Tweede leven

Het leven is maakbaar, wordt wel gezegd. Ik kreeg een rondleiding door Second Life, de virtuele wereld die inmiddels door een miljoen mensen wordt bevolkt. Mijn gids was Doortje, een Nederlandse die haar geld verdient met een virtueel reisbureau.

Op een laptop bezochten we haar virtuele kantoor. Er stond een glimmende auto voor de deur. “Gekregen van Nissan”, zei Doortje. Second Life wordt intensief gebruikt als marketing tool, vertelde ze. Ach, dacht ik, een gratis auto van Nissan, dat mag de pret niet drukken. Die bedrijven pompen veel geld in de economie van Second Life. En wie verbiedt je om de reclame op de zijkant te laten overspuiten? Of zou de graphic beschermd zijn tegen knoeien met de lak? Maar waarom zouden we de auto pakken? Ze had toch laten zien dat onze virtuele alterego’s kunnen vliegen als Keanu Reeves in ‘The Matrix’? De nieuwe wereld riep veel vragen op.

Het was nacht in Second Life, maar Doortje deed gewoon het licht aan buiten. Met de handen boven het toetsenbord waren wij baas over dag en nacht. We zoomden uit. Op een landkaart gaven blauwe handjes aan waar iets te doen was. Groene stippen zijn mensen, zei onze gids. “Laten we daarheen gaan”, riep ik, enthousiast wijzend op een torentje groene stippen. De reisleidster aarzelde. Ze wilde naar de schoenwinkel van Reebok, maar ik drong aan. We werden geteleport naar een nachtclub. Het alterego van Doortje stond verloren op een lege dansvloer en wilde rechtsomkeert maken. “Ik zie ze niet hoor”, zei Doortje. “Ze moeten er toch zijn? We zagen zes stippen”, dramde ik door. Met tegenzin opende ze nog wat deuren. Achter de derde was het raak en wierp ik mijn eerste blik op de donkere kant van Second Life. Vier mannen keken vanaf barkrukken naar een paaldanseres. Doortje was zo verstandig het conversatiekader niet open te klikken. Een callgirl probeerde haar diensten te slijten. Als je met de cursor op haar ging staan, kon je zien hoeveel dollar ze vroeg voor een half uurtje privé.

In ‘The Matrix’ kwam het al voorbij: de mens wil geen wereld zonder ellende. De virtuele wereld die de robots in die film voor de mens bouwde, was in eerste instantie perfect. Iedereen had genoeg te eten, kinderen gingen niet dood door stomme ongelukjes in het verkeer en niemand kreeg kanker. Maar dat werkte dus niet. Lichaam en geest hadden pijnprikkels nodig om actief te blijven.

Doortje is ook makelaar. Grond en huizen worden in Second Life voor grof geld verhandeld. Echt geld, dat met één klik op de muis wordt afgeschreven van de creditcard. De ongelijkheid in mogelijkheden is in Second Life niet minder dan in het echte leven. Zou diefstal mogelijk zijn in Second Life? Ontvoering? Moord? Dat is allemaal natuurlijk veel spannender dan vliegen. Wie wil er nou vliegen?

Marie-José Kleef is ingenieur en freelance journalist.

Soms verlang je naar een ander leven. Een leven zonder pijn, overspelige geliefden, conflicten op het werk of geldzorgen. Eentje waarin niemand zonder proces op een eiland wordt opgesloten en waarin voor frauderende topmannen geen plaats is. Het leven is maakbaar, wordt wel gezegd. Ik kreeg een rondleiding door Second Life, de virtuele wereld die inmiddels door een miljoen mensen wordt bevolkt. Mijn gids was Doortje, een Nederlandse die haar geld verdient met een virtueel reisbureau.

Op een laptop bezochten we haar virtuele kantoor. Er stond een glimmende auto voor de deur. “Gekregen van Nissan”, zei Doortje. Second Life wordt intensief gebruikt als marketing tool, vertelde ze. Ach, dacht ik, een gratis auto van Nissan, dat mag de pret niet drukken. Die bedrijven pompen veel geld in de economie van Second Life. En wie verbiedt je om de reclame op de zijkant te laten overspuiten? Of zou de graphic beschermd zijn tegen knoeien met de lak? Maar waarom zouden we de auto pakken? Ze had toch laten zien dat onze virtuele alterego’s kunnen vliegen als Keanu Reeves in ‘The Matrix’? De nieuwe wereld riep veel vragen op.

Het was nacht in Second Life, maar Doortje deed gewoon het licht aan buiten. Met de handen boven het toetsenbord waren wij baas over dag en nacht. We zoomden uit. Op een landkaart gaven blauwe handjes aan waar iets te doen was. Groene stippen zijn mensen, zei onze gids. “Laten we daarheen gaan”, riep ik, enthousiast wijzend op een torentje groene stippen. De reisleidster aarzelde. Ze wilde naar de schoenwinkel van Reebok, maar ik drong aan. We werden geteleport naar een nachtclub. Het alterego van Doortje stond verloren op een lege dansvloer en wilde rechtsomkeert maken. “Ik zie ze niet hoor”, zei Doortje. “Ze moeten er toch zijn? We zagen zes stippen”, dramde ik door. Met tegenzin opende ze nog wat deuren. Achter de derde was het raak en wierp ik mijn eerste blik op de donkere kant van Second Life. Vier mannen keken vanaf barkrukken naar een paaldanseres. Doortje was zo verstandig het conversatiekader niet open te klikken. Een callgirl probeerde haar diensten te slijten. Als je met de cursor op haar ging staan, kon je zien hoeveel dollar ze vroeg voor een half uurtje privé.

In ‘The Matrix’ kwam het al voorbij: de mens wil geen wereld zonder ellende. De virtuele wereld die de robots in die film voor de mens bouwde, was in eerste instantie perfect. Iedereen had genoeg te eten, kinderen gingen niet dood door stomme ongelukjes in het verkeer en niemand kreeg kanker. Maar dat werkte dus niet. Lichaam en geest hadden pijnprikkels nodig om actief te blijven.

Doortje is ook makelaar. Grond en huizen worden in Second Life voor grof geld verhandeld. Echt geld, dat met één klik op de muis wordt afgeschreven van de creditcard. De ongelijkheid in mogelijkheden is in Second Life niet minder dan in het echte leven. Zou diefstal mogelijk zijn in Second Life? Ontvoering? Moord? Dat is allemaal natuurlijk veel spannender dan vliegen. Wie wil er nou vliegen?

Marie-José Kleef is ingenieur en freelance journalist.