Time Out – Lekker rood

Ze openen het festival op dinsdag 25 mei in het sport- en cultuurcentrum, met de voorstelling ‘Wunderbaum presents #2’. Die wordt grotendeels geïmproviseerd rond de verkiezingen.

In een soort talkshow praten de theatermakers met kunstenaars, tonen films en foto’s, lezen een nieuwe toneeltekst, of presenteren een theatraal concert. Of ze besluiten het toch heel anders aan te pakken, want Wunderbaum is vooral heel erg veranderlijk. “Onze voorstellingen zijn altijd het resultaat van theatervormen die we ontdekken, van nieuwe interesses in mensen of in maatschappelijke thema’s”, zeggen de acteurs. “Daarom houden we ook zo van spelen op locatie – zoals nu in de Delftse binnenstad. Daar is de frictie met de realiteit het scherpst. We zijn gefascineerd door hoe mensen en groepen zich willen redden in het leven.”

Acteren is voor Wunderbaum dan ook een combinatie van emotionele expressie en sociale interactie. Daarvoor gebruiken de theatermakers vooral tekst, maar ook alles wat ze tegenkomen: gitaarversterkers, stroboscopen, videobeamers en drumstellen. Tijdens ‘Delfts Rood’ tonen ze verder de voorstellingen ‘Beertourist’, over twee supporters van Manchester United die naar de Zwarte Zee reizen om te zuipen en te seksen, ‘Venlo’, over een spagaat tussen regionalisme en kosmopolitisme en ‘Rail Gourmet’, een performance over een emballagebedrijf waar de maaltijden worden ingepakt voor de Thalys en de Eurostar. Liever een filmpje pakken? Kan ook, met ‘Maybe Sweden’. En daarna? Geniet je lekker na bij de foto’s en muziek.

Theaterfestival Delfts Rood, van 25 tot en met 29 mei in Theater de Veste en op diverse locaties in de binnenstad. Reserveren via www.theaterdeveste.nl.

U kent dat wel. Dat gevoel dat u tijdens de vakantie langzaam opbouwt en dat zich bij thuiskomst voor het eerst echt openbaart: ‘We gaan het volledig anders aanpakken.’ Het lijkt een beetje op het gevoel op nieuwjaarsnacht, net na het ontkurken van de champagne. Alleen ben je op dat moment niet nuchter meer en vertrouw je je eigen gevoel niet. Het gevoel na de vakantie is heviger, authentieker, sterker. Je hebt echt de wil om het gevoel om te zetten in krachtige daden. Je hebt de boel goed op een rijtje gezet en tegen jezelf gezegd: ‘Tot hier en niet verder’. “Voel je gevoel”, zei mijn psychotherapeut ooit en hij had gelijk. Gevoel is de basis van alles. Ook binnen de wetenschap, en juist na de vakantie.
Wat is dat gevoel dan? Ik heb het niet over dat platte vakantiegevoel waarbij men zich voorneemt om vaker naar het strand te gaan en meer rosé te drinken. Het is het gevoel waarbij je je afvraagt wat nou de essentie is van wat je doet. Niet de essentie van het leven, dat is weer een ander verhaal. Maar de essentie van wat je uitspookt van maandag tot vrijdag van 9 tot 5. Waar gaat het nu om als je achter je bureau zit? Wat is nu echt belangrijk? Wat is toch eigenlijk de bedoeling daarvan? Dat zijn de kardinale vragen die je oproept door dat gevoel. Het gevoel dat zowel reflectief als concluderend is. Want laten we eerlijk zijn: het zijn allemaal retorische vragen. De antwoorden wisten we al lang maar die hebben we in de drukte van alledag verdrongen. Dat doen we niet eens zozeer zelf, maar dat komt grotendeels door de omgeving waarin we werken. Een omgeving die bevolkt wordt door eeuwige targets, overbodige regels en politiek geneuzel. En in dat gevoel komen toch weer die aloude antwoorden opborrelen. Antwoorden die beginnen met: ‘Zo kan het niet langer.’ Vervolgens ga je een beeld oproepen van wat dan wel nuttig en zinvol is. Opnieuw komt er dan een lijstje met dingen waarmee je wilt stoppen. Dingen die toch al niet bij je taak hoorden maar die je als liefdadigheid naar de baas toe toch hebt opgepakt. Ik moet denken aan het advies dat mijn collega Roland Ortt mij vaak geeft: “Ga nou naar die cursus nee-zeggen toe.” Inderdaad, een schone lijst begint met flink schrappen. En als we dat achter de rug hebben (want het is best moeilijk om afscheid te nemen van opgedrongen taken) is het tijd om de eigen ambitie vast te stellen. En dan wordt het moeilijk. Want juist op de vakantie hebben we (weer) geleerd dat de ‘ratrace’ dood loopt en toch niet valt te winnen. We zouden het juist rustiger aan gaan doen. Maar het enige dat de mens werkelijk bezit is ambitie. (En een klein beetje hoop). En juist die ambitie laten we ons vaak afpakken. En zodra die afgepakt is krijgen we hem later via een omweg weer terug, alleen dan flink opgeblazen. Misschien is de beste ambitie om geen ambitie te hebben. De dag vult zich toch wel. Het loopt zoals het loopt. En op je pad komt je toch genoeg tegen, en niet alleen maar ellende. Juist dat nietsdoen was toch zo’n lekker gevoel op vakantie?