Versailles

Het gala vindt plaats in de Orangerie, de winteropslagplaats voor de sinaasappelbomen van Lodewijk de veertiende. Wanneer het in zicht komt verstomt het gekwebbel. Het gebouw is spectaculair. Grote trappen leiden tot in een enorme, gewelfde ruimte, van ruim tien meter hoog. Metershoge deuren geven toegang tot een tuin die vervolgens uitmondt in een vijver. In het bijzijn van Louis Quatorze werd niet gezeten, gegroet of de hoed afgenomen zonder diens uitdrukkelijke toestemming. Sinaasappelbomen hadden kennelijk een streepje bij hem voor.

Het is allemaal groot, groter, grootst. Vooral financieel. Alleen al de huur van de Orangerie bedraagt twee ton. Heb je daarnaast nog Lee Towers en Henk Westbroek, een bovenmaatse disco en Franse catering, dan bedraagt de totale begroting al gauw een half miljoen. Ondanks dit bedrag is de witte wijn al om vier uur op, een van de weinige dissonanten van de avond.

Een kaartje kost 235 gulden per paar, maar tel daar vervoer, hotelovernachtingen, restaurants en champagne bij op en je komt al snel op een kleine duizend gulden per persoon. Het studentenbudget wordt hiermee ver overschreden, maar er wordt niet gezeurd. Voor een viering van dit formaat hebben de feestgangers het graag over hun rekening te plunderen.

Ook een groot aantal reünisten is komen opdagen. Zeventig-plussers schuifelen trots door de gewelfde ruimte. Met de vingers in de oren, want de Orangerie is niet met het oog op een goede akoestiek gebouwd. De disco wordt door de oudjes angstvallig gemeden. Maar wie zich terugtrekt naar de andere kant van het gebouw, loopt gelukkig recht in de armen van Lee, die à raison de zeventienduizend gulden ‘You are the Best‘ zingt.

Om zes uur ’s ochtends is de koek op. Plukjes mensen verlaten, tegen elkaar geleund, het terrein. Het gala is voorbij. Op pijnlijke voeten gaat het richting station. Voor de meesten lonkt een hotelbed. Een enkeling pakt zijn spullen bij elkaar en steekt de duim in de lucht. Om naar huis te liften.

,,

Zaterdagavond. Parijs biedt een merkwaardige aanblik. Temidden van de Pinksterweekendtoeristen wandelen honderden Virgilianen rond in het Quartier Latin of op het Île de la Cité. Gestoken in galakostuum, op zoek naar een restaurant, alvorens in de metro te stappen op weg naar hun Eeuwgala, in Versailles. Hoewel ze toeristen kennen in alle vormen en maten, kijken de Parijzenaars ervan op. Per halte neemt het aantal feestgangers toe. Vanaf het eindstation gaat een stoet van tweeduizend mensen richting het Paleis van de Zonnekoning.

Het gala vindt plaats in de Orangerie, de winteropslagplaats voor de sinaasappelbomen van Lodewijk de veertiende. Wanneer het in zicht komt verstomt het gekwebbel. Het gebouw is spectaculair. Grote trappen leiden tot in een enorme, gewelfde ruimte, van ruim tien meter hoog. Metershoge deuren geven toegang tot een tuin die vervolgens uitmondt in een vijver. In het bijzijn van Louis Quatorze werd niet gezeten, gegroet of de hoed afgenomen zonder diens uitdrukkelijke toestemming. Sinaasappelbomen hadden kennelijk een streepje bij hem voor.

Het is allemaal groot, groter, grootst. Vooral financieel. Alleen al de huur van de Orangerie bedraagt twee ton. Heb je daarnaast nog Lee Towers en Henk Westbroek, een bovenmaatse disco en Franse catering, dan bedraagt de totale begroting al gauw een half miljoen. Ondanks dit bedrag is de witte wijn al om vier uur op, een van de weinige dissonanten van de avond.

Een kaartje kost 235 gulden per paar, maar tel daar vervoer, hotelovernachtingen, restaurants en champagne bij op en je komt al snel op een kleine duizend gulden per persoon. Het studentenbudget wordt hiermee ver overschreden, maar er wordt niet gezeurd. Voor een viering van dit formaat hebben de feestgangers het graag over hun rekening te plunderen.

Ook een groot aantal reünisten is komen opdagen. Zeventig-plussers schuifelen trots door de gewelfde ruimte. Met de vingers in de oren, want de Orangerie is niet met het oog op een goede akoestiek gebouwd. De disco wordt door de oudjes angstvallig gemeden. Maar wie zich terugtrekt naar de andere kant van het gebouw, loopt gelukkig recht in de armen van Lee, die à raison de zeventienduizend gulden ‘You are the Best‘ zingt.

Om zes uur ’s ochtends is de koek op. Plukjes mensen verlaten, tegen elkaar geleund, het terrein. Het gala is voorbij. Op pijnlijke voeten gaat het richting station. Voor de meesten lonkt een hotelbed. Een enkeling pakt zijn spullen bij elkaar en steekt de duim in de lucht. Om naar huis te liften.