Stiletto Sprint

De race was onderdeel van de Ladies Day, met ook een modeshow en een schoenenruilbeurs, waar zo’n tachtig paren van eigenaar wisselden.

De wanden en de lange bank tegenover de ingang zijn gemaakt van nieuwe, houten platen en hergebruikte, soms geverfde latten. Vrijwel alles is gedaan met hout. Vanwege ‘de warme uitstraling en het pure van het materiaal’, maar ook vanwege het budget en door een tegenvallertje met een muur.
De bar heeft een donkerblauw blad op een blankhouten constructie. Van hout zijn ook de slimme tafeltjes langs de wand. Als er dansruimte nodig is of een film op het programma staat, kunnen ze wegklappen in de wand. Klap je ze uit, dan hebben ze een dakje met een lampje erboven. Of neem de verrijdbare, lange smalle tafel midden in de ruimte. Tijdens etenstijd is het een buffet, erna kun je er hangen met je biertje. En rol je ´m aan de kant, dan kun je dansen.

Afgelopen weekeinde is het café officieel geopend. Nina Voets, medeoprichter van Club Ciccionina, derdejaars bouwkunde Jos
Noordzij en Meta Wijnen, studente binnenhuisarchitectuur in Deventer, slaakten een zucht van verlichting. En met hen de andere vijf jongeren/studenten van de werkgroep. Het opkalefateren van het café was broodnodig, dankbaar, leuk en leerzaam, maar ook een enorme klus. “Een ding hebben we in elk geval geleerd: dat je zo’n project niet rond een tentamenperiode moet doen”, zegt Noordzij.
Het opknappen van het café was onontkoombaar. “Het was structuurloos. Donker. Sfeerloos. Bijeengescharrelde troepjes. Lelijke pompeuze bar”, sommen Wijnen en Noordzij op. “Weinig mensen begrepen de ruimte. Ze kwamen als ze even wilden uitpuffen en dan gingen ze beneden weer dansen of muziek luisteren.”
Opknappen dus. Op z’n Ciccionina’s. Alles zelf. Ja, en het moest goedkoop. Ciccionina, tweeënhalf jaar geleden opgericht, is een club voor jongeren. Voets: “Met Cas Marks wilde ik het culturele leven in Delft een boost geven voor jonger publiek. Voor ouderen – zeg 55-plus – was en is er veel, maar voor jongeren van 16 tot 30 jaar was er niet veel.” De club moest ook een ruimer publiek trekken dan studenten. “We wilden culturele activiteiten: films exposities, dans, theater en als hoofdmoot muziek. En dan niet te politiek correct, niet te gezapig.” Vandaar ook de naam Ciccionina. “Een woordspeling op Cicciolina, de naam van de Italiaanse pornoster, politica en muze van Jeff Koons.”

Zo’n club bulkt niet van het geld, maar jongeren kunnen er wel ideeën spuien én ze uitvoeren. “Het café moest multifunctioneler worden, geschikt als restaurant met een aperitivobar, maar ook voor filmavonden”, zegt Wijnen. “En als beneden te veel volk is, moet je hier de vloer kunnen vrijmaken zodat er gedanst kon worden.”

Na vijf weken en vijf avonden had de werkgroep een plan. “Strak en overzichtelijk, hergebruik van materialen en dat mocht van alles zijn”, schetst Wijnen. Elk lid van de werkgroep ontwierp vervolgens een deel. “Daarvan leer je veel”, vinden Noordzij en Wijnen. “Ik deed de bar”, vertelt Wijnen. “Dan moet je denken aan formaat, functie, materiaal, het loodgietersdeel, de ijsmachine. Je leert ook goed klussen.”
“En”, valt Noordzij in, “je leert ook dat je planning nooit uitkomt. We wilden een oude bakstenen muur terughalen, zodat je die kaal zou zien, maar die bleek zo vervallen …” Daar kwam dus ook hout. “Het ging ons om de puurheid van de materialen.” En dat bleef in stand.
Het kostte allemaal een habbekrats. Wijnen: “We zijn niet los gegaan, maar hebben wel kunnen doen wat we wilden.”

Dat hebben de bezoekers bij de opening zaterdag kunnen zien en meebeleven. Er was een presentatie van het proces met onder meer timelapse, snel afgespeelde filmpjes van een camera die uur na uur het werk filmde. Het werk gaat overigens nog even door. “De verlichting moet grotendeels nog”, zegt Noordzij. “Dat worden ledjes in de lange bank, lampjes boven de uitklaptafeltjes en iets met lampjes in bewerkte cognacflessen. Wijnen: “De rest vullen we later in.”