We won!

Een terugblik vanaf de aankomst in oktober tot en met gisteren: een dag na de parade.

Half oktober komen de zes Delftenaren en twee Amsterdammers van het Alpha Centauri Team aan in Darwin, Australië. ,,We hebben een fantastisch appartement met een klein industrieterrein op loopafstand”, schrijven ze in het racedagboek op hun website. Bij de plaatselijke middenstand bestellen ze zwaailichten, afzetlint en een bordje Caution, solar car ahead.

Omdat het voertuig over de openbare weg racet is een tijdelijke vergunning nodig van de Road Autorithy. Die blijkt onder de indruk van het druppelvormige voertuig. ,,Strong engineering”, vindt de keuringscommissie.

Nog tien dagen tot de start. Gaandeweg wordt duidelijk dat Alpha Centauri tot de favorieten behoort. De voornaamste tegenstand wordt verwacht van een team uit Michigan en Aurora uit Melbourne. Aurora won de vorige editie en wordt bijgestaan door een flinke schare ingenieurs. De Nederlanders moeten alles zelf doen.

De eerst racedag verloopt voorspoedig. Het team haalt alle andere voertuigen in. De volgende dag begint echter slecht. ,,Onbewolkt, maar veel wind: geen goede omstandigheden voor een voertuig dat zwaarder is dan de concurrentie”, vrezen de racers. Aurora rijdt voorbij maar komt rond de klok van vier opeens weer in zicht en wordt voorbijgereden.

Op dag drie nadert Aurora tot op één minuut, maar slaagt er niet in te passeren. De Nederlanders richten hun aandacht op het verbreken van het baanrecord en schrijven: ,,De kans dat we morgen finishen is niet groot: 830 kilometer in één dag zou een record betekenen.”

De laatste dag. De racers krijgen hoop. ,,We liggen vijftien minuten voor. Er is regen voorspeld. We durven niet hard te rijden om battery power te sparen voor het slechte weer. Onze voorsprong blijft onveranderd. Nog 280 kilometer… Het weer blijft goed. Nog vijftig kilometer… Willen we vandaag nog winnen, dan mogen we maximaal tien minuten na 17.00 uur de end of timing passeren. Meerdere helikopters met cameraploegen vliegen naast ons. Het konvooi volgwagens groeit tot vijftien auto’s. 17.08 uur, 17.09… Ramon begint te juichen. We rijden nog een paar tellen door en springen uit de auto: We won!!!” Het is 17:09:20 uur.

Parade

Op woensdag 28 november, en dag na de parade waarin de voertuigen onder politie-ecorte naar het stadhuis van Adelaide zoefden, blikt teamlid Rosalie Puiman nog eens terug op de race. ,,De parade viel nogal tegen”, vindt ze. ,,Weinig mensen langs de weg, de auto’s zelf waren ook stil. Misschien had er een bandje bij gemoeten.”

Het team heeft in de tussentijd een hele reeks records op haar naam gesteld, waaronder grootste dagafstand (830 kilometer), topsnelheid (ruim honderd kilometer per uur) en een nieuw baanrecord (vier dagen). Bovendien won Alpha Centauri een reeks ontwerpprijzen, waaronder de eerste prijs in de categorie development class en de Michelin Safety Award. Maar bovenal: de wisseltrofee.

,,Een gigantische wereldbol met een zonnetje erboven”, beschrijft Puiman. ,,Hij weegt 55 kilo.” Voor Aurora zijn de druiven zuur. ,,De vorige editie wonnen zij, maar toen werd de beker niet uitgereikt.” Het team van Honda, dat in 1996 won, had de beker niet terugbezorgd.

Leeft de race % ook nu, na afloop – wel een beetje in Adelaide? Puiman: ,,We worden op straat aangesproken en iedereen weet ervan. Veel mensen hier hebben ook een Nederlandse achtergrond.” Bovendien bleek de burgemeester een grote fan. ,,Hij was oprecht dolgelukkig met een teamshirt.”

Een tocht langs krokodillen en koala’s is er de komende, laatste dagen in Australië niet bij voor het team. De leden worden overspoeld door de pers. ,,Eerst maar eens een beetje bijslapen”, neemt Puiman zich voor, ,,en dan volgende week terug naar Nederland.”

