Valentijn

Een sluitspierfactor onder de 9,2 kan je de rest van de dag wel vergeten. Great. Bovendien borrelt er zo’n walgelijk mengsel van maagsappen, gal en half verteerde etensresten omhoog, dat je je kokhalzend naar het vomitorium spoedt. Herkenbaar? Dan heb je net weer een reclamespotje voor Valentijnsdag gehoord.

Er zijn natuurlijk ook goede redenen om vandaag iets te posten. Maandag is bijvoorbeeld de tweede vervaldatum van je telefoonrekening, en je wilt zeker weten dat de acceptgiro nét niet op tijd wordt verwerkt zodat je bij de tweede waarschuwing kunt zeggen dat de betaling en de dérde rekening elkaar hebben gekruist, dus jammer maar helaas en het zal niet meer voorkomen. Of je wilde gisteren een brief versturen, maar was het vergeten. Opties zat.

Maar een handig pakketzegel? Opgeleukte postzegels met een jeuklaagje? Va-len-tijns-dag? Verwrongen geesten prijzen dit onbenullige stukje folklore al weken aan als de belangrijkste culturele gebeurtenis van het jaar. Het gebod ,,Stuur ze een kaartje” klinkt daarbij zo indringend, dat degenen die zich niet aan deze leefregel houden voor hun bestaan moeten vrezen.

In de planmatige romantiek van de Valentijns-penoze is namelijk geen plaats voor gedraal en geschutter: er moet een deadline gehaald worden. Liefde en verzoening zijn te belangrijke zaken om aan het toeval over te laten, en een beetje marktwerking doet hier wonderen. Dus: zeven februari word je verliefd, veertien februari laat je dat weten, en over de rest word je het wel eens als de agenda’s naast elkaar zijn gelegd.

Nee, even ernstig. Om de aardigheid van Valentijnsdag in te kunnen zien, moet de hersendood minstens 24 uur van te voren zijn ingetreden. De kans daarop is dit jaar redelijk groot. Het offensief van de kaart- en zegel-pushers is zo onmenselijk stompzinnig, dat iedere blootstelling onherstelbare schade aan het centrale zenuwstelsel tot gevolg kan hebben.

Met een beetje geluk beleef je Valentijnsdag dus niet bewust. Mocht dat niet het geval zijn: geen paniek. De Valentijnsgedachte volgt de Wet van Aardbeienjam: hoe meer een cultuur zich verspreidt, hoe dunner zij wordt. En dat laagje krab je er zaterdag gewoon af.

Je verstart, het bloed trekt uit je gezicht en je mond plooit zich tot een afstotelijke grimas. Je voelt je tenen kromtrekken en lijdt spontaan aan hevige constipatie. Een sluitspierfactor onder de 9,2 kan je de rest van de dag wel vergeten. Great. Bovendien borrelt er zo’n walgelijk mengsel van maagsappen, gal en half verteerde etensresten omhoog, dat je je kokhalzend naar het vomitorium spoedt. Herkenbaar? Dan heb je net weer een reclamespotje voor Valentijnsdag gehoord.

Er zijn natuurlijk ook goede redenen om vandaag iets te posten. Maandag is bijvoorbeeld de tweede vervaldatum van je telefoonrekening, en je wilt zeker weten dat de acceptgiro nét niet op tijd wordt verwerkt zodat je bij de tweede waarschuwing kunt zeggen dat de betaling en de dérde rekening elkaar hebben gekruist, dus jammer maar helaas en het zal niet meer voorkomen. Of je wilde gisteren een brief versturen, maar was het vergeten. Opties zat.

Maar een handig pakketzegel? Opgeleukte postzegels met een jeuklaagje? Va-len-tijns-dag? Verwrongen geesten prijzen dit onbenullige stukje folklore al weken aan als de belangrijkste culturele gebeurtenis van het jaar. Het gebod ,,Stuur ze een kaartje” klinkt daarbij zo indringend, dat degenen die zich niet aan deze leefregel houden voor hun bestaan moeten vrezen.

In de planmatige romantiek van de Valentijns-penoze is namelijk geen plaats voor gedraal en geschutter: er moet een deadline gehaald worden. Liefde en verzoening zijn te belangrijke zaken om aan het toeval over te laten, en een beetje marktwerking doet hier wonderen. Dus: zeven februari word je verliefd, veertien februari laat je dat weten, en over de rest word je het wel eens als de agenda’s naast elkaar zijn gelegd.

Nee, even ernstig. Om de aardigheid van Valentijnsdag in te kunnen zien, moet de hersendood minstens 24 uur van te voren zijn ingetreden. De kans daarop is dit jaar redelijk groot. Het offensief van de kaart- en zegel-pushers is zo onmenselijk stompzinnig, dat iedere blootstelling onherstelbare schade aan het centrale zenuwstelsel tot gevolg kan hebben.

Met een beetje geluk beleef je Valentijnsdag dus niet bewust. Mocht dat niet het geval zijn: geen paniek. De Valentijnsgedachte volgt de Wet van Aardbeienjam: hoe meer een cultuur zich verspreidt, hoe dunner zij wordt. En dat laagje krab je er zaterdag gewoon af.