In oktober 1994 verdwijnen drie filmstudenten in de bossen rond Burkittsville, Maryland, terwijl ze bezig zijn met het maken van een documentaire. Een jaar later wordt het beeldmateriaal gevonden…
Met deze sobere mededeling begint The Blair Witch Project, een film die in Amerika in no time een cultstatus bereikte en vanaf 7 oktober te zien is in de Nederlandse bioscopen.
Ed Sanchez en Dan Myrick maakten een film die (bijna) zonder bloed, zonder special effects en zonder doorkliefde rondborstige babes toch huiveringwekkend is. Hun urban legend over een heks in een klein dorp bewijst maar weer dat het met horror is als met erotiek: wat je niet ziet spreekt het meest tot de verbeelding.
Het horrorgenre is op sterven na dood. Legendarische films als The Omen en The Exorcist zijn alweer decennia oud en nieuwe producties als I still know what you did last summer zijn eerder leuk dan eng. Het lijkt wel alsof geen regisseur meer iets anders kan bedenken dan teenslashing met bebloede hakbijlen.
The Blair Witch Project, kortweg TBWP, wordt de redding van het genre genoemd. Niet slecht voor anderhalf uur schimmige, beverige beelden. Maar TBWP is dan ook veel meer dan alleen een film. De voorgeschiedenis, die in de film slechts in bedekte termen naar voren komt, wordt breed uitgemeten op de website (www.blairwitch.com). Met tijdbalken, geluidsfragmenten en achtergronden wordt zorgvuldig een illusie opgebouwd die bijna niet van echt is te onderscheiden. Niet eerder speelde een website zo een instrumentele rol in het succes van een film.
Comedy
De webite geeft uitgebreide informatie over de film en haar makers. Even voor de duidelijkheid: met de film wordt hier de documentaire bedoeld die de drie studenten wilden maken. Bij het aanklikken van de makers krijgen we dus kinderfoto’s en vakantiekiekjes te zien van de acteurs Heather Donahue, Michael Williams en Joshua Leonard.
Aan alles is gedacht: een interview met een huilende moeder, beelden van de hoofdstraat van Burkittsville en passages uit het dagboek dat een van de drie tijdens het project bijhield.
Voor de kijker is het bijna onmogelijk echt van nep te onderscheiden. Zo zijn de beelden niet professioneel gemaakt, maar amateuristisch: ze zijn door de acteurs zelf opgenomen. De paniek die zich langzamerhand meester maakt van de personages is niet gespeeld maar oprecht. Voeg daar nog aan toe dat de gebruikte namen ook de werkelijke namen van de acteurs zijn en de verwarring is compleet.
De totstandkoming van de film is dan ook uiterst onconventioneel: geen script, slechts wat richtlijnen. Deacteurs werden keer op keer verrast door de schrijvers. Ze werden met z’n drieën met een draaiende videocamera in de bossen neergezet met de opdracht zoveel mogelijk te filmen. In hun contracten stond dat ze lastig gevallen en bang gemaakt zouden worden maar dat echt gevaar zou worden vermeden.
Het leverde merkwaardige toestanden op. ,,Wij zaten te eten bij Chichi’s, terwijl buiten onze film voor ons werd opgenomen”, zegt schrijver Dan Myrick in een interview in de Orlando Sentinel.
Het meeste werk kwam pas na de opnames. Uit twintig uur videomateriaal moest een film van anderhalf uur worden gedestilleerd. ,,Het was ons lange tijd niet duidelijk of we een horror of een comedy aan het maken waren”, beschrijft Myrick de ongewone situatie.
Dan Myrick en mede-scriptschrijver Ed Sanchez studeerden in 1993 af aan de filmacademie van Florida. Het idee voor TBWP was al in 1991 geconcipieerd maar ging een tijdje in de ijskast toen beiden met andere projecten bezig waren. Myrick: ,,Op een dag realiseerde ik me dat ik niet wilde doen wat ik deed en dat hetzelfde gold voor Ed. Toen heb ik hem gebeld en gezegd dat we de woods movie moesten maken.” Geld was het grootste pobleem. ,,We zaten gewoon aan de grond en dit was het beste low budget idee dat we hadden”, zegt Sanchez over TBWP.
