Wegwerpbordjes of wegwerpwerknemers?

Sinds deze week wordt er in het bedrijfsrestaurant van TBM ‘geëxperimenteerd’ met wegwerpbordjes, -kopjes en -bestek. Volgens het Facility Management van de TU Delft en cateraar Sodexho is de reden voor dit experiment dat de ‘huidige vaatwasmachine steeds meer moeite heeft om alle servies en bestek goed schoon te krijgen’. Verder staat in de brief dat ‘de aanschafkosten en gebruikskosten van een vaatwasmachine erg hoog zijn’. Ter geruststelling wordt er ook in vermeld dat het gebruik van disposable materialen in veel gevallen minder milieubelastend is.

Zelden heb ik een brief gelezen met zoveel drogredeneringen. Er is maar één zwaarwegende reden om met disposables te werken en dat is dat een afwasser (dat wil zeggen de persoon die de afwasmachine bedient) te duur is. Nadat de cateringmedewerkers vorige zomer maandenlang in onzekerheid zijn gelaten over hun werkplek en sindsdien met minder mensen hetzelfde werk moeten doen, worden de duimschroeven door Sodexho nog harder aangedraaid.

Een afwasmachine die bordjes en bestek niet goed schoon krijgt, moet worden nagekeken en/of vervangen. De keukenspullen die echt vuil worden, bijvoorbeeld de bakken waaruit we de soep scheppen, zijn vele malen lastiger schoon te krijgen en die kunnen niet vervangen worden door disposables.

Natuurlijk is een vaatwasser een duur apparaat. In de regel wordt zo’n apparaat dan ook over meerdere jaren afgeschreven. En als er een nieuwe wordt gekocht, dan maakt hij beter schoon en is hij tegelijkertijd zuiniger met water, energie en schoonmaakmiddelen.

Ik wil best geloven dat in sommige omstandigheden disposables minder milieubelastend zijn. Het gaat dan bijvoorbeeld om evenementencatering waarbij het vervoer, inzamelen en schoonmaken van ‘echte’ borden minder duurzaam is dan het gebruik van disposables. Maar bij catering in een bestaand gebouw, met bestaand serviesgoed dat vele malen (in de literatuur wordt vaak het aantal van 500 genoemd) gebruikt kan worden, kan ik me nauwelijks voorstellen dat het produceren van een dagelijkse berg afval duurzamer is.

Maar goed, daar gaat het ook niet om. Het gebruik van disposables is bij dit ‘experiment’ simpelweg een manier om op arbeidskosten te besparen. Begrijpelijk vanuit het perspectief van de cateraar en in de hand gewerkt door de aanbestedingsprocedure van de universiteit. Het gaat niet om wegwerpbordjes, het gaat om wegwerpwerknemers. Te vrezen valt dan ook dat dit helemaal geen experiment is, zoals ook al blijkt uit het volledig ontbreken van informatie over de mogelijke uitkomsten van het experiment. Voortaan wordt er met disposables gewerkt en de cateringmedewerkers worden ook als disposables behandeld. Daar ben ik tegen, en ik hoop veel van mijn collega’s met mij.

Ronald Dekker is Universitair docent Economie bij de Faculteit TBM en werkte als student jarenlang in de horeca en catering.

Sinds deze week wordt er in het bedrijfsrestaurant van TBM ‘geëxperimenteerd’ met wegwerpbordjes, -kopjes en -bestek. Volgens het Facility Management van de TU Delft en cateraar Sodexho is de reden voor dit experiment dat de ‘huidige vaatwasmachine steeds meer moeite heeft om alle servies en bestek goed schoon te krijgen’. Verder staat in de brief dat ‘de aanschafkosten en gebruikskosten van een vaatwasmachine erg hoog zijn’. Ter geruststelling wordt er ook in vermeld dat het gebruik van disposable materialen in veel gevallen minder milieubelastend is.

Zelden heb ik een brief gelezen met zoveel drogredeneringen. Er is maar één zwaarwegende reden om met disposables te werken en dat is dat een afwasser (dat wil zeggen de persoon die de afwasmachine bedient) te duur is. Nadat de cateringmedewerkers vorige zomer maandenlang in onzekerheid zijn gelaten over hun werkplek en sindsdien met minder mensen hetzelfde werk moeten doen, worden de duimschroeven door Sodexho nog harder aangedraaid.

Een afwasmachine die bordjes en bestek niet goed schoon krijgt, moet worden nagekeken en/of vervangen. De keukenspullen die echt vuil worden, bijvoorbeeld de bakken waaruit we de soep scheppen, zijn vele malen lastiger schoon te krijgen en die kunnen niet vervangen worden door disposables.

Natuurlijk is een vaatwasser een duur apparaat. In de regel wordt zo’n apparaat dan ook over meerdere jaren afgeschreven. En als er een nieuwe wordt gekocht, dan maakt hij beter schoon en is hij tegelijkertijd zuiniger met water, energie en schoonmaakmiddelen.

Ik wil best geloven dat in sommige omstandigheden disposables minder milieubelastend zijn. Het gaat dan bijvoorbeeld om evenementencatering waarbij het vervoer, inzamelen en schoonmaken van ‘echte’ borden minder duurzaam is dan het gebruik van disposables. Maar bij catering in een bestaand gebouw, met bestaand serviesgoed dat vele malen (in de literatuur wordt vaak het aantal van 500 genoemd) gebruikt kan worden, kan ik me nauwelijks voorstellen dat het produceren van een dagelijkse berg afval duurzamer is.

Maar goed, daar gaat het ook niet om. Het gebruik van disposables is bij dit ‘experiment’ simpelweg een manier om op arbeidskosten te besparen. Begrijpelijk vanuit het perspectief van de cateraar en in de hand gewerkt door de aanbestedingsprocedure van de universiteit. Het gaat niet om wegwerpbordjes, het gaat om wegwerpwerknemers. Te vrezen valt dan ook dat dit helemaal geen experiment is, zoals ook al blijkt uit het volledig ontbreken van informatie over de mogelijke uitkomsten van het experiment. Voortaan wordt er met disposables gewerkt en de cateringmedewerkers worden ook als disposables behandeld. Daar ben ik tegen, en ik hoop veel van mijn collega’s met mij.

Ronald Dekker is Universitair docent Economie bij de Faculteit TBM en werkte als student jarenlang in de horeca en catering.