Grote organisaties worden geleid door grote mannen. Mannen die met diplomatie en daadkracht hun collega’s weten te dirigeren en vertegenwoordigen. Die hun wetenschappelijke carriÈre en privé-leven opofferen en met charisma elk publiek voor zich weten te winnen.
Delen
De TU Delft is zo’n organisatie, prof.dr.ir. Jacob Fokkema haar voorman.
Wanneer we aankomen bij het hoofdgebouw aan de Julianalaan, blijken we verkeerd. De rector magnificus van de oudste technische universiteit van Nederland houdt kantoor ‘daar achter het benzinestation’. Diep weggestopt achter hoge bomen vinden we inderdaad het college van bestuur. Er passen precies twee fietsen in de fietsenstalling. Het interieur is ongemakkelijk chic voor het weinig representatieve bijgebouw. Aan het koffiemeubel roept Fokkema jolig om een borreltje, en nodigt ons vervolgens uit hem naar zijn kamer te volgen.
Rector worden is een mysterieuze zaak. Fokkema laat hierover weinig los. “Ze vragen meestal mensen die hebben laten zien dat ze meer om de universiteit geven dan alleen hun vakgebied.” De van huis uit petrofysicus heeft lang getwijfeld of hij zijn groep wilde achterlaten voor het rectorschap. “Je hebt zo’n rector wel eens gezien, maar wat is hij?”
Als rector moet je overal wat van weten. Zingende eerstejaars, rijke industriëlen, radiozenders of de collega’s van elektrotechniek – Fokkema spreekt ze allen even hartelijk en kundig toe. Het vraagt goede voorbereiding. “Je kunt niet zomaar zeggen: jongens, we gaan er tegenaan en doe je best.” In de afgelopen drie jaar ontwikkelde Fokkema een ‘helikopterview’. Hij is beeldmerk geworden van de TU. “Je wordt geëxposeerd. Zeker voor studenten ben je een soort hoofdmeester.”
De rol van de TU Delft reikt volgens Fokkema tot ver buiten de collegebanken. Hij schotelt ons een promomagazine voor waarin de maatschappelijke verantwoordelijkheid in fullcolour van het papier knalt. De rector over deze rol en de toekomst: “Er zijn thema’s die het antwoord van morgen zijn, maar de wetenschappelijke vraag moet vandaag gesteld worden.” Het tijdperk van de TU-student als fietsenmaker is daarmee voorbij. “De ingenieur van de toekomst is niet meer de vernufteling die een artefact bedenkt, maar de eigenaar van een proces.”
Fokkema’s carriÈre als petrofysicus staat op een laag pitje. En dat is jammer, want Fokkema is ingenieur in hart en nieren. Hij reviewt nog artikelen voor tijdschriften en begeleidt enkele promovendi. “Straks komt er weer een langs om de puntjes op de i te zetten. Heerlijk.”
Zijn passie voor wetenschap is opgeschoven naar de ‘gestolen uurtjes’. Maar Fokkema stelt ons gerust: “De rector maakt nog steeds sommetjes.” Onlangs ging hij op stap met een bevriende hoogleraar natuurkunde. Samen schreven ze papieren vol over causale verbanden van onmeetbare frequenties. “Nu zit ik stiekem aantekeningen te maken tijdens vergaderingen. Bloed kruipt waar het niet gaan kan.”
Stan en Sander
Jacob Fokkema (Foto: Sam Rentmeester/FMAX)
Grote organisaties worden geleid door grote mannen. Mannen die met diplomatie en daadkracht hun collega’s weten te dirigeren en vertegenwoordigen. Die hun wetenschappelijke carriÈre en privé-leven opofferen en met charisma elk publiek voor zich weten te winnen. De TU Delft is zo’n organisatie, prof.dr.ir. Jacob Fokkema haar voorman.
Wanneer we aankomen bij het hoofdgebouw aan de Julianalaan, blijken we verkeerd. De rector magnificus van de oudste technische universiteit van Nederland houdt kantoor ‘daar achter het benzinestation’. Diep weggestopt achter hoge bomen vinden we inderdaad het college van bestuur. Er passen precies twee fietsen in de fietsenstalling. Het interieur is ongemakkelijk chic voor het weinig representatieve bijgebouw. Aan het koffiemeubel roept Fokkema jolig om een borreltje, en nodigt ons vervolgens uit hem naar zijn kamer te volgen.
Rector worden is een mysterieuze zaak. Fokkema laat hierover weinig los. “Ze vragen meestal mensen die hebben laten zien dat ze meer om de universiteit geven dan alleen hun vakgebied.” De van huis uit petrofysicus heeft lang getwijfeld of hij zijn groep wilde achterlaten voor het rectorschap. “Je hebt zo’n rector wel eens gezien, maar wat is hij?”
Als rector moet je overal wat van weten. Zingende eerstejaars, rijke industriëlen, radiozenders of de collega’s van elektrotechniek – Fokkema spreekt ze allen even hartelijk en kundig toe. Het vraagt goede voorbereiding. “Je kunt niet zomaar zeggen: jongens, we gaan er tegenaan en doe je best.” In de afgelopen drie jaar ontwikkelde Fokkema een ‘helikopterview’. Hij is beeldmerk geworden van de TU. “Je wordt geëxposeerd. Zeker voor studenten ben je een soort hoofdmeester.”
De rol van de TU Delft reikt volgens Fokkema tot ver buiten de collegebanken. Hij schotelt ons een promomagazine voor waarin de maatschappelijke verantwoordelijkheid in fullcolour van het papier knalt. De rector over deze rol en de toekomst: “Er zijn thema’s die het antwoord van morgen zijn, maar de wetenschappelijke vraag moet vandaag gesteld worden.” Het tijdperk van de TU-student als fietsenmaker is daarmee voorbij. “De ingenieur van de toekomst is niet meer de vernufteling die een artefact bedenkt, maar de eigenaar van een proces.”
Fokkema’s carriÈre als petrofysicus staat op een laag pitje. En dat is jammer, want Fokkema is ingenieur in hart en nieren. Hij reviewt nog artikelen voor tijdschriften en begeleidt enkele promovendi. “Straks komt er weer een langs om de puntjes op de i te zetten. Heerlijk.”
Zijn passie voor wetenschap is opgeschoven naar de ‘gestolen uurtjes’. Maar Fokkema stelt ons gerust: “De rector maakt nog steeds sommetjes.” Onlangs ging hij op stap met een bevriende hoogleraar natuurkunde. Samen schreven ze papieren vol over causale verbanden van onmeetbare frequenties. “Nu zit ik stiekem aantekeningen te maken tijdens vergaderingen. Bloed kruipt waar het niet gaan kan.”
Stan en Sander
Jacob Fokkema (Foto: Sam Rentmeester/FMAX)
Comments are closed.