Het maken van de film kostte uiteindelijk maar een half miljoen dollar, zo goed als niets op Hollywoodschaal, en is hard op weg om 150 miljoen binnen te halen. De film is dan ook professioneel gehyped. De website werd een bedevaartsoord voor allerlei nieuwsgierigen, variërend van filmliefhebbers tot heksen (ze bestaan, mensen die denken dat ze een heks zijn). Artisan Entertainment, dat de rechten kocht, verbood de acteurs interviews met de pers, omdat het publiek moest blijven geloven dat ze dood waren, of op zijn minst verdwenen. Het kleine dorp Burkittsville, met minder dan 200 inwoners, werd overspoeld door horden filmadepten die hoopten een glimp van de heks of de mysterieuze dorpsbewoners op te vangen. Massaal trok men er de bossen in terwijl de film in werkelijkheid heel ergens anders is opgenomen.
De producenten hebben overigens nooit ontkend dat de mythe van de heks van Blair van A tot Z is verzonnen, maar de wil om erin te geloven blijkt bij het publiek sterker dan de realiteitszin.
The Blair Witch Project gaat donderdag 7 oktober in première, onder meer in Lantaarn/Venster (Rotterdam) en het Haags Filmhuis.
,,,,,,
Met deze sobere mededeling begint The Blair Witch Project, een film die in Amerika in no time een cultstatus bereikte en vanaf 7 oktober te zien is in de Nederlandse bioscopen.
Ed Sanchez en Dan Myrick maakten een film die (bijna) zonder bloed, zonder special effects en zonder doorkliefde rondborstige babes toch huiveringwekkend is. Hun urban legend over een heks in een klein dorp bewijst maar weer dat het met horror is als met erotiek: wat je niet ziet spreekt het meest tot de verbeelding.
Het horrorgenre is op sterven na dood. Legendarische films als The Omen en The Exorcist zijn alweer decennia oud en nieuwe producties als I still know what you did last summer zijn eerder leuk dan eng. Het lijkt wel alsof geen regisseur meer iets anders kan bedenken dan teenslashing met bebloede hakbijlen.
The Blair Witch Project, kortweg TBWP, wordt de redding van het genre genoemd. Niet slecht voor anderhalf uur schimmige, beverige beelden. Maar TBWP is dan ook veel meer dan alleen een film. De voorgeschiedenis, die in de film slechts in bedekte termen naar voren komt, wordt breed uitgemeten op de website (www.blairwitch.com). Met tijdbalken, geluidsfragmenten en achtergronden wordt zorgvuldig een illusie opgebouwd die bijna niet van echt is te onderscheiden. Niet eerder speelde een website zo een instrumentele rol in het succes van een film.
Comedy
De webite geeft uitgebreide informatie over de film en haar makers. Even voor de duidelijkheid: met de film wordt hier de documentaire bedoeld die de drie studenten wilden maken. Bij het aanklikken van de makers krijgen we dus kinderfoto’s en vakantiekiekjes te zien van de acteurs Heather Donahue, Michael Williams en Joshua Leonard.
Aan alles is gedacht: een interview met een huilende moeder, beelden van de hoofdstraat van Burkittsville en passages uit het dagboek dat een van de drie tijdens het project bijhield.
Voor de kijker is het bijna onmogelijk echt van nep te onderscheiden. Zo zijn de beelden niet professioneel gemaakt, maar amateuristisch: ze zijn door de acteurs zelf opgenomen. De paniek die zich langzamerhand meester maakt van de personages is niet gespeeld maar oprecht. Voeg daar nog aan toe dat de gebruikte namen ook de werkelijke namen van de acteurs zijn en de verwarring is compleet.
