Waarom? Daarom!

Maar waarom werkt een spel als ‘Duckhunt’ niet op een TFT-scherm?

Volgens Siebe Datema, vijfdejaars technische informatica, geldt dit probleem niet alleen voor ‘Duckhunt’. “Alle moderne tv-spelletjes wachten tot ze de straal van het elektronenkanon langs zien schieten over het beeld. De gun weet exact waar de straal zich bevindt en dus op welk doel gericht wordt. Het aantal vijanden op het scherm maakt dan ook niet meer uit. (Dit was bij ‘Duckhunt’ nog wel een probleem: hoe meer ‘vijandige’ eenden in beeld, hoe langer het beeld zwart moest zijn tijdens het overhalen van de trekker. De hogere levels in het spelletje werden er dus niet spannender op.) Een TFT-scherm heeft echter geen elektronenkanon en bovendien worden alle punten op het beeldscherm tegelijkertijd aangestuurd. Spelletjes die voor tv-schermen zijn ontworpen kunnen hier dus helemaal niks mee. Ook bij de 100-hertz-tv gaat het mis: daar gaat het beeld twee maal sneller dan het geweer denkt.”

Genoeg over Duckhunt. Op de vraag van twee weken geleden: Hoe kan het dat je handen hun (vieze) geur verliezen als je ze met een metalen ‘zeepje’ wast? werd al voorzichtig gesuggereerd dat het heeft te maken met de elektrische lading van het metaal; die zou de geurdeeltjes van je handen wegtrekken. “Onzin”, zegt Frederik de Wit, promovendus aan het Netherlands Institute for Metals Research. “Voor de zeepjes wordt roestvast staal gebruikt. Dat betekent dat er in het staal een zodanig hoge hoeveelheid chroom zit, dat er in een huis-tuin-en-keukenomgeving binnen een paar milliseconden een chroomoxidehuid onstaat, die in aanraking met water weer hydrateert tot hydroxides. Misschien hechten de stankmoleculen zich liever hieraan dan aan de moleculen van je hand, of vallen ze uiteen bij contact met de (hydr)oxides. Misschien is het chroomoxide-oppervlak ook wel simpelweg zo ruw, dat het werkt als een schuursponsje. In ieder geval heeft elektrische lading er volgens mij niks mee te maken.”

Op de vraag of het zeepje slijt heeft hij ook zijn antwoord klaar: “Oxides groeien meteen weer aan als ze beschadigd raken, maar of er in dit geval van beschadiging sprake is; het wrijven over je handen stelt voor het materiaal niks voor.”

Tijd voor een nieuwe vraag. Nadat zijn rugzak in de regen doorweekt is geraakt, vraagt Martin Tenpierik, afgestudeerd bouwkundestudent zich af: Hoe komt het dat papier dat nat is geweest niet meer terugkeert in zijn oude staat, maar dik en gebobbeld blijft? (IK)

Reacties of nieuwe vragen kun je wekelijks vóór maandag 16.00 uur mailen naar: waarom_daarom@yahoo.com. Maximaal vijftig woorden, en vergeet je naam, studie en studiejaar niet te vermelden!

Hoe de software van het programma ‘Duckhunt’ weet waar je je geweer op richt, weten we intussen wel – zelfs als er niet één eend, maar twee eenden over het beeldscherm fladderen. Maar waarom werkt een spel als ‘Duckhunt’ niet op een TFT-scherm?

Volgens Siebe Datema, vijfdejaars technische informatica, geldt dit probleem niet alleen voor ‘Duckhunt’. “Alle moderne tv-spelletjes wachten tot ze de straal van het elektronenkanon langs zien schieten over het beeld. De gun weet exact waar de straal zich bevindt en dus op welk doel gericht wordt. Het aantal vijanden op het scherm maakt dan ook niet meer uit. (Dit was bij ‘Duckhunt’ nog wel een probleem: hoe meer ‘vijandige’ eenden in beeld, hoe langer het beeld zwart moest zijn tijdens het overhalen van de trekker. De hogere levels in het spelletje werden er dus niet spannender op.) Een TFT-scherm heeft echter geen elektronenkanon en bovendien worden alle punten op het beeldscherm tegelijkertijd aangestuurd. Spelletjes die voor tv-schermen zijn ontworpen kunnen hier dus helemaal niks mee. Ook bij de 100-hertz-tv gaat het mis: daar gaat het beeld twee maal sneller dan het geweer denkt.”

Genoeg over Duckhunt. Op de vraag van twee weken geleden: Hoe kan het dat je handen hun (vieze) geur verliezen als je ze met een metalen ‘zeepje’ wast? werd al voorzichtig gesuggereerd dat het heeft te maken met de elektrische lading van het metaal; die zou de geurdeeltjes van je handen wegtrekken. “Onzin”, zegt Frederik de Wit, promovendus aan het Netherlands Institute for Metals Research. “Voor de zeepjes wordt roestvast staal gebruikt. Dat betekent dat er in het staal een zodanig hoge hoeveelheid chroom zit, dat er in een huis-tuin-en-keukenomgeving binnen een paar milliseconden een chroomoxidehuid onstaat, die in aanraking met water weer hydrateert tot hydroxides. Misschien hechten de stankmoleculen zich liever hieraan dan aan de moleculen van je hand, of vallen ze uiteen bij contact met de (hydr)oxides. Misschien is het chroomoxide-oppervlak ook wel simpelweg zo ruw, dat het werkt als een schuursponsje. In ieder geval heeft elektrische lading er volgens mij niks mee te maken.”

Op de vraag of het zeepje slijt heeft hij ook zijn antwoord klaar: “Oxides groeien meteen weer aan als ze beschadigd raken, maar of er in dit geval van beschadiging sprake is; het wrijven over je handen stelt voor het materiaal niks voor.”

Tijd voor een nieuwe vraag. Nadat zijn rugzak in de regen doorweekt is geraakt, vraagt Martin Tenpierik, afgestudeerd bouwkundestudent zich af: Hoe komt het dat papier dat nat is geweest niet meer terugkeert in zijn oude staat, maar dik en gebobbeld blijft? (IK)

Reacties of nieuwe vragen kun je wekelijks vóór maandag 16.00 uur mailen naar: waarom_daarom@yahoo.com. Maximaal vijftig woorden, en vergeet je naam, studie en studiejaar niet te vermelden!