Vakantieles

Mijn Grootse Vakantie bestond uit vijf dagen Helsinki met mijn vader. Toegegeven, veel grootser had mijn vakantie niet kunnen zijn. Fantastisch om te doen nu ik de helft van zijn leeftijd ben. Er waren goede gesprekken over zijn vroeger en mijn nu, over zijn kind en mijn vader. We hebben flink moeten bikkelen om alles in Helsinki te zien. Elke dag om zes uur op, omdat het vakantie is. Het probleem is dan wel dat je ’s avonds vroeg naar bed zou moeten gaan. Gelukkig zijn mijn vader en ik allebei student geweest en weten we dus dat je jezelf wakker kunt drinken. Dus ’s nachts zwierf ik met mijn vader van kroeg naar kroeg terwijl we genoten van de mooie mensen en prachtige gebouwen. En tussen deze gebouwen stonden dan soms groepjes muziekanten. Geen Idols, nee, mensen die noten (en letters) konden lezen en muziek konden maken. Ze speelden de mooiste en moeilijkste stukken van Verdi, Wagner en Bach op twee violen en twee cello’s. De muziek galmde prachtig tegen de gevels van eeuwenoude gebouwen met lichtreclames van McDonalds. Tussen de muziekstukken door ging er steeds iemand rond met een pet en mocht iedereen er een euro uithalen. Nooit eerder gezien. Wat is het dan jammer dat niet iedereen begrijpt hoe je je op een dergelijk moment moet gedragen. Er waren Demonen (lees: toeristen) die de, bij het stuk horende, stiltes vulden met het roepen van: “Ach kunt u ook de ‘fúr Elise’ spelen?” Waarom? Als men een dergelijk fenomeen tegenkomt, dan dient men zichzelf heel klein te maken en te genieten van wat er gegeven wordt! Alleen reageren door een zilte traan over je wang te laten biggelen, verder niets doen! Stil zijn! Je zegt in een driesterrenrestaurant toch ook niet: “Hé, Kokkie, lekker hoor die zwezerikkies, maar een tip”: volgens mij kun je ze voortaan beter opdienen op een bedje van slasaus. En ach, vul mijn glas nog eens bij, heeft u Chenet-wijn?”

De vakantie is voorbij. We beginnen weer met frisse zin aan al wat komen gaat. De studie, de vereniging, het werk. Velen zijn er even helemaal uit geweest en zo ook ik. Mijn Grootse Vakantie bestond uit vijf dagen Helsinki met mijn vader. Toegegeven, veel grootser had mijn vakantie niet kunnen zijn. Fantastisch om te doen nu ik de helft van zijn leeftijd ben. Er waren goede gesprekken over zijn vroeger en mijn nu, over zijn kind en mijn vader. We hebben flink moeten bikkelen om alles in Helsinki te zien. Elke dag om zes uur op, omdat het vakantie is. Het probleem is dan wel dat je ’s avonds vroeg naar bed zou moeten gaan. Gelukkig zijn mijn vader en ik allebei student geweest en weten we dus dat je jezelf wakker kunt drinken. Dus ’s nachts zwierf ik met mijn vader van kroeg naar kroeg terwijl we genoten van de mooie mensen en prachtige gebouwen. En tussen deze gebouwen stonden dan soms groepjes muziekanten. Geen Idols, nee, mensen die noten (en letters) konden lezen en muziek konden maken. Ze speelden de mooiste en moeilijkste stukken van Verdi, Wagner en Bach op twee violen en twee cello’s. De muziek galmde prachtig tegen de gevels van eeuwenoude gebouwen met lichtreclames van McDonalds. Tussen de muziekstukken door ging er steeds iemand rond met een pet en mocht iedereen er een euro uithalen. Nooit eerder gezien. Wat is het dan jammer dat niet iedereen begrijpt hoe je je op een dergelijk moment moet gedragen. Er waren Demonen (lees: toeristen) die de, bij het stuk horende, stiltes vulden met het roepen van: “Ach kunt u ook de ‘fúr Elise’ spelen?” Waarom? Als men een dergelijk fenomeen tegenkomt, dan dient men zichzelf heel klein te maken en te genieten van wat er gegeven wordt! Alleen reageren door een zilte traan over je wang te laten biggelen, verder niets doen! Stil zijn! Je zegt in een driesterrenrestaurant toch ook niet: “Hé, Kokkie, lekker hoor die zwezerikkies, maar een tip”: volgens mij kun je ze voortaan beter opdienen op een bedje van slasaus. En ach, vul mijn glas nog eens bij, heeft u Chenet-wijn?”