig besturen die ze meemaakte traden meer verschillen op: ,,De schuttingwoorden, de vleeswaren zeg maar, vlogen altijd door de kamer. Daar protesteerden wij tegen. Bij elk nieuw bestuur zeiden we: ‘jullie ouders zullen blij zijn, nu wij jullie een beetje opvoeden’. Totdat een bestuurslid mij vertelde: ‘Mijn moeder is arts, en die zegt het ook’. Toen zijn we gestopt, dan heeft het geen zin meer.”

Bij zulke gelegenheden realiseerde Van Rossum zich dat ze eenhele generatie voorbij had zien trekken. ,,Toen ik begon was ik achtendertig. Ik werd natuurlijk wel ouder, maar de wisselende bestuursleden niet. Toch heb ik nooit het idee gekregen dat ze zoiets hadden als ‘Ach, dat ouwe mens’.”
Scheiding

Uit nieuwsgierigheid is het personeel ook eens bij andere verenigingen gaan kijken. Bij Sint Jansbrug was dat heel gezellig, al hadden zij alleen maar een kok en een schoonmaker in dienst. Ze werden door het bestuur ontvangen met koffie en taart en kregen een rondleiding door het hele pand. Bij het DSC was het anders. ,,Het schoonmaak- en het kantoorpersoneel zit daar apart, ook met koffie drinken. Zo’n scheiding heb ik altijd vermeden. Het DSC-bestuur, dat veel te laat kwam opdagen, keurde ons nauwelijks een blik waardig. Toen we hun sociëteit verlieten, was ik blij dat ik daar niet werkte, daar had ik het niet lang uitgehouden.”

Virgiel verschilt in de omgang met haar personeel ook van haar zusterverenigingen. ,,Een personeelsuitje eindigde eens bij een zustervereniging. Het bestuur heeft zo’n ceremonie waarbij ze in optocht door de zaal lopen met het vaandel en de linten om, terwijl ze het Virgiellied zingen. Na afloop van dit ceremoniëren hingen de bestuursleden ons voor de grap de linten om. Het bestuur van die zustervereniging begreep daar niets van, ze kregen er ruzie over met het Virgielbestuur.”

Virgiel doet veel voor haar personeel. Behalve voor de specifiek voor het personeel georganiseerde jaarlijks uitjes en diners, worden de personeelsleden ook uitgenodigd voor verenigingsactiviteiten. ,,Soms moet je ze er wel attent op maken, zo van ‘Goh krijgen we nog een kerstpakket?’ of ‘Wat een leuk feest, mogen we ook komen?’. Maar we zijn altijd welkom. Ik ben bijvoorbeeld bij verscheidene eeuwfestiviteiten geweest en bij een paar officiële bestuurswisselingen.”

Elke dag drinken ze om tien uur ’s ochtends koffie met elkaar. ,,Het bestuur is er dan ook. Tenminste, als ze wakker zijn. Soms kom je binnen en dan heb je net alle horden genomen naar je bureau, ligt daar een bestuurslid bovenop te slapen. Of ze komen helemaal niet opdagen. Dan gaan we met een busje langs huis en wekken ze met koffie, een saxofoon en trompet. Behalve als ze het zwaar hebben, een drukke tijd met veel feesten en weinig slaap, dan brengen we ontbijt op bed.”
Regelen

Eigenlijk mocht Van Rossum al op 29 oktober met de vut, maar de kok overtuigde haar dat ze samen met hem die twintig jaar vol moest maken. ,,Iedereen blijft lang hangen. Ferdinand, die de kaartjes verkoopt voor de eettafel, is er zelfs al vijfendertig jaar. We hebben al veel meegemaakt met elkaar.”

Virgiel had een groot afscheidsfeest voor haar georganiseerd. Van Rossum mocht vrienden en kennissen uitnodigen en er waren veel oud-bestuursleden van de afgelopen twintig jaar. ,,Er was een uitgebreid koud buffet met een klassiek strijkje en later was er nog een disco, maar toen was ik al naar huis. Mijn gasten waren erg onder de indruk. Er zijn vaak negatieve gedachten over studenten, maar nu zagen ze dat het ook anders kan zijn dan alleen maar blabla. Zo’n bestuur moet toch echtprofessioneel een bedrijf runnen. Van de laatste tien besturen en de eeuwcommissie hebben mijn man en ik een vierdaagse reis naar Praag gekregen. Maar hoe en wanneer dat precies is, weten we nog niet. Dat moet het bestuur nog regelen. Dat duurt dus nog wel even, want tja, het blijven studenten hè.”

Ze heeft honderdzeventig bazen gehad bij haar laatste werkgever. Na precies twintig jaar kas, bank en giro boeken, inkopen en het verwerken van de keukenstaten op de financiële administratie bij Virgiel ging mevrouw Van Rossum 4 januari met de vut.

,,Mijn sollicitatie leek nergens op. Er was enige kennis van computers vereist en ik had er zelfs nog nooit één gezien. Ik deed alle administratie gewoon met een carbonvelletje ertussen”, vertelt Coby van Rossum. Toch mocht ze vanaf 4 januari 1980 komen, bij ‘de studenten’, voor dertien uur per week.

Volgens de toen werkzame administrateur beging ze direct een fout. ,,Ik stelde me aan personeel en bestuur voor als Coby van Rossum. Me met mijn voornaam voorstellen was niet de bedoeling, verschil moest er wezen, vond hij.”

