Spaanse vaatwasser

Het brandalarmraadsel is nog steeds niet opgelost, maar er is wel een nieuw probleem bij gekomen. Zoals zo veel studentenhuizen hebben wij een afwasprobleem. De oplossing is een vaatwasser, dachten we. Hij hielp niets. Nog steeds staan de stapels afwas in de gootsteen en op het aanrechtblad. Etensresten van gisteren, eergisteren en de dagen daarvoor stinken de pan uit. Hier en daar een aangekoekte korst op de borden die in stapels staan te wachten om gereinigd te worden.

Een lollige huisgenoot heeft met een whiteboardmarker op de tegelmuur een schaalverdeling aangebracht. Daarop is af te lezen hoeveel punten we scoren op de smerigheidsschaal. Hoe hoger de stapel, hoe meer punten je scoort. De hoofdprijs wordt gewonnen bij een stapel van meer dan zeventig centimeter. En het laat zich raden wat die hoofdprijs is: afwassen!

Maar met enige creativiteit win je nooit de hoofdprijs. Tenslotte passen er best nog wel smerige borden in de magnetron, pannen op de bar of vette glazen achter de koelkast. Kortom: een ranzige bende.

Don Juan Carlos, onze Spaanse huisgenoot en student industrieel ontwerpen, stoort zich enorm aan deze rotzooi en ranzigheid. Zijn kamer ligt direct aan de keuken. Als hij zijn kamerdeur ’s middags – wanneer hij opstaat – opendoet, komt de stank van de afwas hem tegemoet. Daar houdt onze Spanjaard natuurlijk niet van. Daarom heeft hij een zeer merkwaardig aanpak bedacht om ons duidelijk te maken dat het zo’n bende is. Deze aanpak is trouwens één van de vele bizarre keukengebruiken die de Spanjaard meegenomen heeft uit zijn moederland. Juan woont nu al bijna twee jaar in De Draeck. Al vanaf de eerste dag dat hij bij ons woont, zien we hem om half twee ’s middags ontbijten met Smacks of Frosties gecombineerd met melk van het merk Unilack. Schijnbaar komt deze het best overeen met de lang houdbare melk uit Spanje. Juan luncht vervolgens rond een uur of vier met een Hollandse oma’s cake. Deze eet hij uit de verpakking of hij breekt er met de hand steeds een stuk vanaf. Avondeten doet hij ’s nachts. “Echte Spaanse etenstijden”, meldt hij dan trots in het Engels, want Nederlands heeft hij niet geleerd. Volgens zijn theorie moet iemand het goede voorbeeld geven, dan volgt de rest vanzelf, zodat het altijd schoon is. Dus als de vuile vaat meters hoog is, wast hij alle zooi zelf af.

Het werkt dus toch, een (Spaanse) vaatwasser. Zeker als we hem dagelijks de hoofdprijs laten winnen. (MvdS)

Volgende week: Juan geeft de hoop op.
De cijfers:

Wekelijks wordt er door 4 personen schoongemaakt.

Het aantal muizen in huis is sinds de zomer gestegen met 13,2 procent.

Maandelijks verbruiken we meer dan 4 flessen vaatwasmiddel.

Dagelijks irriteren 7,8 huisgenoten zich aan de zooi in huis.

Het brandalarmraadsel is nog steeds niet opgelost, maar er is wel een nieuw probleem bij gekomen. Zoals zo veel studentenhuizen hebben wij een afwasprobleem. De oplossing is een vaatwasser, dachten we. Hij hielp niets. Nog steeds staan de stapels afwas in de gootsteen en op het aanrechtblad. Etensresten van gisteren, eergisteren en de dagen daarvoor stinken de pan uit. Hier en daar een aangekoekte korst op de borden die in stapels staan te wachten om gereinigd te worden.

Een lollige huisgenoot heeft met een whiteboardmarker op de tegelmuur een schaalverdeling aangebracht. Daarop is af te lezen hoeveel punten we scoren op de smerigheidsschaal. Hoe hoger de stapel, hoe meer punten je scoort. De hoofdprijs wordt gewonnen bij een stapel van meer dan zeventig centimeter. En het laat zich raden wat die hoofdprijs is: afwassen!

Maar met enige creativiteit win je nooit de hoofdprijs. Tenslotte passen er best nog wel smerige borden in de magnetron, pannen op de bar of vette glazen achter de koelkast. Kortom: een ranzige bende.

Don Juan Carlos, onze Spaanse huisgenoot en student industrieel ontwerpen, stoort zich enorm aan deze rotzooi en ranzigheid. Zijn kamer ligt direct aan de keuken. Als hij zijn kamerdeur ’s middags – wanneer hij opstaat – opendoet, komt de stank van de afwas hem tegemoet. Daar houdt onze Spanjaard natuurlijk niet van. Daarom heeft hij een zeer merkwaardig aanpak bedacht om ons duidelijk te maken dat het zo’n bende is. Deze aanpak is trouwens één van de vele bizarre keukengebruiken die de Spanjaard meegenomen heeft uit zijn moederland. Juan woont nu al bijna twee jaar in De Draeck. Al vanaf de eerste dag dat hij bij ons woont, zien we hem om half twee ’s middags ontbijten met Smacks of Frosties gecombineerd met melk van het merk Unilack. Schijnbaar komt deze het best overeen met de lang houdbare melk uit Spanje. Juan luncht vervolgens rond een uur of vier met een Hollandse oma’s cake. Deze eet hij uit de verpakking of hij breekt er met de hand steeds een stuk vanaf. Avondeten doet hij ’s nachts. “Echte Spaanse etenstijden”, meldt hij dan trots in het Engels, want Nederlands heeft hij niet geleerd. Volgens zijn theorie moet iemand het goede voorbeeld geven, dan volgt de rest vanzelf, zodat het altijd schoon is. Dus als de vuile vaat meters hoog is, wast hij alle zooi zelf af.

Het werkt dus toch, een (Spaanse) vaatwasser. Zeker als we hem dagelijks de hoofdprijs laten winnen. (MvdS)

Volgende week: Juan geeft de hoop op.
De cijfers:

Wekelijks wordt er door 4 personen schoongemaakt.

Het aantal muizen in huis is sinds de zomer gestegen met 13,2 procent.

Maandelijks verbruiken we meer dan 4 flessen vaatwasmiddel.

Dagelijks irriteren 7,8 huisgenoten zich aan de zooi in huis.