Student-assessor opnieuw gesneuveld

Tijdens een debat over de dubieuze afstudeertrajecten bij de Hogeschool Inholland had de oppositie geopperd dat die wellicht eerder aan het licht waren gekomen wanneer er zo’n ‘student-assessor’ in het college van bestuur had gezeten.

Maar daar gelooft Zijlstra niets van. “Naar mijn mening is het niet mogelijk dat een studentassessor kennis kan hebben van de gehele gang van zaken binnen de instelling en alle opleidingen inclusief alle verschillen tussen de afzonderlijke locaties”, schrijft hij in een brief aan de Tweede Kamer. Hij ziet daarom geen aanleiding om met voorstellen te komen om “de positie van de student-assessor in relatie tot het college van bestuur te versterken”, zoals de fracties van GroenLinks, PvdA, SP,  PVV, VVD, D66 en PvdD vorig najaar hadden gevraagd in een motie.

De staatssecretaris herhaalt de argumenten tegen de invoering van de student-assessor van oud-minister Plasterk (die als kamerlid overigens vóór de motie stemde). Zo’n student-adviseur zou een rare figuur zijn in de verhouding tussen bestuur en medezeggenschap: is hij loyaal aan het bestuur of aan de studenten? Wat als hij een advies geeft dat recht tegenover dat van de medezeggenschap staat? En zou de aanwezigheid van een student bij de bestuursvergaderingen er niet tot leiden dat er op andere momenten over belangrijke zaken wordt overlegd?

De Landelijke Studenten Vakbond heeft lang gepleit voor de invoering van een student-assessor. In 2009 leek die er ook te komen, maar een door D66 toegevoegd amendement waarin dat geregeld werd, sneuvelde in de Eerste Kamer. Ook veel onderwijsbestuurders zagen niets in het plan.

Toch gaat de Rijksuniversiteit Groningen een student-assessor aanstellen. Het college van bestuur denkt sneller besluiten te kunnen nemen met een student-adviseur erbij, in plaats van met twee afgevaardigden uit de universiteitsraad (zoals nu gebruikelijk is). De personeelsfractie in de universiteitsraad is overigens tegen dit besluit omdat de Groningse student-assessor geen stemrecht heeft.

Ah, natuurlijk doe je niet lullig over je eerste keer. Mag iedereen weten, toch? Tenminste, als ze vragen hoe oud je was, en wie zich de gelukkige mocht noemen. Je kunt altijd nog je leeftijd aanpassen. En die night before? Verhalen te over. Een stud als jij vertelt maar al te graag over zijn prestaties. Je weet nooit hoe anderen er nog van kunnen leren.
Iedereen dikt zijn seksverhalen aan waar nodig, en zwakt ze af als het gênant dreigt te worden. Maar seks met je grote liefde? Daar praat (bijna) iedereen met respect over – of gewoon helemaal niet. Dat is iets van jullie, voor altijd. Heilig, bijna.

Béétje jammer als dan toch je hele dispuut kan meegenieten van al dat heiligs. En dan hebben we het niet over een quicky op de zolder van Bouwkunde dat per ongeluk in de gaten liep. Nee, een lid van het Leidsch Studenten Corps moest zijn huwelijksnacht live delen met twee vrienden van zijn sociëteit. Oké, hij had het verdiend – vonden zijn vrienden dan. De Leidse bal – ook in deze legende natuurlijk weer zonder achterhaalbare naam – was acht jaar lang de schrik van de sociëteit geweest met zijn rotgeintjes. Een beetje zenuwachtig was hij dan ook wel toen hij ging trouwen. Als iets dé gelegenheid zou zijn om hem genadeloos terug te pakken…

Vlak voor zijn vrijgezellenavond bestierf de student het bijna. Nu moest er iets vreselijks gaan gebeuren. Maar de mannen gingen stappen, hingen flink de beest uit en genoten zoals dat hoort op zo’n avond. Poe, gelukkig.
Ook de dag van de ceremonie verliep vlekkeloos. Nou ja, op die huilende oudtante na die te diep in het glaasje had gekeken. Zouden ze dan echt niks…? Tegen tweeën wist het bruidspaar het zeker: ze waren de dans ontsprongen. Gouwe gozers waren het, die dispuutleden! Ze goten er nog wat glazen champagne in, gingen los op de dansvloer en vertrokken innig verliefd en vol goede zin naar hun bruidssuite. Wat een feest en… wát een huwelijksnacht.
De volgende ochtend klopte roomservice op de deur. De trolley die binnenreed, overtrof hun stoutste verwachtingen. Al dat eten! “Wenst u verder nog iets?”, vroeg de bediende. “Nou, twee koffie zou…”, begon de bruidegom. Toen klonk er wat gerommel onder het bed: “Maak daar maar vier van!”

Wow, broodje aap natuurlijk. Zo’n streek haalt toch niemand uit? Nou, jawel. Volgens publicist Peter Burger, schrijver van de broodje-aapbundel ‘De wraak van de kangoeroe’, is het echt gebeurd, en echt in Leiden – al zou het naadloos tegen een Delftse enscenering passen. Maar wie weet: Ralph Inbar jatte het verhaal al eens voor een streek in zijn tv-programma ‘Bananasplit’ – en dat kunnen Delftse studenten natuurlijk tien keer beter. Iemand trouwplannen?