Woestijn

Reden genoeg dus voor gepaste vreugde bij de WiSkie, de workshopcommissie van studievereniging P.S., omdat een kleine maar enthousiaste groep studenten zich meldde. Terwijl wel degelijk in het programma vermeld stond dat er aan het eind van de middag geplakt en geknipt zou worden.

Niger is vooral groot en warm. En het heeft een gebergte, het Aïr-gebergte. Hierin bevindt zich een belangrijke bron van inkomsten: uranium. Geen radioactief uranium dat gedumpt is door westerse landen, maar puur natuur uranium. Gegeven deze situatie moeten de workshoppers een stad ontwerpen, die in de eerste fase van haar bestaan sterk steunt op de uraniumwinning. Maar de hoeveelheid grondstof is beperkt. Dus moet er, om Limburgse taferelen te voorkomen, ook aan andere arbeidsplaatsen worden gedacht: landbouw, veeteelt, industrie en de dienstensector. Visserij is van ondergeschikt belang, zegt het programmaboekje; het is inderdaad moeilijk vissen in een woestijn.

De inwoners moeten niet alleen werken, ze moeten ook wonen, recreëren en van A naar B kunnen gaan. Dat laatste geeft aan dat de infrastructuur van groot belang is. Volgens de kaart lopen er welgeteld twee wegen door Niger: één van noord naar zuid en één die daarvan een aftakking is. Of het hier om een zandweg of een asfaltbaan gaat, is onduidelijk. In geval van twijfel kiezen de deelnemers de voor hun plan meest gunstige situatie.

En zo worden meer gegevens ingevuld. Eén groep bouwt haar stad aan de voet van het Aïr-gebergte, ervan uitgaande dat regenwater uit de bergen in de bodem zakt, na verloop van tijd op een ondoordringbare laag stuit en via deze laag, die min of meer evenwijdig aan de berghelling loopt, richting stad stroomt. Daar wordt, op een plek waar de ondoordringbare laag relatief dicht aan de oppervlakte ligt, een damwand van lokale bouwmaterialen neergezet die het water opvangt en daardoor een ondergronds bassin vormt. De groep krijgt veel punten voor originaliteit.

Een andere groep bedenkt het volgende scenario. De aardoliegigant Shell besluit, vanwege het naderende droogvallen van haar oliebronnen, een ander product te exploiteren: uranium. Vol frisse moed trekken de voormalig petrochemisch ingenieurs naar Niger, waar zij op de kruising van twee zandpaden, aan de voet van de uraniumhoudende bergen, een stad bouwen. Met alles erop en eraan, om voor eens en voor altijd af te rekenen met hun imago van op winst beluste, over-de-rug-van-de-plaatselijke-bevolking-verdienende geldwolven. Alles wordt gepland en uitgedacht in Shell-city, ook het waterzuiveringssysteem. Elke nieuwe inwoner krijgt, voordathij een huis gaat bouwen, een septic tank cadeau en zo ontstaat een gelukkige, hygiënische samenleving.

De jury is lovend over de getoonde inzet en de ongeremdheid van de deelnemers. Het ondergronds bassin wint. Dit is het plan waarbij het meest gedetailleerd is ingegaan op de stapsgewijze ontwikkeling van de stad. Deze ontwikkeling is tot op zekere hoogte in de hand te houden, zegt de jury. Maar niets kan de ontwikkeling van een nieuwe stad van A tot Z sturen. Ook Shell niet.