‘Techniek maakt mijn leven mogelijk’

Wat hebben Stanley Kubricks horrorfilm ‘The Shining’ en de Rotterdamse wijk Prinsenland met elkaar gemeen? De bewoners van de wijk hopen vast heel weinig, maar bezoekers die theater De Veste afgelopen dinsdag bezochten weten wel beter.

Op die avond interviewde Kees Driehuis (‘Per Seconde Wijzer’), gezeten op een rol vloerbedekking in een ‘Zomergasten’-achtige setting, Mecanoo-architecte Francine Houben. Het gesprek vond plaats aan de hand van . in dit geval tien . beeldfragmenten.

Daaronder de megalomane wethouder Hekking van Van Kooten en De Bie, de herrie van moderne apparatuur in de film ‘Mon Oncle’, Houben als jonge vrouw die uitleg geeft over haar eerste gerealiseerde gebouw, Houben en de universiteitsbibliotheek op CNN en inderdaad: ‘The Shining’.

Houben vertelde dat ze de wijk Prinsenland heeft ontworpen vanuit het perspectief van een kind, precies zoals Kubrick de scÈnes filmde waarin het zoontje van Jack Nicholson op zijn driewieler door de gigantische gangen crosst van het verlaten hotel waar ze de winter doorbrengen.

“Ik houd helemaal niet van enge films”, gaf Houben toe. “Maar wat me van deze film is bijgebleven is het geluid dat de driewieler op de vloer maakt.” We zien en horen het jongetje fietsen over afwisselend tapijt, parket, tapijt, parket.

“Prinsenland was bedoeld voor gezinnen met kinderen. Jonge kinderen moeten hun zintuigen kunnen ontwikkelen. Zoals het gehoor. Daarom heb ik bijvoorbeeld fietspaadjes ontworpen met afwisselde gras, beton, gras, beton”, aldus de architecte.

Het gesprek tussen Driehuis en Houben begon een beetje onwennig, maar liep al snel soepel. Organisator Studium Generale wil met de reeks interviews met bekende TU’ers, van wie Houben de eerste was, meer te weten komen over de mens achter de bekende naam. Het lukte Driehuis redelijk om dat te bereiken.

Na het eerste fragment, de in Groningen gedraaide film ‘De Poolse Bruid’, vertelde Houben over haar jeugd in achtereenvolgens Heerlen, Den Haag en Groningen. “Ik vond het fantastisch om te verhuizen en in drie totaal verschillende landschappen te wonen, met drie soorten mensen en drie dialecten.”

De architecte heeft, denkt ze, veel aan deze jeugd te danken. Zoals haar intuïtie. “Dat leer je niet aan de universiteit. Intuïtie heeft te maken met levenservaring. Daar horen al die verhuizingen, maar ook mijn vele reizen bij.”

Al in haar studententijd reisde Houben de wereld over om gebouwen te zien en dat doet ze nog steeds. Ze werkt niet meer tachtig uur per week, maar de moeder van drie heeft het nog steeds erg druk.

Dat ze alles tegelijk kan doen, heeft ze te danken aan de techniek. “De techniek maakt mijn leven mogelijk. Als ik op reis ben, bellen de kinderen om te vragen waar de hockeysokken liggen. Ik ben, ook al ben ik in het buitenland, nog steeds het huishouden aan het bestieren. Via de mobiele telefoon.”

Saskia Bonger

Op die avond interviewde Kees Driehuis (‘Per Seconde Wijzer’), gezeten op een rol vloerbedekking in een ‘Zomergasten’-achtige setting, Mecanoo-architecte Francine Houben. Het gesprek vond plaats aan de hand van . in dit geval tien . beeldfragmenten.



Daaronder de megalomane wethouder Hekking van Van Kooten en De Bie, de herrie van moderne apparatuur in de film ‘Mon Oncle’, Houben als jonge vrouw die uitleg geeft over haar eerste gerealiseerde gebouw, Houben en de universiteitsbibliotheek op CNN en inderdaad: ‘The Shining’.



Houben vertelde dat ze de wijk Prinsenland heeft ontworpen vanuit het perspectief van een kind, precies zoals Kubrick de scÈnes filmde waarin het zoontje van Jack Nicholson op zijn driewieler door de gigantische gangen crosst van het verlaten hotel waar ze de winter doorbrengen.



“Ik houd helemaal niet van enge films”, gaf Houben toe. “Maar wat me van deze film is bijgebleven is het geluid dat de driewieler op de vloer maakt.” We zien en horen het jongetje fietsen over afwisselend tapijt, parket, tapijt, parket.



“Prinsenland was bedoeld voor gezinnen met kinderen. Jonge kinderen moeten hun zintuigen kunnen ontwikkelen. Zoals het gehoor. Daarom heb ik bijvoorbeeld fietspaadjes ontworpen met afwisselde gras, beton, gras, beton”, aldus de architecte.



Het gesprek tussen Driehuis en Houben begon een beetje onwennig, maar liep al snel soepel. Organisator Studium Generale wil met de reeks interviews met bekende TU’ers, van wie Houben de eerste was, meer te weten komen over de mens achter de bekende naam. Het lukte Driehuis redelijk om dat te bereiken.



Na het eerste fragment, de in Groningen gedraaide film ‘De Poolse Bruid’, vertelde Houben over haar jeugd in achtereenvolgens Heerlen, Den Haag en Groningen. “Ik vond het fantastisch om te verhuizen en in drie totaal verschillende landschappen te wonen, met drie soorten mensen en drie dialecten.”



De architecte heeft, denkt ze, veel aan deze jeugd te danken. Zoals haar intuïtie. “Dat leer je niet aan de universiteit. Intuïtie heeft te maken met levenservaring. Daar horen al die verhuizingen, maar ook mijn vele reizen bij.”



Al in haar studententijd reisde Houben de wereld over om gebouwen te zien en dat doet ze nog steeds. Ze werkt niet meer tachtig uur per week, maar de moeder van drie heeft het nog steeds erg druk.



Dat ze alles tegelijk kan doen, heeft ze te danken aan de techniek. “De techniek maakt mijn leven mogelijk. Als ik op reis ben, bellen de kinderen om te vragen waar de hockeysokken liggen. Ik ben, ook al ben ik in het buitenland, nog steeds het huishouden aan het bestieren. Via de mobiele telefoon.”



Saskia Bonger