Maar dat wilde zij juist niet: ,,Ik voelde me niet boven het gewone personeel staan. Ook tegen de bestuursleden zei ik altijd dat ze me Coby moesten noemen. Maar dat deden ze niet. Zelfs bij mijn afscheidsfeest hoorde ik een oud-penningmeester zijn bestuursgenoten nog vermanen ‘En denk erom, mevrouw van Rossum’, die had er dus niets van begrepen. Pas dit jaar is het voor het eerst dat het hele bestuur gewoon Coby zegt.”
Pestzooi

In twintig jaar is er meer veranderd op de vereniging. Zo groeide Virgiel met duizend studenten. Toch merkte Van Rossum daar niet veel van. ,,De schoonmakers zien dat beter. Zij maken de hele dag schoon tussen de leden, frustrerend want de volgende dag is alles telkens weer een pestzooi. De administratie zit in hokken aan de voorkant van het pand, aan de gracht bij het bestuur. Daardoor zien wij niet hoe het er in de sociëteit aan toe gaat.”

Ondertussen moest Van Rossum wel aan computers geloven. De carbonvelletjes verdwenen, het papierwerk werd niet langer opgestuurd naar een computerbureau, maar een pc kwam op haar bureau te staan. Nog lang heeft ze het handwerk gemist. ,,Ook al is het uiteindelijk handiger, een computer. Het lastige is dat elk bestuur iets anders wil. En soms gaat er natuurlijk wel iets mis. Dat hadden we vroeger niet met carbonpapier, zei ik dan.”

Tussen de eenentwintig besturen die ze meemaakte traden meer verschillen op: ,,De schuttingwoorden, de vleeswaren zeg maar, vlogen altijd door de kamer. Daar protesteerden wij tegen. Bij elk nieuw bestuur zeiden we: ‘jullie ouders zullen blij zijn, nu wij jullie een beetje opvoeden’. Totdat een bestuurslid mij vertelde: ‘Mijn moeder is arts, en die zegt het ook’. Toen zijn we gestopt, dan heeft het geen zin meer.”

Bij zulke gelegenheden realiseerde Van Rossum zich dat ze eenhele generatie voorbij had zien trekken. ,,Toen ik begon was ik achtendertig. Ik werd natuurlijk wel ouder, maar de wisselende bestuursleden niet. Toch heb ik nooit het idee gekregen dat ze zoiets hadden als ‘Ach, dat ouwe mens’.”
Scheiding

Uit nieuwsgierigheid is het personeel ook eens bij andere verenigingen gaan kijken. Bij Sint Jansbrug was dat heel gezellig, al hadden zij alleen maar een kok en een schoonmaker in dienst. Ze werden door het bestuur ontvangen met koffie en taart en kregen een rondleiding door het hele pand. Bij het DSC was het anders. ,,Het schoonmaak- en het kantoorpersoneel zit daar apart, ook met koffie drinken. Zo’n scheiding heb ik altijd vermeden. Het DSC-bestuur, dat veel te laat kwam opdagen, keurde ons nauwelijks een blik waardig. Toen we hun sociëteit verlieten, was ik blij dat ik daar niet werkte, daar had ik het niet lang uitgehouden.”

Virgiel verschilt in de omgang met haar personeel ook van haar zusterverenigingen. ,,Een personeelsuitje eindigde eens bij een zustervereniging. Het bestuur heeft zo’n ceremonie waarbij ze in optocht door de zaal lopen met het vaandel en de linten om, terwijl ze het Virgiellied zingen. Na afloop van dit ceremoniëren hingen de bestuursleden ons voor de grap de linten om. Het bestuur van die zustervereniging begreep daar niets van, ze kregen er ruzie over met het Virgielbestuur.”

Virgiel doet veel voor haar personeel. Behalve voor de specifiek voor het personeel georganiseerde jaarlijks uitjes en diners, worden de personeelsleden ook uitgenodigd voor verenigingsactiviteiten. ,,Soms moet je ze er wel attent op maken, zo van ‘Goh krijgen we nog een kerstpakket?’ of ‘Wat een leuk feest, mogen we ook komen?’. Maar we zijn altijd welkom. Ik ben bijvoorbeeld bij verscheidene eeuwfestiviteiten geweest en bij een paar officiële bestuurswisselingen.”

Elke dag drinken ze om tien uur ’s ochtends koffie met elkaar. ,,Het bestuur is er dan ook. Tenminste, als ze wakker zijn. Soms kom je binnen en dan heb je net alle horden genomen naar je bureau, ligt daar een bestuurslid bovenop te slapen. Of ze komen helemaal niet opdagen. Dan gaan we met een busje langs huis en wekken ze met koffie, een saxofoon en trompet. Behalve als ze het zwaar hebben, een drukke tijd met veel feesten en weinig slaap, dan brengen we ontbijt op bed.”
Regelen

Eigenlijk mocht Van Rossum al op 29 oktober met de vut, maar de kok overtuigde haar dat ze samen met hem die twintig jaar vol moest maken. ,,Iedereen blijft lang hangen. Ferdinand, die de kaartjes verkoopt voor de eettafel, is er zelfs al vijfendertig jaar. We hebben al veel meegemaakt met elkaar.”

Virgiel had een groot afscheidsfeest voor haar georganiseerd. Van Rossum mocht vrienden en kennissen uitnodigen en er waren veel oud-bestuursleden van de afgelopen twintig jaar. ,,Er was een uitgebreid koud buffet met een klassiek strijkje en later was er nog een disco, maar toen was ik al naar huis. Mijn gasten waren erg onder de indruk. Er zijn vaak negatieve gedachten over studenten, maar nu zagen ze dat het ook anders kan zijn dan alleen maar blabla. Zo’n bestuur moet toch echtprofessioneel een bedrijf runnen. Van de laatste tien besturen en de eeuwcommissie hebben mijn man en ik een vierdaagse reis naar Praag gekregen. Maar hoe en wanneer dat precies is, weten we nog niet. Dat moet het bestuur nog regelen. Dat duurt dus nog wel even, want tja, het blijven studenten hè.”