Studenten blij met ov-kaart

Uit een online enquête van de LSVb blijkt dat 83 procent van de studenten vindt dat ze de keuze moeten krijgen tussen een ov-kaart of tachtig euro extra studiefinanciering. Eenzelfde regeling geldt immers voor studenten in het buitenland, die niets aan een ov-kaart hebben.

Mocht die keuze er daadwerkelijk komen, dan kiest toch maar 29 procent voor het geld. Niet gek, want zonder kaart waren de 1250 bevraagde studenten gemiddeld 146,40 euro per maand kwijt aan reiskosten – hbo’ers iets meer (158,8 euro) dan wo’ers (133,2 euro).

Omdat de LSVb rekende met een korting van veertig procent, komt daar jaarlijks nog eens 55 euro bovenop voor een voordeelurenkaart. Bovendien geldt de voordeelurenkorting niet vóór negen uur ’s ochtends: wie vroeg naar college moet, is dus de klos.

Meer cijfers van de studentenvakbond: gemiddeld reizen studenten 11,4 keer per week met het openbaar vervoer, 7,3 keer daarvan gaan ze naar college. Hbo’ers doen gemiddeld 47 minuten over een enkele reis, wo’ers iets meer dan een half uur.

Eerstejaars reizen vijf minuten meer dan tweedejaars. Veruit de meeste studenten reizen met de trein (het populairst onder 56 procent) of bus (32 procent), en doen dat met een weekkaart (84 procent).

We gaan stappen met het huis. Meestal zien we elkaar alleen brak aan het ontbijt, en moeten we zelf de beelden bij elkaars katerige verhalen verzinnen. Nu maken we ze samen mee. Alsof uitgaan met zijn allen alleen niet genoeg is, wordt het gourmetstel uit de kast getrokken.
Bij het gebrek aan leuke dansgelegenheden in Delft (we zijn nog niet dronken genoeg voor Speakers), willen we het nachtnet nemen richting Den Haag. Wat is er mooier dan jezelf als Delfts huis te profileren tussen Haagse burgers? Na een aantal drankspelletjes, is het tijd om naar café Danzig te gaan.
Wanneer we het café eenmaal binnen zijn, gaan we meteen richting bar. Daarna gaan we los op de muziek. Al onze favorieten komen voorbij als ‘Relight my fire’ en ‘Sexbomb’. Zodra we minder aandacht besteden aan onze moves en meer aan de omgeving, blijkt dat het publiek een beetje teleurstelt. Geen hippe yuppen, alleen wanhopige mannen. Geen verschil met Delft, zou je denken. Maar deze wanhopige mannen zijn al in de dertig. Ze kijken je aan alsof ze net achter de computer vandaan gekropen zijn en sinds een lange tijd weer een vrouw in 3D zien. Om ze een plezier te doen, mogen ze met mijn lieftallige huisgenoot op de foto, en deze kans pakken ze met open armen aan.
We verplaatsen ons maar naar een plek met minder starende mannen. Dan komen ‘onze’ burgers langs: oud-huisgenoten. Om dit te vieren gooien we er nog een shotje in en klimmen we op de banken om onze Delftse moves te showen.
Al snel komt er een jongeman vragen waar we vandaan komen. Ik vertel trots dat we het mooiste studentenhuis in Delft zijn. Duidelijk geïmponeerd constateert hij dat we aan de technische universiteit studeren. Op de vraag wat hij in het dagelijks leven doet, antwoordt hij dat hij naar school gaat. Ik knap een beetje af. Hij verzekert me dat hij hooguit een keer in de week in de Danzig is te vinden. Tijd om van hem af te komen. Gelukkig neemt mijn oud-huisgenoot hem even onder vier ogen, en vertelt poeslief dat hij beter niet zijn telefoonnummer kan geven, aangezien onze vader behoorlijk zuur kan doen.
Aan al het goede komt een einde en deze keer een lange weg terug. Het brakke ontbijt heb ik niet gehaald, aangezien mijn maag nog even door wilde slapen. (CG)