.kop Raceteam bezint zich na de zege

De meeste mensen die een appartement betrekken, worden niet enthousiast van een industrieterrein op loopafstand. Zo wel het Delfts-Amsterdamse team dat vorige week in Australië de World Solar Challenge won. Een terugblik vanaf de aankomst in oktober tot en met gisteren: een dag na de parade.

Half oktober komen de zes Delftenaren en twee Amsterdammers van het Alpha Centauri Team aan in Darwin, Australië. ,,We hebben een fantastisch appartement met een klein industrieterrein op loopafstand”, schrijven ze in het racedagboek op hun website. Bij de plaatselijke middenstand bestellen ze zwaailichten, afzetlint en een bordje Caution, solar car ahead.

Omdat het voertuig over de openbare weg racet is een tijdelijke vergunning nodig van de Road Autorithy. Die blijkt onder de indruk van het druppelvormige voertuig. ,,Strong engineering”, vindt de keuringscommissie.

Nog tien dagen tot de start. Gaandeweg wordt duidelijk dat Alpha Centauri tot de favorieten behoort. De voornaamste tegenstand wordt verwacht van een team uit Michigan en Aurora uit Melbourne. Aurora won de vorige editie en wordt bijgestaan door een flinke schare ingenieurs. De Nederlanders moeten alles zelf doen.

De eerst racedag verloopt voorspoedig. Het team haalt alle andere voertuigen in. De volgende dag begint echter slecht. ,,Onbewolkt, maar veel wind: geen goede omstandigheden voor een voertuig dat zwaarder is dan de concurrentie”, vrezen de racers. Aurora rijdt voorbij maar komt rond de klok van vier opeens weer in zicht en wordt voorbijgereden.

Op dag drie nadert Aurora tot op één minuut, maar slaagt er niet in te passeren. De Nederlanders richten hun aandacht op het verbreken van het baanrecord en schrijven: ,,De kans dat we morgen finishen is niet groot: 830 kilometer in één dag zou een record betekenen.”

De laatste dag. De racers krijgen hoop. ,,We liggen vijftien minuten voor. Er is regen voorspeld. We durven niet hard te rijden om battery power te sparen voor het slechte weer. Onze voorsprong blijft onveranderd. Nog 280 kilometer… Het weer blijft goed. Nog vijftig kilometer… Willen we vandaag nog winnen, dan mogen we maximaal tien minuten na 17.00 uur de end of timing passeren. Meerdere helikopters met cameraploegen vliegen naast ons. Het konvooi volgwagens groeit tot vijftien auto’s. 17.08 uur, 17.09… Ramon begint te juichen. We rijden nog een paar tellen door en springen uit de auto: We won!!!” Het is 17:09:20 uur.

Parade

Op woensdag 28 november, en dag na de parade waarin de voertuigen onder politie-ecorte naar het stadhuis van Adelaide zoefden, blikt teamlid Rosalie Puiman nog eens terug op de race. ,,De parade viel nogal tegen”, vindt ze. ,,Weinig mensen langs de weg, de auto’s zelf waren ook stil. Misschien had er een bandje bij gemoeten.”

Het team heeft in de tussentijd een hele reeks records op haar naam gesteld, waaronder grootste dagafstand (830 kilometer), topsnelheid (ruim honderd kilometer per uur) en een nieuw baanrecord (vier dagen). Bovendien won Alpha Centauri een reeks ontwerpprijzen, waaronder de eerste prijs in de categorie development class en de Michelin Safety Award. Maar bovenal: de wisseltrofee.

,,Een gigantische wereldbol met een zonnetje erboven”, beschrijft Puiman. ,,Hij weegt 55 kilo.” Voor Aurora zijn de druiven zuur. ,,De vorige editie wonnen zij, maar toen werd de beker niet uitgereikt.” Het team van Honda, dat in 1996 won, had de beker niet terugbezorgd.

Leeft de race % ook nu, na afloop – wel een beetje in Adelaide? Puiman: ,,We worden op straat aangesproken en iedereen weet ervan. Veel mensen hier hebben ook een Nederlandse achtergrond.” Bovendien bleek de burgemeester een grote fan. ,,Hij was oprecht dolgelukkig met een teamshirt.”

Een tocht langs krokodillen en koala’s is er de komende, laatste dagen in Australië niet bij voor het team. De leden worden overspoeld door de pers. ,,Eerst maar eens een beetje bijslapen”, neemt Puiman zich voor, ,,en dan volgende week terug naar Nederland.”