Vergaderen

br />
Daar zaten we weer. Eerst een rondje stand van zaken. De professor die eruit zag als een bosmuisje, sprak monotoon alsof hij een eeuwenoud gebed prevelde. Niemand luisterde naar zijn meanderen van bijzin naar bijzin. De man naast hem, altijd met opzichtige stropdas, schreeuwde me wakker met zijn succesverhalen.

Na een uur was de stand van zaken geïnventariseerd. Agendapunt 2. Een mollige professor die naast me zat, vertelde een anekdote die geen enkele relatie had met agendapunt 2. Een jonge onderzoeker die tot nu toe niets had gezegd, ‘had laatst in de krant gelezen dat…’

Kennelijk waren we bij agendapunt 7 beland. Tot zijn schrik constateerde de voorzitter dat we voorliepen op het tijdsschema. ‘Dan moeten we nu maar een kwartier pauze nemen’ was de enige oplossing die hij voor dit probleem kon verzinnen.

Na de pauze wipte de mollige professor naast mij met zijn stoel. Alleen op de achterste poten hield hij zichzelf met zijn rechterhand op het tafelblad in balans. Soms liet hij los en tolde gevaarlijk.

Bij agendapunt 9 wipte de professor nog steeds. Hij boog zich voorover om iets tegen mij te zeggen en raakte uit balans. Zijn stoel gleed onder hem vandaan en hij kon zich nog net aan de tafelrand vasthouden. De stoel plofte op de grijze tapijttegels.

‘Always seeking a thrill’ grapte de mollige professor, toch wat geschrokken.

‘Vergaderen on the edge‘ zei ik toen maar, terwijl ik hem aan zijn arm omhoog hees.

Willemijn Dicke

Het zaaltje was volmaakt vierkant. Er waren grijze tapijttegels, er was hard licht van de tl-buizen en een airco zoemde. Niemand probeerde hier het vergaderen ook maar een beetje leuk te maken.

Daar zaten we weer. Eerst een rondje stand van zaken. De professor die eruit zag als een bosmuisje, sprak monotoon alsof hij een eeuwenoud gebed prevelde. Niemand luisterde naar zijn meanderen van bijzin naar bijzin. De man naast hem, altijd met opzichtige stropdas, schreeuwde me wakker met zijn succesverhalen.

Na een uur was de stand van zaken geïnventariseerd. Agendapunt 2. Een mollige professor die naast me zat, vertelde een anekdote die geen enkele relatie had met agendapunt 2. Een jonge onderzoeker die tot nu toe niets had gezegd, ‘had laatst in de krant gelezen dat…’

Kennelijk waren we bij agendapunt 7 beland. Tot zijn schrik constateerde de voorzitter dat we voorliepen op het tijdsschema. ‘Dan moeten we nu maar een kwartier pauze nemen’ was de enige oplossing die hij voor dit probleem kon verzinnen.

Na de pauze wipte de mollige professor naast mij met zijn stoel. Alleen op de achterste poten hield hij zichzelf met zijn rechterhand op het tafelblad in balans. Soms liet hij los en tolde gevaarlijk.

Bij agendapunt 9 wipte de professor nog steeds. Hij boog zich voorover om iets tegen mij te zeggen en raakte uit balans. Zijn stoel gleed onder hem vandaan en hij kon zich nog net aan de tafelrand vasthouden. De stoel plofte op de grijze tapijttegels.

‘Always seeking a thrill’ grapte de mollige professor, toch wat geschrokken.

‘Vergaderen on the edge‘ zei ik toen maar, terwijl ik hem aan zijn arm omhoog hees.

Willemijn Dicke