‘Sukkels met een Toto-shirt’

Het bijzondere van deze tour is dat de oude zanger weer meedoet. Volgens mij was hij er ergens in ’84 mee gekapt. Niet vanwege artistic differences; hij was gewoon een junk. Maar om te zeggen dat Toto nu helemaal terug is, nee.

Opvallend was dat het publiek echt een dwarsdoorsnede van de Nederlandse bevolking onder de vijfenvijftig leek. Er waren veel paartjes en ouders met kinderen.

Wij zaten op de tribune. Iedereen zit daar een beetje met z’n armen over elkaar te kijken. Vrij passief. Pas op het eind, bij ‘Hold the Line’ stond iedereen op de banken.

Suf was dat er een soort tribute-nummer voor de overleden drummer en voor Alfred Lagarde werd gespeeld. Dat was zo’n ontzettend saai symfonisch instrumentaal nummer van tien minuten en voor ieder instrument een solo. Doe dan ‘Roseanna’ of zo. Een nummer dat gedragen wordt door de drummer. Dat zou een echt eerbetoon zijn.

Maar ja, als je echte emotie en rauwe rock zoekt, moet je niet naar Toto gaan. Het is allemaal wel een beetje braaf. En Steve Lukather zei uiteraard ‘The Dutch audience makes us always feel at home’. Voor dat soort crap val ik niet. Al is het wel zo dat ze hier en in Duitsland altijd populairder zijn geweest dan in de rest van de wereld.

Het was muzikaal een enorm goeie show. Helemaal top. Je gaat ook niet naar Toto omdat je verschrikkelijk fan van ze bent, maar omdat ze toevallig in het land zijn. Er liepen maar een paar sukkels met een T-shirt van Toto.

Of ik een echte Toto-fan ben? Nou nee, ik heb niet eens een cd van ze. Trouwens, toch wel, ik heb er eentje. Als ze over een paar jaar weer hier zijn zou ik ook niet de behoefte hebben om ze weer te zien. Daar is het toch te voorspelbaar voor.

,

‘The ’99 reunion tour’ van Toto deed vorige week Ahoy aan. Bouwkundestudent Robert Kroese bekeek de Sky-radio-helden samen met middelbare-schoolvriend Lars Klieverik.

,,Het was vet. Ontzettend vet. Vooral het begin vond ik erg gaaf. Het werd opeens donker, een aanzwellend traag helikoptergeluid. Groot scherm. Steve Lukather, de gitarist, loopt dan héél gaaf te doen. Het staat meteen als een huis. Echt te gek.

Alleen het geluid was wel erg hard. Misschien ligt het aan de akoestiek in Ahoy, maar het klonk af en toe een beetje overstuurd. Dus de basgitaar was moeilijk te onderscheiden. Pas als ze wat zachtere stukken speelden was het echt goed.

Uiteraard speelden ze ongeveer de helft van hun nieuwe cd, nummers die ik niet zo geweldig vind. Daarna kwam er een akoestisch blokje en natuurlijk de grote hits als ‘Africa’ en ‘Roseanna’.

Het bijzondere van deze tour is dat de oude zanger weer meedoet. Volgens mij was hij er ergens in ’84 mee gekapt. Niet vanwege artistic differences; hij was gewoon een junk. Maar om te zeggen dat Toto nu helemaal terug is, nee.

Opvallend was dat het publiek echt een dwarsdoorsnede van de Nederlandse bevolking onder de vijfenvijftig leek. Er waren veel paartjes en ouders met kinderen.

Wij zaten op de tribune. Iedereen zit daar een beetje met z’n armen over elkaar te kijken. Vrij passief. Pas op het eind, bij ‘Hold the Line’ stond iedereen op de banken.

Suf was dat er een soort tribute-nummer voor de overleden drummer en voor Alfred Lagarde werd gespeeld. Dat was zo’n ontzettend saai symfonisch instrumentaal nummer van tien minuten en voor ieder instrument een solo. Doe dan ‘Roseanna’ of zo. Een nummer dat gedragen wordt door de drummer. Dat zou een echt eerbetoon zijn.

Maar ja, als je echte emotie en rauwe rock zoekt, moet je niet naar Toto gaan. Het is allemaal wel een beetje braaf. En Steve Lukather zei uiteraard ‘The Dutch audience makes us always feel at home’. Voor dat soort crap val ik niet. Al is het wel zo dat ze hier en in Duitsland altijd populairder zijn geweest dan in de rest van de wereld.

Het was muzikaal een enorm goeie show. Helemaal top. Je gaat ook niet naar Toto omdat je verschrikkelijk fan van ze bent, maar omdat ze toevallig in het land zijn. Er liepen maar een paar sukkels met een T-shirt van Toto.

Of ik een echte Toto-fan ben? Nou nee, ik heb niet eens een cd van ze. Trouwens, toch wel, ik heb er eentje. Als ze over een paar jaar weer hier zijn zou ik ook niet de behoefte hebben om ze weer te zien. Daar is het toch te voorspelbaar voor.