De totstandkoming van de film is dan ook uiterst onconventioneel: geen script, slechts wat richtlijnen. Deacteurs werden keer op keer verrast door de schrijvers. Ze werden met z’n drieën met een draaiende videocamera in de bossen neergezet met de opdracht zoveel mogelijk te filmen. In hun contracten stond dat ze lastig gevallen en bang gemaakt zouden worden maar dat echt gevaar zou worden vermeden.
Het leverde merkwaardige toestanden op. ,,Wij zaten te eten bij Chichi’s, terwijl buiten onze film voor ons werd opgenomen”, zegt schrijver Dan Myrick in een interview in de Orlando Sentinel.
Het meeste werk kwam pas na de opnames. Uit twintig uur videomateriaal moest een film van anderhalf uur worden gedestilleerd. ,,Het was ons lange tijd niet duidelijk of we een horror of een comedy aan het maken waren”, beschrijft Myrick de ongewone situatie.
Dan Myrick en mede-scriptschrijver Ed Sanchez studeerden in 1993 af aan de filmacademie van Florida. Het idee voor TBWP was al in 1991 geconcipieerd maar ging een tijdje in de ijskast toen beiden met andere projecten bezig waren. Myrick: ,,Op een dag realiseerde ik me dat ik niet wilde doen wat ik deed en dat hetzelfde gold voor Ed. Toen heb ik hem gebeld en gezegd dat we de woods movie moesten maken.” Geld was het grootste pobleem. ,,We zaten gewoon aan de grond en dit was het beste low budget idee dat we hadden”, zegt Sanchez over TBWP.
Het maken van de film kostte uiteindelijk maar een half miljoen dollar, zo goed als niets op Hollywoodschaal, en is hard op weg om 150 miljoen binnen te halen. De film is dan ook professioneel gehyped. De website werd een bedevaartsoord voor allerlei nieuwsgierigen, variërend van filmliefhebbers tot heksen (ze bestaan, mensen die denken dat ze een heks zijn). Artisan Entertainment, dat de rechten kocht, verbood de acteurs interviews met de pers, omdat het publiek moest blijven geloven dat ze dood waren, of op zijn minst verdwenen. Het kleine dorp Burkittsville, met minder dan 200 inwoners, werd overspoeld door horden filmadepten die hoopten een glimp van de heks of de mysterieuze dorpsbewoners op te vangen. Massaal trok men er de bossen in terwijl de film in werkelijkheid heel ergens anders is opgenomen.
De producenten hebben overigens nooit ontkend dat de mythe van de heks van Blair van A tot Z is verzonnen, maar de wil om erin te geloven blijkt bij het publiek sterker dan de realiteitszin.
The Blair Witch Project gaat donderdag 7 oktober in première, onder meer in Lantaarn/Venster (Rotterdam) en het Haags Filmhuis.
Met deze sobere mededeling begint The Blair Witch Project, een film die in Amerika in no time een cultstatus bereikte en vanaf 7 oktober te zien is in de Nederlandse bioscopen.
Ed Sanchez en Dan Myrick maakten een film die (bijna) zonder bloed, zonder special effects en zonder doorkliefde rondborstige babes toch huiveringwekkend is. Hun urban legend over een heks in een klein dorp bewijst maar weer dat het met horror is als met erotiek: wat je niet ziet spreekt het meest tot de verbeelding.
Het horrorgenre is op sterven na dood. Legendarische films als The Omen en The Exorcist zijn alweer decennia oud en nieuwe producties als I still know what you did last summer zijn eerder leuk dan eng. Het lijkt wel alsof geen regisseur meer iets anders kan bedenken dan teenslashing met bebloede hakbijlen.
The Blair Witch Project, kortweg TBWP, wordt de redding van het genre genoemd. Niet slecht voor anderhalf uur schimmige, beverige beelden. Maar TBWP is dan ook veel meer dan alleen een film. De voorgeschiedenis, die in de film slechts in bedekte termen naar voren komt, wordt breed uitgemeten op de website (www.blairwitch.com). Met tijdbalken, geluidsfragmenten en achtergronden wordt zorgvuldig een illusie opgebouwd die bijna niet van echt is te onderscheiden. Niet eerder speelde een website zo een instrumentele rol in het succes van een film.
