TU-onderzoeker Chris Duif schrijft thriller over megalomaan onderzoekslab

‘Forenzen lopen meestal als een zombie van trein naar voordeur. De meeste forenzen leken zich gespecialiseerd te hebben in non-interactie met hun medereizigers.’ Dat denkt journalist Eline terwijl ze een contact bespioneert in de trein. De lezer is dan in hoofdstuk 10 van ‘Scheuren in de toekomst’ beland en het net van intriges tussen de personages begint zich te verdichten.

RID-onderzoeker Chris Duif (1958) schreef een vuistdikke thriller die zich afspeelt in en rond het particuliere onderzoeksinstituut Starlab, gevestigd in een kasteelachtig voormalig ziekenhuis in een park in Brussel. Zelf werkte Duif daar zeven maanden, tot hij in juni 2001 naar de TU Delft overstapte.

“Het was een megalomaan project”, kijkt Duif terug. “De Belgische serie-entrepreneur Walter de Brouwer had een fortuin opgebouwd met tijdschriften en ICT-bedrijven. Die verkocht hij in 1996 en met de opbrengsten begon hij een revolutionair particulier onderzoekslab: Starlab. Met in de hoogtijdagen 130 onderzoekers met 36 verschillende nationaliteiten.”

De onderzoeksagenda was nogal breed. I-Wear – kleding met ingebouwde sensoren – was een groot onderwerp waarin Adidas, Philips en British Telecom investeerden. Biotechnologie stond op de agenda, naast neurowetenschappen. Uit Rusland was de natuurkundige Serguei Krasnikov aangetrokken die onderzoek deed naar tijdreizen. Een van zijn medewerkers, Dick Bierman, kwam later op televisie met zijn onderzoek naar voorgevoel. Duif zelf maakte vooral computerprogramma’s voor het onderzoek.

‘Sommige mensen zullen de karakters wel herkennen’

Dat buitenissige laboratorium in het groen is het decor voor Duifs thriller waarin jonge wetenschappers en kunstenaars in conflict komen met een criminele organisatie én met een Amerikaanse geheime dienst. Aan het zorgeloze leven van de Starlabbers komt een abrupt einde wanneer hun collega en hacker Dario na een korte vakantie verdwijnt maar hen met gecodeerde berichten weet te bereiken met een schreeuw om hulp.

‘Hij lag nog gierend na te hijgen, toen de stalen toegangsdeur van zijn cel met een klap openging, zó hard dat zijn hersenen leken te splijten er een strook licht naar binnenviel die zijn netvliezen wegschroeide. Met tranende ogen keek hij op en zag de Slavische bodybuilder met de varkensoogjes in de lichtbaan stappen. Met een van walging vertrokken gezicht keek die op hem neer.’ (Scheuren in de toekomst, p.12)

“Sommige mensen zullen de karakters wel herkennen”, denkt Duif. “Zoals die Norris Combs die erin voorkomt. Oud-medewerkers weten meteen wie ermee bedoeld wordt. En van een ander die daar zat heb ik een echte boef gemaakt, maar wel met een andere naam en nationaliteit.”

Zo’n twaalf jaar werkte Duif aan zijn literaire debuut. Eerst had het script te veel personages en te weinig plot en dat dat ombouwen kostte veel tijd en concentratie. De coronapandemie bood uitkomst.

Onvermoeibaar werkt hij nu aan een vervolg met voor een deel dezelfde personages, maar een paar jaar later. “Een ander tijdperk, want na 11 september”, zegt Duif.