Topsport met blind vertrouwen

Ruim twee jaar geleden ontving Koen de Leeuw een mailtje van een onbekende. ‘Heb je zin in een leuke uitdaging? Bel mij even’, luidde de kort gehouden tekst. Afzender: Daniel Knegt. De Leeuw, naast zijn studie offshore and dredging engineering actief als niet onverdienstelijk triatleet, kreeg een blinde sporter aan de lijn. Had Koen misschien zin om een keer samen te trainen? Het was het begin van een vruchtbare samenwerking.

Knegt werd blind na een ongeluk in het leger, in 2005. “Ik zat bij de 11 Mobiele Luchtbrigade, een fysiek en mentaal zware job. Na drie weken in coma te hebben gelegen moest ik eerst aansterken. Ik was van 108 naar tachtig kilo afgevallen. Allemaal verloren spiermassa. Na de revalidatie ontdekte ik de tandem. De wielerwedstrijden gaven mij na een tijdje te weinig voldoening, als je achterop zit heb je geen invloed op het tactische spel. De gids zit voorop en is degene die reageert op wat er gebeurt. In 2015 ben ik daarom aan de triatlon begonnen. Een race puur tegen de klok, dat vond ik een grotere uitdaging.”

‘Samen een tegenslag opvangen werkt beter’

Knegt zocht naar een geschikte gids: een topsporter, die ook nog sociaal vaardig is en die in de buurt woont. Na het bestuderen van uitslagenlijsten kwam hij bij De Leeuw uit. Die laatste nam de uitdaging aan: “Ik ben een keer met Daniel gaan trainen en dat ging goed. Als je alleen presteert moet je dat ook in je eentje vieren, het is leuker om samen te winnen of verliezen. Daarom ben ik er ingestapt. Samen een tegenslag opvangen werkt beter, je trekt elkaar naar een hoger niveau. Met zwemmen en hardlopen moet ik sterker zijn dan Daniel, omdat ik hem moet leiden. Met fietsen zijn we ongeveer even sterk.”

Dat leiden gebeurt middels een bandje om de bovenbenen dat de twee aan elkaar verbindt. Tijdens het zwemtraject op het WK paratriatlon in Rotterdam, afgelopen september, raakte het los. De Leeuw: “Er komen nogal krachten op dat bandje te staan. Ik zwem iets vóór Daniel, om hem te kunnen sturen. Als ik de verkeerde beweging maak kan die band losschieten. Op het WK kostte dat ons een paar plaatsen, we werden tiende.”

Het duo komt uit in de categorie blinden en slechtzienden. Over de eerlijkheid daarvan woedt een eeuwige discussie, vertelt Knegt: “De slechtzienden zouden in het voordeel zijn. Ik vind dat je als blinde dan maar harder moet trainen en zorgen dat je sneller bent. Mijn grootste handicap is niet mijn blind-zijn, maar mijn afhankelijkheid. Dat zwembandje ging voor het eerst sinds anderhalf jaar los, uitgerekend op een WK. In een goed werkend team moet je dan niet boos worden op elkaar.”

Sporten is wat ons – para-atleten en validen – bindt, daarom is de kameraadschap heel groot. Het is meer dan alleen sport. In Toronto hebben we Prins Harry in de maling genomen en we werden onder politiebegeleiding door de stad gestuurd, wie maakt dat mee? Amerikaanse en Canadese sportzenders zenden de Invictus Games live uit, in Nederland wordt er weinig ruchtbaarheid aan gegeven. Vorig jaar kon ik in de VS niet over straat, iedereen kwam op je af: ‘Thank you for serving, Sir’, al vond ik dat wat overdreven, maar ja, dat is Amerika.”

Gids fungeert als ogen van de blinde atleet

De officiële uitslagenlijsten vermelden opvallend genoeg alleen de namen van de para-atleten. De Leeuw: “In eerste instantie wilde de organisatie alleen hen een medaille geven. Dat is teruggedraaid. De gids fungeert als de ogen van de blinde atleet. Ze hebben er moeite mee om dat vorm te geven bij grote wedstrijden.”

Knegt: “In de media draait de aandacht altijd om mij, als ‘lijdend voorwerp’. Ze moeten ons als team zien en inzien dat de sportieve prestatie gelijk is. De samenwerking is 2.0, in blind vertrouwen.”

Parasport op dit niveau is ‘topsport-plus’, vindt Knegt: “Ik train vijftien uur per week. Daarnaast moet ik alle vervoer regelen. Als je taxi twintig minuten te laat komt, moet je daarmee dealen. Wij hebben als Team Daniel Knegt een hele ploeg achter ons staan, inclusief een teammanager. Met het regelen van sponsors erbij is het voor mij een 40-urige werkweek.”

Per week traint het koppel zes uur samen, de overige trainingen zijn individueel. De Leeuw: “Zo kan ik mijn sport redelijk combineren met mijn masterstudie, ik heb bijna alle punten gehaald. Ik wil nu wel even een stapje terug doen, ook om rust te creëren. Voor het opzeggen van mijn bijbaantjes krijg ik veel terug, de reizen en de ervaring zijn mij veel waard.” Het grote doel: de Paralympics in Tokyo in 2020. “Of dat lukt, geen idee. We zijn op de goede weg. Het is overigens nog niet bekend of triatlon een para-olympische sport wordt. EK en WK blijven voorlopig de speerpunten.”

 

Jimmy Tigges / Redacteur Sport