Wat maakt Delft uniek

Zo erg miste ik Delft. Inmiddels woon ik alweer zeven jaar in Leiden en voel ik me daar prima thuis. Ik hoef niet meer te huilen als ik door Delft loop.

Als ik nu terugkom, dan merk ik vooral op wat er is veranderd. In het postkantoor waar ik mijn OV-kaart haalde zit nu een hip restaurant. De collegezaal waar ik analyse volgde, heeft na een verbouwing geen krijtbord meer. De straat van mijn studentenhuis zit vol met vreemde winkels. En de Mekelweg is nauwelijks meer te herkennen met dat gras en die trambaan in aanbouw.

Maar eigenlijk valt me vooral op hoeveel hetzelfde is gebleven. Het schoolbord is weg, maar de sommen bij analyse zijn niets veranderd. De docenten klagen nog altijd over de aantallen studenten (al waren dat er vroeger bij wiskunde te weinig en nu juist te veel). Op het IO-festival spelen er nog steeds onbekende bands die misschien wel eens heel beroemd kunnen worden. En studenten lijken als altijd bezig met buffelen voor tentamens, een legendarisch lustrum en een uit de hand gelopen hobby-project.

Wat maakt Delft nu zo anders dan andere studentensteden? Is het de we-klussen-het-wel-even-mentaliteit? Is het dat bizar lage percentage meisjes? Is het de verzameling slimme bèta’s die eindelijk tussen hun zielsverwanten zit? Ik herinner me hoe bij een landelijke bijeenkomst studenten uit andere steden mopperden dat je de Delftenaren altijd herkende aan hun grote mond en bravoure. Maar ondertussen deden die Delftenaren wel mooi het meeste werk.

Mijn Delftse ingenieurstitel draag ik dan ook met trots en ik word boos als mensen me als drs. aanschrijven (gek genoeg vind ik het een stuk minder erg als iemand mijn doctorstitel vergeet). Delft met zijn TU blijft voor mij de stad die me vormde. De docenten bij wiskunde die me lieten zien hoe mooi hun vak is en volop de tijd namen voor extra uitleg. Het wilde studentenhuis waar ik als braafste meisje van de klas terechtkwam. De cursus kleinkunst bij het cultureel centrum die me leerde om een verhaal te vertellen. De jaren als student bij Delta. Ik heb zoveel kunnen proberen in die tijd, en als er iets mislukte, dan ging je vrolijk verder met iets nieuws. Als ik aan al die dingen terugdenk, moet ik toch weer bijna huilen van heimwee.

Misschien kun je alleen maar zo van een stad houden als je er bent weggegaan. Altijd als ik in Delft loop, heb ik weer even dat gevoel dat de wereld openligt. Dat alles nog kan. Ik weet niet of dat nu aan de stad ligt, of aan mij. Maar het is een goede reden om vaak en graag terug te komen.