Vliegtuigsensoren

r.ir. M. Verhaegen

Tussenstand: nog precies twee jaar te gaan

“Ik werk aan foutdetectiesystemen in vliegtuigen. Computers in vliegtuigen zijn heel trage dingen. Er zitten geen geavanceerde processoren in zoals in een pc. Je moet daardoor extra slimme en efficiënte programma’s ontwikkelen. Dat is uitdagend, zeker omdat je bezig bent de vliegveiligheid te verhogen.

Voor mijn onderzoek gebruik ik onder andere het Bijlmerrampscenario. Voor dit scenario is een wiskundig model beschikbaar dat door de TU Delft ontwikkeld is. Het geeft aan hoe verschillende sensorsignalen, zoals snelheid, hoogte en vlieghoek aan elkaar en de standen van de verschillende stuurvlakken zijn gerelateerd. Verdeeld over het vliegtuig zijn er tientallen van zulke sensoren en stuurvlakken.

Ik probeer het foutdetectiesysteem zodanig aan te passen dat piloten bij problemen precies weten wat er aan de hand is, en hoe ze het beste kunnen reageren. Dit doe ik door de inkomende informatie op elkaar af te stemmen. Hierbij houd ik er rekening mee dat sensoren wel eens verkeerde signalen doorgeven, signalen die fysisch onmogelijk zijn. Het systeem moet zo geprogrammeerd zijn dat het onmogelijke combinaties detecteert, bijvoorbeeld als een sensor aangeeft dat het vliegtuig heel snel stijgt terwijl die vlieghoek bij de gegeven snelheid onmogelijk is. Bij de Bijlmerramp kregen de piloten ook verkeerde informatie. Ze wisten niet dat er twee motoren van de rechtervleugel waren afgebroken. Ze dachten gewoon dat ze niet meer werkten. Hierdoor hebben ze foute beslissingen genomen en zijn ze neergestort.

Na mijn promotie wil ik graag in het bedrijfsleven aan de gang met mijn expertise. Dat is over twee jaar. Ik loop precies op schema. Vlak na mijn studie elektrotechniek hier in Delft, heb ik vier maanden gewerkt als onderzoeksmedewerker aan een soortgelijk project. Daarna kon ik meteen als promovendus beginnen.

Overigens is het niet zo dat ik nou echt iets heb met vliegtuigen, zoals veel mensen op de faculteit Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek. Ik zie ze puur als case waarop ik de ontwikkelde foutdetectiesystemen kan toepassen. Deze systemen kunnen ook voor allerlei andere doeleinden gebruikt worden. Auto’s bijvoorbeeld, of autonome voertuigen, voertuigen die zich zelfstandig op land, in de zee of in de lucht kunnen verplaatsen.

Naast onderzoek ben je als promovendus veel bezig met onderwijstaken. Ik heb al drie studenten gehad die bij mij zijn afgestudeerd en ben nu aan de vierde toe. Studenten van andere vakgroepen probeer ik ook enthousiast te maken voor dit onderwerp. Daarom heb ik een poster aan de deur hangen met mijn onderzoek.” (TvD)

Redouane Hallouzi (Foto: Sam Rentmeester/FMAX)

Naam: Redouane Hallouzi

Nationaliteit: Nederlandse

Leeftijd: 25 jaar

Onderwerp: Foutdetectiesystemen in vliegtuigen

Promotor: prof.dr.ir. M. Verhaegen

Tussenstand: nog precies twee jaar te gaan

“Ik werk aan foutdetectiesystemen in vliegtuigen. Computers in vliegtuigen zijn heel trage dingen. Er zitten geen geavanceerde processoren in zoals in een pc. Je moet daardoor extra slimme en efficiënte programma’s ontwikkelen. Dat is uitdagend, zeker omdat je bezig bent de vliegveiligheid te verhogen.

Voor mijn onderzoek gebruik ik onder andere het Bijlmerrampscenario. Voor dit scenario is een wiskundig model beschikbaar dat door de TU Delft ontwikkeld is. Het geeft aan hoe verschillende sensorsignalen, zoals snelheid, hoogte en vlieghoek aan elkaar en de standen van de verschillende stuurvlakken zijn gerelateerd. Verdeeld over het vliegtuig zijn er tientallen van zulke sensoren en stuurvlakken.

Ik probeer het foutdetectiesysteem zodanig aan te passen dat piloten bij problemen precies weten wat er aan de hand is, en hoe ze het beste kunnen reageren. Dit doe ik door de inkomende informatie op elkaar af te stemmen. Hierbij houd ik er rekening mee dat sensoren wel eens verkeerde signalen doorgeven, signalen die fysisch onmogelijk zijn. Het systeem moet zo geprogrammeerd zijn dat het onmogelijke combinaties detecteert, bijvoorbeeld als een sensor aangeeft dat het vliegtuig heel snel stijgt terwijl die vlieghoek bij de gegeven snelheid onmogelijk is. Bij de Bijlmerramp kregen de piloten ook verkeerde informatie. Ze wisten niet dat er twee motoren van de rechtervleugel waren afgebroken. Ze dachten gewoon dat ze niet meer werkten. Hierdoor hebben ze foute beslissingen genomen en zijn ze neergestort.

Na mijn promotie wil ik graag in het bedrijfsleven aan de gang met mijn expertise. Dat is over twee jaar. Ik loop precies op schema. Vlak na mijn studie elektrotechniek hier in Delft, heb ik vier maanden gewerkt als onderzoeksmedewerker aan een soortgelijk project. Daarna kon ik meteen als promovendus beginnen.

Overigens is het niet zo dat ik nou echt iets heb met vliegtuigen, zoals veel mensen op de faculteit Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek. Ik zie ze puur als case waarop ik de ontwikkelde foutdetectiesystemen kan toepassen. Deze systemen kunnen ook voor allerlei andere doeleinden gebruikt worden. Auto’s bijvoorbeeld, of autonome voertuigen, voertuigen die zich zelfstandig op land, in de zee of in de lucht kunnen verplaatsen.

Naast onderzoek ben je als promovendus veel bezig met onderwijstaken. Ik heb al drie studenten gehad die bij mij zijn afgestudeerd en ben nu aan de vierde toe. Studenten van andere vakgroepen probeer ik ook enthousiast te maken voor dit onderwerp. Daarom heb ik een poster aan de deur hangen met mijn onderzoek.” (TvD)