Comedy
De webite geeft uitgebreide informatie over de film en haar makers. Even voor de duidelijkheid: met de film wordt hier de documentaire bedoeld die de drie studenten wilden maken. Bij het aanklikken van de makers krijgen we dus kinderfoto’s en vakantiekiekjes te zien van de acteurs Heather Donahue, Michael Williams en Joshua Leonard.
Aan alles is gedacht: een interview met een huilende moeder, beelden van de hoofdstraat van Burkittsville en passages uit het dagboek dat een van de drie tijdens het project bijhield.
Voor de kijker is het bijna onmogelijk echt van nep te onderscheiden. Zo zijn de beelden niet professioneel gemaakt, maar amateuristisch: ze zijn door de acteurs zelf opgenomen. De paniek die zich langzamerhand meester maakt van de personages is niet gespeeld maar oprecht. Voeg daar nog aan toe dat de gebruikte namen ook de werkelijke namen van de acteurs zijn en de verwarring is compleet.
De totstandkoming van de film is dan ook uiterst onconventioneel: geen script, slechts wat richtlijnen. Deacteurs werden keer op keer verrast door de schrijvers. Ze werden met z’n drieën met een draaiende videocamera in de bossen neergezet met de opdracht zoveel mogelijk te filmen. In hun contracten stond dat ze lastig gevallen en bang gemaakt zouden worden maar dat echt gevaar zou worden vermeden.
Het leverde merkwaardige toestanden op. ,,Wij zaten te eten bij Chichi’s, terwijl buiten onze film voor ons werd opgenomen”, zegt schrijver Dan Myrick in een interview in de Orlando Sentinel.
Het meeste werk kwam pas na de opnames. Uit twintig uur videomateriaal moest een film van anderhalf uur worden gedestilleerd. ,,Het was ons lange tijd niet duidelijk of we een horror of een comedy aan het maken waren”, beschrijft Myrick de ongewone situatie.
Dan Myrick en mede-scriptschrijver Ed Sanchez studeerden in 1993 af aan de filmacademie van Florida. Het idee voor TBWP was al in 1991 geconcipieerd maar ging een tijdje in de ijskast toen beiden met andere projecten bezig waren. Myrick: ,,Op een dag realiseerde ik me dat ik niet wilde doen wat ik deed en dat hetzelfde gold voor Ed. Toen heb ik hem gebeld en gezegd dat we de woods movie moesten maken.” Geld was het grootste pobleem. ,,We zaten gewoon aan de grond en dit was het beste low budget idee dat we hadden”, zegt Sanchez over TBWP.
Het maken van de film kostte uiteindelijk maar een half miljoen dollar, zo goed als niets op Hollywoodschaal, en is hard op weg om 150 miljoen binnen te halen. De film is dan ook professioneel gehyped. De website werd een bedevaartsoord voor allerlei nieuwsgierigen, variërend van filmliefhebbers tot heksen (ze bestaan, mensen die denken dat ze een heks zijn). Artisan Entertainment, dat de rechten kocht, verbood de acteurs interviews met de pers, omdat het publiek moest blijven geloven dat ze dood waren, of op zijn minst verdwenen. Het kleine dorp Burkittsville, met minder dan 200 inwoners, werd overspoeld door horden filmadepten die hoopten een glimp van de heks of de mysterieuze dorpsbewoners op te vangen. Massaal trok men er de bossen in terwijl de film in werkelijkheid heel ergens anders is opgenomen.
De producenten hebben overigens nooit ontkend dat de mythe van de heks van Blair van A tot Z is verzonnen, maar de wil om erin te geloven blijkt bij het publiek sterker dan de realiteitszin.
The Blair Witch Project gaat donderdag 7 oktober in première, onder meer in Lantaarn/Venster (Rotterdam) en het Haags Filmhuis.
Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?
delta@tudelft.nl
Comments are closed.